«Βάζει λεφτά ο Αλαφούζος – Αυτό του λείπει…»

Άστραψε και βρόντηξε ο παλαίμαχος άσος του Παναθηναϊκού, Τότης Φυλακούρης, αναφορικά με την προ ημερών ανακοίνωση του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού που άφηνε αιχμές για το πράσινο έπος του Γουέμπλεϊ.

Ο Τότης Φυλακούρης που αποτέλεσε μέλος της ομάδας που έγραψε την πιο χρυσή σελίδα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο, ρωτήθηκε σχετικά με την πρόσφατη ανακοίνωση της ομάδας του Πειραιά. Εκεί, λοιπόν, θυμήθηκε πως τόσο το τμήμα βόλεϊ όσο και το τμήμα μπάσκετ του Ολυμπιακού «δεν υπήρχαν» εκείνη την περίοδο.

Αναλυτικά όσα δήλωσε ο Τότης Φυλακούρης στην ιστοσελίδα soccerplus.gr:

-Αν και είμαι σίγουρος ότι σας έχουν κάνει πολλές φορές αυτή την ερώτηση, όταν ακούτε τη λέξη «Γουέμπλεϊ» τι σας έρχεται στο μυαλό;

Είναι η ιστορία μου, πώς ξεκίνησα στον Παναθηναϊκό και πώς τελείωσα. Έχει και τα δύο μέσα. Δεν θυμάμαι αν ήμουν μικρός στον Παναθηναϊκό ή τελείωσα μεγάλος στον Παναθηναϊκό. Το έπος σημαδεύει όλη την ιστορία μου.

-Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι ενώ ο Παναθηναϊκός βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε μια από τις χειρότερες φάσεις της ιστορίας του, πολλοί πιστεύουν πως αν κάποια ομάδα μπορεί να πετύχει κάτι αντίστοιχο με το Γουέμπλεϊ, αυτή θα ήταν πάλι ο Παναθηναϊκός.

Οι ομάδες τώρα, ειδικά οι ευρωπαϊκές, είναι πιο ενισχυμένες. Είναι λίγο δύσκολο οι παίκτες των ελληνικών ομάδων να καταφέρουν κάτι αντίστοιχο. Εμείς ήμασταν 11 οι βασικοί και 5 οι αναπληρωματικοί, 16 Έλληνες που πιστεύαμε ότι κάτι μπορούμε να κάνουμε. Τώρα με το ξένο στοιχείο που έχει μπει μέσα στις άλλες ομάδες, έχουν βελτιωθεί όλες οι ομάδες και ειδικά του εξωτερικού. Βλέπεις παίκτες με περισσότερο ταλέντο, μεγαλύτερη δύναμη, ταχύτητα, είναι λίγο πιο δύσκολο να πετύχει μια ομάδα κάτι αντίστοιχο με το Γουέμπλεϊ. Με τα νέα παιδιά που έχει ο Παναθηναϊκός, η ομάδα χρειάζεται 4-5 χρόνια ακόμα μέχρι να δέσει. Είναι πολύ δύσκολο.

Για ένα μικρό διάστημα ήσασταν προπονητής του Παναθηναϊκού και είχατε διαδεχτεί τον Σντένεκ Σκάζνι, o οποίος είχε αρκετά αρνητικά αποτελέσματα. Η ομάδα με εσάς στον πάγκο έριξε πέντε στην Καλαμαριά για το πρωτάθλημα και μετά νίκησε τη Σεβίλλη με 1-0.

Κερδίσαμε επίσης τον Πανιώνιο και το Αιγάλεω εκτός έδρας και μετά κερδίσαμε τον Ολυμπιακό. Μετά αναλαμβάνει ο Μαλεζάνι. Την ημέρα του ντέρμπι έλαβα εντολή εγώ να κάνω την ομάδα γιατί δεν τα ήξερε ο Ιταλός και έκατσε δίπλα μου και άκουγε τις οδηγίες μου. Τότε μου είπε «ότι πεις εσύ», ήθελε κιόλας να βγάλει την ευθύνη από πάνω του. Μετά ήρθαν και τα παιχνίδια με Άρη, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ που δεν κατάφερε να φέρει εις πέρας.

