«Μπορούσα να πάω στον Παναθηναϊκό – Στην παντοδυμαία του Βαρδινογιάννη…»

Ο Γιώργος Χατζάρας μίλησε για τον Γιώργο Βαρδινογιάννη αλλά και την ευκαιρία που είχε να πάει στον Παναθηναϊκό.

Αποσπάσματα από τα όσα ανέφερε στο «Gazzetta»:

«Ο Θωμάς Μητρόπουλος μού είχε πει ότι ο Γιώργος Βαρδινογιάννης ήταν μπεσαλής, μου έλεγε τα καλύτερα. Στην παντοδυναμία του πήρε πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός, η Λάρισα».

Ο Θωμάς ήλεγχε τελικά τους διαιτητές ή όχι;

«Αυτό που έκανε ήταν να τους ρωτάει για παίκτες».

Αυτό που είχε ειπωθεί, το “να κερδίζει ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω, όλοι οι άλλοι να πάνε να γαμ@@@@ν”, αδικεί θεωρείς την προσπάθεια της ομάδας που είχες φτιάξει εσύ;

«Βέβαια την αδικεί. Κι εγώ το έφερνα βάρος στη συνείδησή μου. Έκανα μια ήττα και μου έλεγαν: “Καλά ρε μαλ@@α, έχασες με τον Θωμά;”. Έφερνα ισοπαλία και μου έλεγαν: “Καλά ρε μαλ@@α, έφερες ισοπαλία με τον Θωμά;”. Κέρδιζα και έλεγαν: “Έλα ρε μαλ@@α, ήταν ο Θωμάς”. Καταλάβατε; Επικρατούσε μια τέτοια κατάσταση. Ό,τι αποτέλεσμα κι αν έφερνα. Δεν θα ξεχάσω. Την πρώτη χρονιά που ήμασταν στην Α’ Εθνική, έκανα νίκη στη 10η αγωνιστική. Ήμασταν τόσο άτυχοι. Στα πρώτα έξι παιχνίδια, τα πρώτα τέσσερα ήταν εκτός έδρας και έπαιζα με όλους τους μεγάλους. Μέσα είχα Ολυμπιακό και Άρη. Λέω του Θωμά: “Αν πάρουμε ένα “X” θα είμαστε εντάξει. Πήραμε τελικά όντως ένα “X” με τον Άρη του Κοντομηνά. 

Φανταστείτε ότι έπαιζα με ΠΑΟΚ, Ηρακλή και ΑΕΚ έξω, Παναχαϊκή έξω. Και μέσα είχα Άρη και Ολυμπιακό. Και ήταν πρωτάθλημα 14 ομάδων! Του έκανα πλάκα και του έλεγα: “Ωραίο πρόγραμμα μου έδωσες πρωτάρης που είμαι. Ωραία προίκα μου έδωσες. Η Ναόμι Κάμπελ να είμαι, δεν παντρεύομαι”. Είχα εν τω μεταξύ κάτι τερματοφύλακες, τη βάζανε τη μπάλα μέσα μόνοι τους. Είχα έναν Ρίζο και έναν Συμεωνίδη. Καλό παιδί ο Γιάννης, αλλά δεν την είχε την Α’ ρε, τρόμαξε.

Είχε απέναντί του Τζόρτζεβιτς, Νικολαΐδη… Άστο. Τα παιδιά αυτά ήταν να πάνε στην Τούμπα και ήταν ενθουσιασμένα. Δεν είχαν πάει εκεί ούτε ως φίλαθλοι. Θα την έβλεπαν για πρώτη φορά. Τα έβλεπαν μεγαλοποιημένα. Μου έλεγε ο Αγρίτης: “Κύριε Γιώργο, δεν είναι και τίποτα”. Και του έλεγα: “Ε τίποτα δεν είναι ρε Ανέστη”. Έπαιρναν μετά το θάρρος. Αφού να φανταστείτε κάναμε την πρώτη νίκη με τον Εθνικό Αστέρα μέσα στον Κορυδαλλό, με 1-0. Εκεί παίζαμε. Είχε τον Αλέφαντο ο Εθνικός Αστέρας. Είχαν ένα αρχηγό που τον έλεγαν Λαγό. Τότε στις συνεντεύξεις Τύπου, έφερναν και τους αρχηγούς. Δεν είχε έρθει ο Αλέφαντος κι εμένα πώς μου ήρθε εκείνη την ώρα και είπα: “Επιτέλους και η δική μας σκύλα έφερε λαγό”. Δηλαδή εννοούσα ότι κερδίσαμε. Και ήταν δίπλα μου το παιδί που λεγόταν Λαγός (γέλια). Εγώ το είπα ρε παιδί μου ασυναίσθητα. Μετά πήραμε μπρος και κάναμε την πορεία μας».

