Έχει καλύτερους ποδοσφαιριστές που- επιτέλους- καλούνται να προσφέρουν μισή χαρά στον κόσμο, παίρνοντας έστω το Κύπελλο (δεν έχουν και πολλά στην κατοχή τους οι πράσινοι στο κάτω κάτω)αν δεν θέλουν του χρόνου να παίζουν μεταξύ συγγενών και φίλων.
Το κατάφερε κι αυτό η ιδιοκτησία, να επιστρέψει το τριφύλλι στην πλήρη αδιαφορία για τα τεκταινόμενα εντός των τυχών του.
Η εικόνα της άδειας Λεωφόρου την Κυριακή ήταν θλιβερή όταν λίγους μήνες πριν κοτζάμ ΟΑΚΑ δεν σε χώραγε για τα παιχνίδια με την Μπράγκα και την Βιγιαρεάλ.
Κόντρα στον Ολυμπιακό πέταξες μια ευκαιρία να έχεις βγεις ήδη στην Ευρώπη και να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.
Αυτό όμως είναι το ελληνικό πρωτάθλημα κι η μεγάλη δυσκολία του όταν είσαι γκαντέμης, εκτός των κέντρων αποφάσεων και τις αποφάσεις για σένα τις παίρνουν άνθρωποι που δεν λένε να μάθουν το αντικείμενο μετά από τόσα χρόνια τριβής με τον θαυμαστό κόσμο της διαπλεκόμενης Σούπερ Λιγκ: αν δεν δίνεις το 100% για ενενήντα λεπτά σε ντέρμπι, δεν γλυτώνεις.
Πόσο μάλλον αν κάνεις και αλλαγές που όποιος έβλεπε το παιχνίδι περίμενε ότι το 2-0 μονάχα σιγουριά δεν σου έδινε…