-Τότε ο κόσμος είχε εκστασιαστεί με την παρουσία σας στον πάγκο, γιατί ο κόσμος γνώριζε ότι αυτή την στιγμή προπονεί την ομάδα ένας άνθρωπος που νοιώθει πλήρως το μέγεθος της ομάδας στην οποία βρίσκεται.

Εγώ έφερα άλλη ψυχολογία, απέκτησε προσωπικότητα η ομάδα, έφυγε η στεναχώρια από τους παίκτες ότι δεν μπορούν να καταφέρουν τίποτα ούτε στο Πρωτάθλημα, ούτε στην Ευρώπη. Τους έδωσα να καταλάβουν ότι μπορούν να επανέλθουν στις επιτυχίες και χρειάζεται αλλαγή ψυχολογίας. Δεν μπορούσες να βλέπεις παίχτες με μεγάλες προσωπικότητες όπως ο Μπασινάς, ο Γκούμας, ο Γκονζάλεζ σε κακή ψυχολογία.

-Βέβαια σε οποιαδήποτε άλλη αντίστοιχη περίπτωση ένας άνθρωπος σαν και εσάς, ο οποίος θα ερχόταν ως υπηρεσιακός προπονητής αλλά θα έχει ένα εμφατικό 2/2, θα συνέχιζε…

Εκεί έθεσε βέτο ο άλλος ότι δεν μπορώ να ακούω τον κόσμο να φωνάζει «κάνε την ομάδα πάλι πρώτη, γεια σου Τότη», ήτανε λίγο κόμπλεξ αυτό. Του λέω μίστερ μην στεναχωριέσαι, εγώ ότι έκανα, έκανα, από δω και πέρα είσαι εσύ. Όχι μου λέει, θέλω να φέρω ένα πλάνο με 4-5 δικούς μου, να θέσω ένα πλάνο με Ιταλικό – Ευρωπαϊκό στυλ. Εντάξει του λέω. Πήγα στον κύριο Βαρδινογιάννη, μίστερ και μου λέει ότι θέλει να μείνω. Τον ρωτάω με ποιόν τρόπο να μείνω. Μου λέει θέλω να γίνεις σκάουτερ. Του λέω ότι θα πάω σε ένα παιχνίδι, θα σου φέρω 1-2 παίκτες αλλά εγώ δεν είμαι σκάουτερ, εγώ είμαι Παναθηναϊκός. Με βοήθησε πάρα πολύ η οικογένεια του Βαρδινογιάννη.

-Βγήκε προ ημερών επίσημη ανακοίνωση του ερασιτέχνη Ολυμπιακού για το γυναικείο βόλεϊ και λέει «ότι την δική μας δεν την βαραίνει καμία ντροπή τύπου Γουέμπλεϊ και εμάς δεν μας βοήθησε καμία χούντα να πάμε στον τελικό». Αυτά τα πράγματα πως τα αντιμετωπίζετε εσείς;

Εγώ αυτή τη στιγμή ασπάζομαι και τις επιτυχίες του Ολυμπιακού, δεν ασπάζομαι όμως τις επιτυχίες του βόλεϊ. Όταν μου λέτε τώρα ότι βγήκε το βόλεϊ του Ολυμπιακού και είπε… Το βόλεϊ του Ολυμπιακού «δεν υπήρχε» τότε, όπως «δεν υπήρχε» και το μπάσκετ. Αυτός είναι ο Παναθηναϊκός, 17 τμήματα είχε και στα 17 είμαστε πρωταθλητές. Σε όλα υπήρξε διαφθορά; Αυτό δεν πρέπει να το λένε καθόλου γιατί ας μην ξεχνάμε πως όταν είχαν παίξει ο Ολυμπιακός με την Άντερλεχτ στην Πάτρα και ήταν 3-0 και έπρεπε να βάλουν ένα γκολ για να πάνε στα τελικά και χάσανε το παιχνίδι, δεν γύρισε κανένας Παναθηναϊκός να πει ότι εκεί που φτάσατε Ολυμπιακοί… (σ.σ. σαν βοήθησαν κτλ), αυτά είναι πράγματα τα οποία πιστεύω ακράδαντα ότι δεν έχουν καμία σχέση με την εποχή. Αντίθετα εγώ είχα δει ένα πανό που έγραφε «οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού είμαστε μαζί σας».