Θα μας πείτε την ιστορία με τον Ολυμπιακό και γιατί είπατε «όχι»;

«Δεν έγινε γιατί ήταν στη μέση της περιόδου. Ήταν Νοέμβριος και το Αιγάλεω τη σεζόν 2002-2003 θα έβγαινε για πρώτη φορά Ευρώπη. Πήραν τον Θωμά. Ο Ολυμπιακός τότε είχε τον Λεμονή και αποκλείστηκε στην Κύπρο από μια ισραηλινή ομάδα (Μακάμπι Χάιφα). Ο Κόκκαλης με αγαπούσε εμένα πολύ. Έβλεπε μια ζωντανή ομάδα».

Μετανιώσατε που δεν πήγατε στον Ολυμπιακό;

«Όχι, καλά έκανα και δεν πήγα εκείνη την εποχή. Μετάνιωσα όμως όπως πήγα στον Άρη, γιατί θα μπορούσα να πάω στον Παναθηναϊκό. Τότε (2004) ήταν ο Ζάετς και η μόνη ομάδα που νίκησε τον Παναθηναϊκό ήταν το Αιγάλεω. Είχαν έναν Ισραηλινό, τον Σουμ, με τον οποίο πήραν το νταμπλ. Δεν μπορούσαν να τον διώξουν. Είχαμε μιλήσει με τον Ζάετς στα μέσα της περιόδου, αλλά δεν μπορούσαν να διώξουν τον Σουμ. Κουμάντο τότε έκαναν ο Λιβαθηνός κι ο Ζάετς. Εντάξει, τότε όλοι με γούσταραν. Ήμουν η “καλύτερη γκόμενα”. Και την καλύτερη γκόμενα όλοι τη θέλουν, αλλά ανήκει και σε κάποιον δυνατό. Έτσι, δύσκολα πας να αγγίξεις, δεν πλησιάζεις. Όλοι έβλεπαν ότι έκανα κάτι καλό στο Αιγάλεω, αλλά δεν ήταν γραφτό να χαλάσει η συνεργασία μου με τον Θωμά. Αυτά τα χρόνια που τα βλέπω τώρα ήταν μαγικά όσα ζήσαμε. 

Όταν πεις ΟΦΗ, θα σου έρθει ο Γκέραρντ, αν πεις ΑΕΚ θα σου έρθει ο Μπάγεβιτς, αν πεις Άρης θα σου έρθει ο Φοιρός. Λες Αιγάλεω, τι σου έρχεται; Χατζάρας. Εγώ τώρα ντρέπομαι να πάω στους πάγκους. Δεν θα είμαι ο Χατζάρας. Είναι μεγάλη υπόθεση να ξέρεις πότε θα σταματήσεις. Με πήραν τηλέφωνο αλλά δεν πηγαίνω. Να πάω να κάνω την οργάνωση, ναι να το κάνω. Όμως, να πάω στον πάγκο να φάω τα μπινελίκια, δεν πάω. Πρέπει να είσαι ακμαίος. Δεν θέλω να με δεις γιατί θέλω να με θυμάσαι λιοντάρι. 

Ακούστε να σας πω και κάτι: Δεν μ’ αρέσουν οι ομάδες που δεν έχουν γρατζουνιές, δεν θέλω να τις βλέπω. Έτσι είναι κι οι γυναίκες. Οι τέλειες με απωθούν. Ετσι είναι κι ο άντρας, δεν γίνεται αρσενικό λιοντάρι χωρίς γρατζουνιές που να μην έχει δώσει μάχες. Γίνεται; Όχι, δεν γίνεται. Όσες γρατζουνιές έχεις, τόσα παράσημα έχεις. Δεν μπορούσα να δω τη Μπαρτσελόνα επί Μέσι, Τσάβι… ήταν τέλεια. Δεν μπορώ να δω τη Μάντσεστερ Σίτι, φύγε και εσύ. Ξέρω εκ των προτέρων ότι θα νικήσει 3-0 ή 4-0. Με τσαντίζει κι αυτό. Με απωθεί η τελειότητα, δεν θέλω ρε».