Ως πότε ακόμα τα πειράματα;

Αναρωτιόμαστε για πόσα ακόμα παιχνίδια ο Λάζλο Μπόλονι θα συνεχίσει τους πειραματισμούς.

Ο Ρουμάνος είχε πει όταν ήρθε στη χώρα μας ότι θα αναγκαστεί να δει τους παίκτες του σε συνθήκες αγώνων αφού ο χρόνος ήταν λίγος για να στηθεί η ομάδα από την αρχή, ο κόουτς το πλήρωσε με επικοινωνιακή φθορά γιατί οι γκέλες ήταν πολλές.

Οταν διαβάζαμε τις αρχικές του τοποθετήσεις για δοκιμές παικτών, αλλαγές ρόλων κτλ, κτλ, καταλάβαμε ότι ο 67χρονος σχεδίαζε τα πάντα στο μυαλό του έχοντας ως δεδομένη την υπομονή του κόσμου. Τραγικό λάθος.

Ο Παναθηναϊκός (ακόμα και στα down του) είναι πολύ μεγάλος σύλλογος για να υπάρχουν τέτοια δεδομένα και να μοιράζονται αφειδώς συγχωροχάρτια.

Τα πειράματα μπορεί να αρέσουν σε έναν κόουτς όμως ο οπαδός δεν είναι προπονητής. Ο οπαδός ταυτίζει το ποδόσφαιρο με τη χαρά και την ικανοποίησή του: αλίμονο σε όποιον βάζει μπροστά τη δική του ικανοποίηση από τη δική του.

Φυσικά μιλάμε για ματς που επιβάλλεται να πάρεις ακόμα κι αν παίζεις με την Κ19, όπως π.χ με τον Ατρόμητο και τον Βόλο στο σπίτι σου, τα ντέρμπι είναι άλλης υφής παιχνίδια.

Ο θυμός που τρέφει ο κόσμος ΚΑΙ για τον κόουτς (παρότι ο άνθρωπος παρέλαβε χάος) είναι η απόδειξη ότι στη χώρα μας το ποδόσφαιρο παραμένει ένα μεγάλο λαϊκό παιχνίδι.

Παρά την προσπάθεια να το μετατρέψουν σε ενδιαφέρουσα κερδοφόρα μπίζνα, το σπορ έχει αντιστάσεις και δεν πέθανε ακόμα, όσο κι αν στα κουμάντα του τριφυλλιού εξακολουθούν να κινούνται άνθρωποι που λες ότι …εργάζονται συστηματικά για την πλήρη απαξίωση του brand.

Δημήτρης Στρατής