-Είναι γνωστό αυτό το πανό…

Την ιστορία του Παναθηναϊκού δεν μπορεί να την αμαυρώσει κανένας, όπως και του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ. Τώρα το να λες κακοντρέχειες και να λες πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν… Δηλαδή πώς να πιαστεί αυτό το παιχνίδι; Δεν είναι μόνο ο διαιτητής, είναι και ο πρόεδρος της αντιπάλου, είναι και ο τερματοφύλακας της αντιπάλου, είναι και οι ποδοσφαιριστές της ομάδος. Δηλαδή αυτοί δεν έχουνε όνομα; Κάναμε την επιτυχία του Γουέμπλεϊ και όταν επί Σαραβάκου, Βαζέχα, ξαναφτάναμε στα ημιτελικά και σε αυτά υπήρχε το ίδιο; Δηλαδή να αγοράσεις το παιχνίδι; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Λένε ότι ο Ολυμπιακός αγόρασε αυτό το παιχνίδι και βγήκε πρωταθλητής; Όχι, ο Ολυμπιακός τα τελευταία 5, 6, 10 χρόνια έχει την καλύτερη ομάδα της Ελλάδας, γιατί να μην το αναγνωρίσεις; Βγήκε ο ΠΑΟΚ για 1-2 χρόνια ή ο Παναθηναϊκός που προσπαθεί να βρει το δρόμο του με ανανεώσεις, θα έρθει μια εποχή μετά από 2-3 χρόνια και η ομάδα θα δέσει και ο Παναθηναϊκός θα ξαναγίνει μεγάλος και τρανός. Εγώ το πιστεύω αυτό.

Να μην λέμε ακόμα και την σημερινή εποχή ότι ο Ολυμπιακός πάει με πλάγιους τρόπους. Όχι, ο Ολυμπιακός έχει την καλύτερη ομάδα, έχει χρήματα, έχει κόσμο, του ήρθαν ευνοϊκά και τα αποτελέσματα και στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό και πάει πάρα πολύ καλά. Ο Παναθηναϊκός δεν πήγε καλά αυτά χρόνια γιατί έχει αυτό το ροτέισον, το οποίο δεν είναι τόσο πετυχημένο, είχε και 2-3 προπονητές οι οποίοι δεν ήταν πετυχημένοι και απογοητεύτηκε ο κόσμος. Αλλά είναι οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού που κρατάνε την ομάδα γιατί αν δεν υπήρχαν αυτοί, τότε θα έλεγα ξέρεις κάτι; Μας έχουν κατατροπώσει από όλες τις μεριές.

Ευτυχώς που στέκεται ο κόσμος δίπλα και παίρνοντας στην ομάδα 2-3 ακόμα άτομα και βοηθώντας την εκάστοτε διοίκηση, γιατί εγώ είμαι από 11 χρονών στον Παναθηναϊκό και τον κάθε πρόεδρο τον ανεβάζω και τον κάθε προπονητή ανεβάζω, όταν ήρθε και μου είπε ο κύριος Βαρδινογιάννης μπορείς να πάρεις την ομάδα, η πρώτη μου σκέψη είναι να τον ρωτήσω τι λέει ο Σκάζνι; Και μου απαντά «όχι αυτός δεν υπάρχει». «Ε, τότε μπορώ να το κάνω», του λέω. «Τι να κάνεις;» μου λέει. «Να κερδίσω», του λέω. «Να κερδίσεις την Σεβίλη; Είσαι τόσο αισιόδοξος;» – «Ναι είμαι τόσο αισιόδοξος γιατί διανύω τον πέμπτο μου χρόνο στον Παναθηναϊκό και στην ομάδα νέων και την έφτασα στο να πάρει την τρίτη θέση στο Παγκόσμιο της Κίνας και να φωνάζουν όλοι οι παίκτες «Γειά σου Τότη…». Όταν αυτοί οι ποδοσφαιριστές σου δίνουν αυτό το θάρρος δεν μπορείς να κάνεις λάθος.

