Εάν ο Γιαννιώτης ήταν… Ολυμπιακός θα έκανε ένσταση!

Η κούρσα του Σπύρου Γιαννιώτη και αναφέρομαι φυσικά στα τελευταία 1.000 μέτρα, ίσως ήταν η συγκλονιστικότερη που έχω δει για τα ελληνικά χρώματα.

Θυμάμαι τις νίκες του Κεντέρη, της Χαλκιά, της Πατουλίδου, αλλά αυτός ο 36χρονος είχε κάτι το διαφορετικό.

[ads2]

Δεν ξέρω εάν ήταν το γεγονός ότι μέχρι τη τελευταία στιγμή δεν ξέραμε εάν ήταν ο «Έλληνας» ή ένας άλλος με λευκό σκουφάκι;

Ίσως να ήταν η υπερπροσπάθεια και η ικανότητά του να ξεπεράσει τα… νιάτα που κολυμπούσαν δίπλα του.

Ίσως, ίσως, ίσως…

Οι περισσότεροι δακρύσαμε, άλλοι φωνάζαμε λες και ήμασταν… δίπλα του και άλλοι πανηγυρίζαμε σαν μικρά παιδιά.

Λες και φύγαμε από την… κρίση και γυρίσαμε στα χρόνια του… ΠΑΣΟΚ, όπως λένε πολλοί ως «μαύρο χιούμορ».

Όλοι μας τσαντιστήκαμε για τον «κανόνα» της πινακίδας και όχι της νοητής γραμμής του τερματισμού που ο Κερκυραίος ήταν σίγουρα πρώτος.

Ωστόσο το μεγαλείο ενός αθλητή δεν γράφεται μόνο με τα μετάλλια. Με το χρυσό ή το αργυρό – για όλους εμάς θα είναι πάντα ο πρώτος – αλλά με τη ψυχή!

Και ο Γιαννιώτης συγκίνησε τους πάντες όταν μίλησε για την ορθότητα των κανονισμών. Για τη νίκη του αντιπάλου του. Για την καθαρότητα, για την προσπάθεια, για τη μάχη.

Αυτός είναι ο Ολυμπιονίκης! Αυτός είναι ο αθλητισμός. Αυτός είναι όσα έχουμε χάσει στην αντιπαλότητα των χρωμάτων και της ατελείωτης κόντρας!

Ο Γιαννιώτης μπορεί να είναι αθλητής του Ολυμπιακού, αλλά είναι «υπερκομματικός». Σαν τον Πύρρο Δήμα ή σαν τον Νίκο Γκάλη.

Ο Γιαννιώτης εάν κατέβαινε με το σκουφάκι του Ολυμπιακού, ενδεχομένως ν’ ακολουθούσε την «πολιτική» της ομάδας του και να έκανε ένσταση, όπως έκαναν οι «ερυθρόλευκοι» για τη συμμετοχή ενός… Βάλνερ για να κερδίσουν ένα Πρωτάθλημα!

Ωστόσο στο Ρίο, ο Γιαννιώτης «κατέβηκε» ως Έλληνας και μάς τίμησε όλους. Με την προσπάθειά του, την μαχητικότητά του αλλά και με τη στάση του.

Σπύρο Γιαννιώτη, σε ευχαριστούμε

Sportit.gr