Γκολ ο Ιωαννίδης με Απόλλωνα, γκολ ο Εμμανουηλίδης με ΑΕΛ, γκολ ο Καμπετσής με Άρη, ΟΦΗ, ασίστ του Αργύρη με Λάρισα και του Δημήτρη με τους Κρητικούς, μέσα σε λίγες εβδομάδες η (χωμένη στη …ναφθαλίνη το προηγούμενη διάστημα) πιτσιρικαρία έγινε σημείο αναφοράς.
Για να λάμψουν περισσότερο μελλοντικά χρειάζεται να υπάρξουν αυτοματισμοί, να λειτουργήσει σωστά ένα συγκεκριμένο επιθετικό πλάνο.
Στον φετινό Παναθηναϊκό πριν την δική τους καθιέρωση το επιθετικό σχέδιο ήταν ανύπαρκτο (επί Πογιάτος) έως φτωχό τις πρώτες μέρες του Μπόλονι.
Περιοριζόταν στην εκμετάλλευση των χτυπημάτων του Καρλίτος και του Μακέντα που όμως δεν ήταν κινητικοί κι έτσι η ανάπτυξη ήταν υπερβολικά προβλέψιμη.
Το μοναδικό επιθετικό παιχνίδι που έβγαζε ελεύθερο ποδοσφαιριστή ήταν η κίνηση του Χατζηγιοβάνη προς τα μέσα κι η εκμετάλλευση του κενού χώρου που δημιουργούνταν με overlap του Φακούντο, του Χουάνκαρ ή του Ζαγαρίτη.
Πέρα από αυτά, ειδικά τις πρώτες μέρες του φθινοπώρου τίποτα άλλο δεν λειτουργούσε. Στα υπέρ του Μπόλονι ότι όλο αυτό αλλάζει και μάλιστα με πρωταγωνιστές και φιλοσοφία παιχνιδιού να διαφοροποιείται θεαματικά.
Προηγουμένως ο Ντάνι Πογιάτος δεν έκανε τίποτα για ν’ αλλάξει την μοίρα την δικιά του και για να βοηθήσει τους ποδοσφαιριστές του, λειτουργούσε σαν τους Έλληνες πολιτικούς που βλέπουν αδιάφορα την κοινωνία να καταρρέει, ψυχολογικά και οικονομικά, έμενε δηλαδή σταθερός σε μια ποδοσφαιρική λογική που στο γήπεδο δεν περπατούσε, άρα ήταν θέμα χρόνου να υπάρξουν εξελίξεις.
Έτσι κι έγινε, με τον 67χρονο κόουτς να του παίρνει τη θέση και να φέρνει τα πάνω κάτω μέσα σε μερικές εβδομάδες κερδίζοντας αρκετό κόσμο που τον έβλεπε επιφυλακτικά με το σύνθημα “τόπο στα νιάτα” που λανσάρει τον τελευταίο μήνα.
Δημήτρης Στρατής