Δεν μπορεί να μην υπάρξουν επιτυχίες. Αν συνέχιζα στα τελευταία παιχνίδια που ήτανε με Άρη, Ηρακλή που ήταν πεσμένοι και φέραμε ισοπαλία στην έδρα μας με τον Ιταλό, τον Μαλεζάνι, και μετά ήτανε ο ΠΑΟΚ στην Θεσσαλονίκη και με την ΑΕΚ στην έδρα μας, φέραμε τόσες ισοπαλίες και χάσαμε το πρωτάθλημα. Ενώ εγώ πήγαινα πάρα πολύ καλά. Εγώ μπορούσα να πάρω το πρωτάθλημα και εγώ και όλη η ομάδα να ήταν σε διαφορετική θέση.

Αλλά είμαι πάρα πολύ ευτυχισμένος γιατί ο κόσμος με αγαπάει πάρα πολύ. Πιστεύω ότι είμαι από τα αγαπημένα του παιδιά. Υπήρξανε πολλά παιδιά αγαπημένα σαν ποδοσφαιριστές που περάσανε από τον Παναθηναϊκό και μέσα σε αυτούς τους πολλούς, αν όχι τους πολλούς, τους ικανούς που αγάπησε ο κόσμος, είμαι και εγώ μέσα.

Κανένας δεν μπορεί να φτάσει τον άθλο του Παναθηναϊκού (σ.σ. του Γουέμπλεϊ) γιατί ήμασταν ελληνόπουλα και είχαμε και πέντε – έξι παιχταράδες μέσα που μπορούσαν να παίξουν στην Ευρώπη. Είχαμε τον Αντωνιάδη που ήρθε από την Ξάνθη και βγήκε δυο φορές πρώτος σκόρερ στην Ευρώπη και μια φορά είχε βγει ο Σιδέρης αν θυμάστε. Είχες έναν Δομάζο που δεν υπήρχε πουθενά. Υπήρχε ένας Καμάρας, ένας Ελευθεράκης, ένας Σούρπης, ένας Οικονομόπουλος. Που θα γίνουν τώρα αυτά τα πράγματα; Εγώ άσε, εγώ ήμουν ο τελευταίος μοχλός που λένε, η τελευταία βίδα του αυτοκινήτου αλλά ξέρεις κάτι; Μπορεί να ήμουν η τελευταία βίδα, εγώ ήμουν η τελευταία βίδα αλλά εγώ έσωσα τον κορμό του αμαξιού. Γιατί όταν είσαι ένας παίκτης στον οποίο ο προπονητής σου σε εμπιστεύεται σε όλα τα παιχνίδια τα Ελληνικά και σε όλα τα παιχνίδια τα Ευρωπαϊκά, πάει να πει ότι αξίζεις. Μπορεί να μην ήμουν ο μεγάλος παίκτης, αλλά ήμουν ένας παίκτης που χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός.

-Τώρα που λέτε «Σούρπης», ποια ήταν η συμμετοχή του Φραγκίσκου στο ιστορικό τραγούδι που γράφτηκε με τίτλο «Το Θούρειο Του Γουέμπλει»;

Το είχε γράψει ο Σούρπης, είχε δώσει τους στίχους και το μελοποιήσανε.

