Ο κομβικός ρόλος του Μακέντα και το πλάνο που δεν… βγαίνει

Το γεγονός ότι ο Κίκο Μακέντα δεν είναι σε καλή κατάσταση έχει γίνει πασιφανές εδώ κι εβδομάδες.

Ο Ιταλός δεν νιώθει άνετα παίζοντας με τον Καρλίτος σε αντίθεση π.χ με τον Χουάν Περέα, με τον Κολομβιανό να είναι πιο μαχητικός από τον Ίβηρα, ανοίγοντας χώρους στον Ιταλό.

Εδώ και καιρό όλοι σχεδόν αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο τον πρώην άσο της Μαν. Γιουνάιτεντ. Όποιος περιμένει τον Παναθηναϊκό βάζει έναν κόφτη να τον ακολουθεί σχεδόν παντού και ζητάει από το δεύτερο στόπερ να βγαίνει πάνω του όταν αυτός συγκλίνει: ο τρόπος που τον αντιμετωπίζουν θυμίζει τον τρόπο που αντιμετωπίζεται κάθε καλός περιφερειακός παίκτης του μπάσκετ!

Ο σκοπός είναι να πιεστεί και όταν πάρει μπάλα κι όταν επιχειρήσει τη διείσδυση. Ο Κίκο είναι καλός πασέρ, μα αν μείνουν μακριά και πίσω του ο Χατζηγιοβάνης και ο Μαουρίσιο πάσα εύκολη δεν υπάρχει.

Το χειρότερο είναι πως δεν υπάρχει και φορ να του ανοίξει χώρους παίρνοντας κάποιο από τα στόπερ πάνω του, ο Καρλίτος είναι πιο ντελικάτος και δεν του αρέσει το «ξύλο»με αποτέλεσμα ο Λάζλο Μπόλονι να έχει στο γήπεδο παιδιά που παίζουν πανομοιότυπα και αποδεδειγμένα ΔΕΝ έχουν χημεία.

Τις περασμένες σεζόν ο Ιταλός έκανε σε κάμποσα ματς την διαφορά παίζοντας μόνος κορυφή, πλαισιωμένος από χαφ που έπαιζαν κυρίως για αυτόν: πολλά από τα γκολ του ήταν αποτέλεσμα δουλειάς του Μπουζούκη, του Ζαχίντ, του Χατζηγιοβάνη που τον «ταΐζαν» υποδειγματικά.

Προφανώς ο Μακέντα νιώθει άβολα που πρέπει να μοιραστεί την περιοχή με κάποιον άλλο, ειδικά όταν αυτός δεν έχει π.χ τα στοιχεία του Περέα που έδινε μάχες με τα στόπερ και τους ξεθέωνε στην πίεση. Σε δίδυμο με τον Κολομβιανό ο Κίκο έκανε μια χαρά τη δουλειά του, παίζοντας ΚΑΙ πίσω από τον φορ.

Ο Παναθηναϊκός αυτή την εποχή δεν είναι σχηματικός -δεν υπάρχουν δηλαδή ρόλοι που τηρούνται κατά γράμμα, ειδικά στην επίθεση, όπου οι δημιουργικοί παίκτες εναλλάσσονται ανάλογα με τις ανάγκες του ματς. Μπουζούκης, Αγιούμπ, Βιγιαφάνιες, Μαουρίτσιο, Αϊτόρ, Χατζηγιοβάνης, Σαβιέρ έχουν ήδη δοκιμάσει την τύχη τους χωρίς κανείς να θεωρείται αναντικατάστατος πλην του Βραζιλιάνου που είναι βασικότατος χωρίς καν να έχει κάνει προετοιμασία (φανταστείτε!).

Ο Πογιάτος επέμενε να χωρέσει στο ίδιο σχήμα δύο φορ ποντάροντας στην ελευθερία κίνησης των επιθετικών που θα επέτρεπε τη δοκιμή μιας ταυτόχρονης παρουσίας τους. Με μία όμως προϋπόθεση: αμφότεροι θα έπρεπε να τρέξουν λίγο παραπάνω. Δηλαδή…καληνύχτα με την δουλειά που (δεν) έγινε το καλοκαίρι στο Κορωπί.

Δημήτρης Στρατής