“Η ΑΙΚ για να προκριθεί χρειάζεται δύο γκολ και αυτοί που πέτυχαν δύο γκολ χωρίς να κάνουν επίθεση, αποτελούν ξεχωριστές ιστορικές αναφορές”. Η κουβέντα συνεργάτη του Αντρέα Στραματσόνι, ένα εικοσιτετράωρο μετά το πρώτο παιχνίδι κόντρα στους Σουηδούς, φανερώνει το ζόρι που αισθάνθηκε ο “πράσινος” πάγκος έως ότου ο Μολέδο “ματώσει” τα δίχτυα του Κάρλγκρεν.
Ένα ζόρι που δεν είναι άγνωστο στον Παναθηναϊκό. Είναι όμως γι αυτούς που σήμερα τον εκπροσωπούν. Πλην του Κοτσόλη που το έχει δει στα μάτια και το έχει ακούσει από τα στόματα πολύ ισχυρότερων Ευρωπαίων αντιπάλων που απέτυχαν να καταβάλλουν τους “πράσινους” στο παρελθόν.
[ads2]
Το πρόβλημα δεν είναι, ούτε το έχει αυτός που αμύνεται. Αυτός ακολουθεί πιστά το πλάνο του, τη δουλειά του κάνει. Το πρόβλημα το έχει αυτός που πρέπει να αναζητήσει και να βρει τρόπους να αποσυντονίσει και να διασπάσει την πολυπρόσωπη άμυνα και να σκοράρει. Ο Παναθηναϊκός το πέτυχε, έστω και με καθυστέρηση, έστω και με ζόρι.
ΕΝΑΣ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ…
Και απομένουν τώρα άλλα ενενήντα λεπτά (θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν θα χρειαστούν περισσότερα) για να σφραγίσει το εισιτήριο συμμετοχής στα πλέι οφ της διοργάνωσης. Η ενόχληση φανερώνει και κάτι άλλο: την ελπίδα -που δεν είναι όμως πίστη- ότι δεν θα αντιμετωπίσουν ανάλογης έκτασης προβλήματα στον επαναληπτικό.
Και δεν είναι πίστη, γιατί πρώτοι οι “πράσινοι” έδειξαν με την διάταξή τους στο χορτάρι του “Απόστολος Νικολαΐδης”, ότι δεν χαριστούν στον αντίπαλό τους με ποδοσφαιρική αφέλεια. Οι Σουηδοί γιατί να το κάνουν;
Μήπως δεν ξέρουν ότι αν ανοιχτούν, αν επιτεθούν και προσπαθήσουν να χτίσουν προϋποθέσεις πολιορκίας της αντίπαλης περιοχής, θα εκτεθούν από την ταχύτητα των μεσοεπιθετικών του Παναθηναϊκού στην κόντρα επίθεση και θα αλείψουν βούτυρο στο ψωμί τους;
Φυσικά το ξέρουν και γι’ αυτό δεν θα το κάνουν. Δεύτερο επιθετικό θα προσθέσουν σε σχέση με το σχήμα που παρατάχθηκε στην Αθήνα και αυτό είναι όλο. Κι εφ’ όσον δεν βρουν ώριμες συνθήκες αντεπίθεσης, τις στημένες φάσεις θα κοιτάξουν να εκμεταλλευτούν και να πετύχουν αυτό το ένα γκολ που δίνει σήμερα πλεονέκτημα στον Παναθηναϊκό. Αυτό είναι το παιχνίδι τους εξάλλου.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ;
Το ερώτημα είναι τι θα κάνει ο Παναθηναϊκός για να κάνει τη ζωή του ευκολότερη στον συνθετικό χλοοτάπητα της ρεβάνς και με τα δεδομένα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή και την αναμενόμενη αριθμητική ενίσχυση της γραμμής πυρός των Σουηδών, δεν φαίνεται διάθεση για διαφοροποιήσεις.
Άλλωστε μοιάζει και περισσότερο ορθολογικό το σχήμα με τους τρεις κεντρικούς αμυντικούς για το εκτός έδρας παιχνίδι, με πιο “καθαρή” όμως την τριπλέτα στο επιθετικό κομμάτι, χωρίς δηλαδή την μονομερή προσπάθεια εισόδου του Ιμπάρμπο στο πλευρό του Μπεργκ.
Το να δούμε επίσης τον Λουντ αντί του Γουακάσο στο αριστερό άκρο, είναι κάτι που θα μειώσει ταχύτητα στο μεσοεπιθετικό κομμάτι και θα είχε νόημα αν γινόταν στο πρώτο παιχνίδι, που όλοι γνώριζαν ότι ο Παναθηναϊκός θα βρει απέναντί του αντίπαλο που θα είναι και στα 90 λεπτά σε θέσεις οργανωμένης άμυνας.
Εκτός… Εκτός κι αν η απόφαση του προπονητικού επιτελείου είναι να επιβάλλει την ίδια αγωνιστική εικόνα και στον επαναληπτικό. Πόσο πιθανό ακούγεται κάτι τέτοιο;
O ΒΙΓΙΑΦΑΝΙΕΣ…
Πολλοί αναρωτιούνται αν ο Παναθηναϊκός έχει την πολυτέλεια να ακυρώνει το επιθετικό όπλο που λέγεται Βιγιαφάνιες, αλλά η αλήθεια είναι ότι πολύ δύσκολα συνδυάζεται η συμμετοχή του με την ταυτόχρονη παρουσία τριών στόπερ. Εκτός κι αν μιλάμε για τοποθέτησή του σε πτέρυγα, οπότε δεν διευκολύνεται η κάθετη πάσα την οποία επικαλούνται οι φανατικοί υποστηρικτές του.
Αν και στη λογική του Στραματσόνι που θέλει τους εξτρέμ να πατούν τις γωνίες της μεγάλης περιοχής και να διευκολύνουν τα ανεβάσματα των Μέστο και Χουλτ, μπορούν να βγουν συνεργασίες με το ίδιο αποτέλεσμα.
Ίσως μάλιστα για κάποιους tacticians να συνιστούσε επικάλυψη καθηκόντων και η ταυτόχρονη παρουσία των Λεντέσμα και Βιγιαφάνιες στον άξονα, όσο τουλάχιστον ο 33χρονος Αργεντινός επωμίζεται την ευθύνη δημιουργίας παιχνιδιού και όσο έχει δυνάμεις το κάνει και καλά. Δεν είναι λοιπόν παράδοξο το γεγονός ότι ο Βιγιαφάνιες μπαίνει στο ματς σε χρόνο που ο Λεντέσμα έχει πλέον αρχίσει να δείχνει σημάδια κόπωσης.
Σε αυτή την περίπτωση, βέβαια, μικρό το κακό. Το 4-2-3-1 (μόλις εκλείψουν οι αμυντικές αρρυθμίες) είναι σύστημα που ταιριάζει στον φετινό Παναθηναϊκό και φυσικά απαιτεί τον Βιγιαφάνιες πίσω από τον φορ κορυφής. Οι Λεντέσμα – Βιγιαφάνιες θα τα βρουν στη γλώσσα τους…
πηγή: contra.gr