-Αναφορικά με το προηγούμενο θέμα, όταν οι ίδιοι οι παίκτες του Ερυθρού Αστέρα έχουν παραδεχτεί ότι χάσανε δίκαια και όταν έχει καταρρεύσει ο οποιοσδήποτε ισχυρισμός περί του αντιθέτου, εσάς δεν σας στεναχωρεί κάπως, το να προσπαθούν κάποιοι να βρουν κάτι αρνητικό, έτσι ώστε να μην παραδεχτούν αυτό που έγινε;

Άμα ρωτήσεις ένα παιδί το οποίο είναι μικρό και έχει μεγαλώσει και του πεις ποιος είναι ο Κολοκοτρώνης, θα σου πει ήταν μπασκετμπολίστας. Και ένας άλλος που δεν ξέρει, θα σου πει ότι ήταν και ξιφομάχος. Έτσι μιλάνε για το Γουέμπλει και αυτοί που δεν ξέρουν. Θέλω να πω ότι δεν γίνονται αυτά τα πράγματα… Όταν στο 85’ κυνηγάω τον Κάρασι εγώ και τον τραβάω απ’ τη φανέλα και φτάνει έξω από την μεγάλη περιοχή και λέω τι θα κάνει μωρέ, ας τον αφήσουμε να σουτάρει και πέφτει στην γωνία κάτω χαμηλά και κοιτάω το κεφάλι του Κωνσταντίνου στο δοκάρι και βγάζει την μπάλα κόρνερ, εκεί ήταν όλη η ιστορία του Παναθηναϊκού. Αν το τρώγαμε το γκολ, εγώ θα έπρεπε να είχα εξαφανιστεί από προσώπου γης, επειδή τον άφησα και δεύτερον θα λέγανε «έλα μωρέ τι έγινε, πέρασε, έκανε μια επιτυχία, δυο επιτυχίες και τελείωσε».

Αυτό είναι το κακό του Έλληνα, να μην δέχεται την ιστορία, την δύναμη του άλλου, του αρέσει η ρουφιανιά, του αρέσει να μην δέχεται την καλοσύνη και τον ηρωισμό του άλλου, να μην δέχεται ότι ο άλλος είναι όμορφο παιδί και επειδή εσύ είσαι άσχημος λες κακές κουβέντες για τον άλλο, γιατί; Είναι πως όταν βλέπουμε μια ωραία γυναίκα στον δρόμο και όταν δεν μπορούμε να την πλησιάσουμε λέμε «πω, πω, πως ήταν έτσι αυτή» και είναι μανεκέν και εσύ που είσαι άσχημος δεν μπορείς να την πλησιάσεις. Είναι πράγματα φυσιολογικά, είναι πράγματα τα οποία πρέπει να τα ζει ο άνθρωπος και τώρα που φτάσαμε σε αυτόν τον αιώνα ειδικά τώρα με την πανδημία, πρέπει να καταλάβουνε τι σημαίνει το συναίσθημα της φιλίας, της αγάπης μεταξύ των ποδοσφαιριστών, να είναι πιο προσεκτικοί στις δηλώσεις τους και να αναγνωρίζουν. Εγώ μόνο ένα πράγμα έχω, εγώ αναγνωρίζω τον καλό, αναγνωρίζω τον ανώτερο, αναγνωρίζω ότι αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός είναι η καλύτερη ομάδα της Ελλάδας. Πέρυσι ο ΠΑΟΚ ήταν καλύτερος από τους άλλους δυο. Αναγνωρίζω ότι ο Παναθηναϊκός είναι σε πτώση αλλά σε δυο με τρία χρόνια θα είναι αυτός η καλύτερη ομάδα της Ελλάδας.

-Πολύ αισιόδοξο αυτό. Θα ήθελα να μου κάνετε ένα σχόλιο για τον κύριο Αλαφούζο που αυτή τη στιγμή είναι ο μεγαλομέτοχος του Παναθηναϊκού…

