Η ομάδα στην επανάληψη κράτησε κατοχή μπάλας πάνω από 70%, είχε τις γραμμές ψηλά, έμεινε μέχρι τέλους σε τροχιά πρόκρισης, με ένα στιλ παιχνιδιού που δεν μπορούσαν να υπηρετήσουν με ασφάλεια οι παίκτες της και στο τέλος ούτε η ίδια κατάλαβε πως έχασε.
Η δομή του υλικού δεν βοηθά τον προπονητή ώστε στα ευρωπαϊκά ματς να παίρνει αμυντική ασφάλεια και να ανεβάζει τις γραμμές όπως θέλει.
Ο Παναθηναϊκός την Πέμπτη ήταν υποχρεωμένος να εκμεταλλευτεί πως με την προσθήκη του Τσέριν είχε την δυνατότητα για σχηματισμούς με δυνατό ανασταλτικά άξονα, που θα του επέτρεπε να βελτιωθεί σε σημαντικό βαθμό στο μεγάλο του θέμα επί Ιβάν, δηλαδή τον τρόπο που αμύνεται σε χαμηλά μέτρα.
Οι αντίπαλοι έβρισκαν διαδρόμους προς τα καρέ του Λοντίγκιν και η ζημιά έγινε.
Ωραίο είναι να γεμίζεις μπαλαδόρους το κέντρο σου, μόνο που όταν επιλέγεις κυρίως να επιτίθεσαι και να θυσιάζεις κάθε σκληροτράχηλο ανασταλτικά παιχνίδι, ο χρόνος δεν λειτουργεί υπέρ σου.
Οι ποδοσφαιριστές κουράζονται ψυχικά να υπηρετούν ένα πλάνο μόνιμης δημιουργίας και στο τέλος να βλέπουν ότι μετά από 2-3 κατεβασιές ο αντίπαλος σκοράρει εύκολα.
Αυτό στην Ευρώπη το πληρώνεις…
