Παναθηναϊκός: Ο πρωταθλητισμός απαιτεί λογική τακτική με λίγη… δόση τρέλας

Ο Παναθηναϊκός μετά από μια περσινή υπέρβαση, η οποία δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, καθώς η ομάδα δεν κατάφερε να πανηγυρίσει το πρωτάθλημα, φέτος χτίστηκε με μοναδικό στόχο να επιστρέψει στην κορυφή.

Τα πράγματα δεν πήγαιναν τόσο καλά όμως για τον οργανισμό και η διοίκηση απόφασισε να απομακρύνει τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς από τον πάγκο της ομάδας και να φέρει στη θέση του τον Φατίχ Τερίμ.

Ο Τούρκος προπονητής από την πρώτη μέρα του στο σύλλογο μίλησε για πρωτάθλημα και το έθεσε ως πρώτο στόχο χωρίς να πει κάτι περισσότερο. Ήθελε να δείξει κι εκείνος ότι η νοοτροπία του συνάδει μ’ αυτή της διοίκησης.

Η αλήθεια είναι ότι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς κατάφερε πάρα πολλά με τον σύλλογο. Τον πήρε κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και λειτούργησε σαν το δικό του σωσίβιο. Τον έβγαλε από το νερό και τον κρατούσε μόνιμα στην επιφάνεια.

Ο Παναθηναϊκός με τον Σέρβο τεχνικό ξεκίνησε ν’ αναπνέει ξανά. Στην αρχή προκειμένου να επιβιώσει και να συνέλθει από το σοκ του παρελθόντος, καθώς βρισκόταν καιρό μέσα στο νερό κι έπειτα με τον αέρα του ισχυρού.

Ανέπνεε γιατί είχε συνηθίσει να βρίσκεται πάνω από το νερό της θάλασσας και να καθορίζει απόλυτα εκείνος τη μοίρα του. Ήταν καλύτερος από τους άλλους, ισοδύναμος με μερικούς, και τους κοίταζε όλους στα μάτια δίχως να φοβάται.

Παρ’ όλα αυτά ο Σέρβος θεωρήθηκε πως δεν είχε την απαιτούμενη τρέλα ή άγνοια κινδύνου που χρειαζόταν για το κάτι παραπάνω και γι’ αυτό απομακρύνθηκε από τον σύλλογο.

Ουσιαστικά ο Γιοβάνοβιτς είναι ένας προπονητής, ο οποίος πήγαινε πάντα με το πλάνο του και δεν το άλλαζε ανεξάρτητα αν το ματς φαινόταν πως θα στραβώσει. Ποτέ ο Σέρβος δεν ξέφυγε από τακτικές και δεν πήγε σε heavy metal καταστάσεις.

Ο Τερίμ που τον αντικατέστησε όμως έχει μια εντελώς διαφορετική φιλοσοφία και ίσως η διοίκηση βρήκε στο πρόσωπό του αυτό ακριβώς που ήθελε να έχει ο Γιοβάνοβιτς και δεν πρόκειται να το έπαιρνε ποτέ λόγω φιλοσοφίας του Σέρβου.

Το οργανωμένο χάος και η άγρια ομορφιά είναι στοιχεία που αρέσουν, πιο συγκεκριμένα λατρεύει, στον Τερίμ και είναι στοιχεία που υιοθετεί στις ομάδες που πάει και προπονεί.

Ο Τούρκος προπονητής έτσι έμαθε να κοουτσάρει σε όλη του την προπονητική ζωή κι έτσι θα συνεχίσει να το κάνει και στα 70 του χρόνια. Δε γίνεται ν’ αλλάξει αυτό στα πίσω-πίσω.

Ωστόσο η συγκεκριμένη τακτική δεν είναι η απόλυτα ενδεδειγμένη, καθώς πολλές φορές πιάνει και σου βγαίνει, ενώ άλλες πάλι, ίσως τις περισσότερες, όχι. Ειδικότερα όταν μιλάμε για στόχους σαν αυτόν του πρωταθλητισμού.

Όταν ένας προπονητής θέλει να κάνει πρωταθλητισμό με την ομάδα του, τότε οφείλει να έχει λογικές προσεγγίσεις στις τακτικές του, ένα σταθερό πλάνο με άλλα λόγια, και μέσα σ’ αυτά τα στοιχεία να προσθέτει τη λεγόμενη δόση τρέλας που θα είναι η πινελιά για την επιτυχία.

Συνήθως η ανάποδη σειρά δε σου εγγυάται την επιτυχία κι ας στη δίνει ορισμένες φορές.