Ακούστε ένα λεπτό. Δεν κατάλαβα το ερώτημα σας, εγώ είμαι υπέρ του προέδρου πάντοτε, υπέρ του εκάστοτε προέδρου, αλλά ο άνθρωπος βάζει λεφτά. Τώρα το πόσα λεφτά έβαλε ή δεν έβαλε αυτό δεν με ενδιαφέρει. Εμένα με ενδιαφέρει ότι αυτή τη στιγμή είναι ο πρόεδρος, την ομάδα όταν χρειαστεί ενίσχυση και του πει ο προπονητής ή ο μάνατζερ ότι θέλω αυτό τον παίκτη, μπορεί να μην δώσει δυο και τρία εκατομμύρια για ένα χρόνο όπως είναι μπάσκετ, αλλά θα δώσει ένα ποσό, αυτό που αρμόζει στον παίκτη που του έκανε υπόδειξη ο μάνατζερ ή ο προπονητής του. Πιστεύω ότι εκεί υστερούμε, στο μανατζεριλίκι. Ότι ο Αλαφούζος δίνει λεφτά, δίνει και δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας.

-Ένα συγκεκριμένο ερώτημα που ήθελα να σας κάνω, είναι ότι επί διοίκησης Αλαφούζου, ο Παναθηναϊκός, έχει χάσει πολλούς κρίσιμους αγώνες στα χαρτιά με μείον τρεις βαθμούς, ενώ σε αυτούς είτε νικούσε εντός αγωνιστικού χόρου, είτε κάποιες φορές προκειμένου να χάσει, δεν χρειαζόταν καν να ξεκινήσει ο αγώνας…

Όταν ένας άνθρωπος δεν είναι μέσα στα πράγματα του ποδοσφαίρου και δεν βοηθιέται από ανθρώπους του αθλητισμού που ξέρουνε, τότε θα πέσει σε λάθος καταστάσεις, λάθος παίκτες, δεν θα προωθήσει σωστά την ομάδα. Είναι στον Παναθηναϊκό τώρα ο Αλαφούζος αλλά μην ξεχνάτε όμως ότι είναι μεγάλος και τρανός επιχειρηματίας. Ο άνθρωπος ήρθε και έβαλε λεφτά. Δεν μπορεί να πάρει ένα παίκτη για ένα χρόνο με δυο εκατομμύρια όταν ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ μπορούν να τον πάρουν. Από κει και πέρα εμείς έχουμε τον κόσμο, βοηθάει ο κόσμος όσο μπορεί, αλλά δεν έχουμε πίσω από αυτόν τρεις – τέσσερις ανθρώπους να βοηθήσουν έτσι ώστε να συγκεντρωθούν τα ποσά που πρέπει να δοθούν.

-Οπότε κρατάμε την αισιοδοξία αυτή για το μέλλον του Παναθηναϊκού;

Σωστά, ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή έχει έναν καλό προπονητή, έχει παιδιά οι οποίοι μπορούν να βγούνε, αλλά για να βγούνε αυτά τα παιδιά πρέπει να έχουν στηρίγματα, όπως και εμείς κάποτε με την ανανέωση του 64’-65’, που είχα έρθει εγώ, μετά ο Ελευθεράκης, ο Αντωνιάδης, ο Αθανασσόπουλος, ο Κωντσαντίνου και συγχρόνως ήρθε ο Δελληγιάννης, ήταν δηλαδή μέσα στην ομάδα ο Καμάρας, ήταν ο Λουκανίδης, ήταν ο Σούρπης, ήταν ο Δομάζος, ήταν ο Παπαεμμανουήλ, ήταν ο Οικονομόπουλος… Κάτσε, είχε 6-7, τώρα ο Παναθηναϊκός τι να’ χει; Πέστε μου έναν που μπορεί να σταθεί στην ομάδα εκείνης της εποχής. Τώρα αν ένας Σαραβάκος, ένας Βαζέχα, αν ήταν στο κέντρο ένας Ζάετς, αν ήταν ο Ρότσα θα ήταν εντελώς διαφορετικός ο Παναθηναϊκός με αυτά τα νέα παιδιά. Κάθε λοιπόν αναγέννηση του Παναθηναϊκού για να γίνει, πρέπει να υπάρχει το απαιτούμενο υλικό.

-Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σας και για την συνέντευξη…

Εγώ ευχαριστώ πάρα πολύ, χάρηκα που σας άκουσα, μου θυμίσατε τα ωραία πράγματα, αλλά να κλείσουμε με κάτι λυπητερό. Έρχεται η δεύτερη μέρα του επόμενου μήνα (σ.σ. 2/6) και πάλι δεν θα γραφτεί τίποτα και πάλι δεν θα μας τιμήσουν, να πούνε κάτι «ε, που είσαστε; Ελάτε εδώ πέρα, να συγκεντρωθούμε αυτοί οι 18 ή 16 που έχουνε μείνει, να σας κάνουμε ένα τραπέζι προς τιμήν σας».

-Εννοείτε να σας τιμήσουν από την διοίκηση;

Μια διοίκηση μεγάλη, να πει ότι πρέπει να τους τιμήσουμε και δεν έχει σημασία αν είμαι εγώ ή ο άλλος, είσαι διοίκηση του Παναθηναϊκού, δηλαδή βρίσκεται ο κόσμος και μας το λέει και δεν το δεχόμαστε, λέει ελάτε έξι, εφτά από εσάς, όσοι θέλετε, να σας τιμήσουμε, να σας κάνουμε το τραπέζι και λέμε όχι; Είναι ο Γραμμός στην Μυτιλήνη, ο Βλάχος στην Κρήτη, είναι ο άλλος στη Θεσσαλονίκη, στο Βόλο. Και λέμε μήπως γίνει τίποτα από την διοίκηση, να πάρουμε το αεροπλάνο να έρθουμε και δεν ξέρουμε τι γίνεται. Ακόμα και δημοσιογράφοι του Ολυμπιακού μας έχουν φωνάξει να μας τιμήσουνε. Ναι μεν σκέφτεσαι αυτό τον μεγάλο θρίαμβο αλλά είναι κάποια πράγματα τα οποία σε πληγώνουν. Θα έρθει πάλι δυο του μήνα και δεν θα γράψουν τίποτα. Εμένα αυτή είναι η περιουσία μου, εσείς που με πήρατε τηλέφωνο τώρα ή να με πάρει κάνας άλλος τηλέφωνο, να μου πει για τον Παναθηναϊκό, σκεφτείτε αυτή την εποποιία η οποία με την πάροδο του χρόνου, σχεδόν εξαφανίστηκε, όμως δεν παύει να είναι ιστορία και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μπορεί να την κάνει ο Παναθηναϊκός…

-Να ελπίσουμε ότι με αφορμή την συμπλήρωση 50 χρόνων, ότι θα κατανοήσουν την βαρύτητα του γεγονότος και ότι θα κάνουνε κάτι και για εσάς που φτάσατε τον Παναθηναϊκό στο ψηλότερο σκαλοπάτι που έφτασε Ελληνική ομάδα.

Μεγαλώσαμε και δεν έχουμε δει ένα τριφυλλάκι που λένε να βάλουμε στο πέτο. Και να πούμε ότι αυτό το τριφυλλάκι, αυτή η μέρα μας θυμίζει την σταδιοδρομία μας, ότι υπήρξαμε παίκτες, υπήρξαμε αθλητές του Παναθηναϊκού, αυτής της μεγάλης ομάδας. Με παίρνετε τηλέφωνο και βλέπω την ιστορία του ποδοσφαίρου αυτή τη στιγμή στην τηλεόραση, βλέπω τον Ρότσα, βλέπω τον Γκμοχ, δείχνει την ιστορία του Παναθηναϊκού και συγκινούμαι. Προχθές είδα την ομάδα του Άρη. Πράγματα τα οποία η τηλεόραση τα προβάλει και τα βλέπει το παιδί και λέει «Α, σε είδα κύριε Φυλακούρη, δεν σε ξέρω αλλά σε είδα στην τηλεόραση» και ήταν ο πατέρας φίλος του Ολυμπιακού, σε πλησιάζει, σε χαιρετάει και λέει στο παιδί του που είναι 16-17 χρονών, αυτός αγόρι μου έπαιξε στον Παναθηναϊκό, έπαιξε στο Γουέμπλεϊ. Είναι μεγάλο πράγμα, είναι συγκίνηση…