Ούτε δύο μήνες δεν έχει συμπληρώσει ο Αντρέα Στραματσόνι στον πάγκο του Τριφυλλιού (στις 9 Νοεμβρίου ανακοινώθηκε η πρόσληψή του) αλλά ο Ιταλός τεχνικός είναι ξεκάθαρο ότι έχει πάρει τις αποφάσεις του και προσπαθεί να δημιουργήσει έναν διαφορετικό Παναθηναϊκό.
Ιδίως σε ό,τι αφορά στην ποδοσφαιρική/αγωνιστική φιλοσοφία της ομάδας, αν και στην παρούσα φάση βρισκόμαστε στα “μπετά”.
[ads2]
Σε σχέση με τον προκάτοχό του Γιάννη Αναστασίου ο “Στράμα” είναι ξεκάθαρο, για παράδειγμα, ότι δύσκολα θα ανεβάσει πολύ ψηλά τις γραμμές του για να πρεσάρει ψηλά τον αντίπαλο. Το βασικό του μέλημα είναι η καλύτερη δυνατή τακτική γνώση των παικτών του και η μέγιστη δυνατή διατήρηση της συνοχής των γραμμών. Ενδιαφέρεται για την κατοχή της μπάλας αλλά δεν τη θεωρεί και ως νούμερο ένα οδηγό προς την επιτυχία, ενώ επιθυμεί άμεσο ποδόσφαιρο, χωρίς πολύ κράτημα της μπάλας, ει δυνατόν με μία- δύο επαφές.
Επιθυμεί ταχύτητα μεσοεπιθετικά (σε αυτό το πλαίσιο έγινε και η εισήγηση για την απόκτηση του Μπουμάλ), σωστό πρέσινγκ στα δεύτερο τρίτο του γηπέδου και γρήγορες μεταβάσεις μετά από κλέψιμο της μπάλας (επιθετικό τρανζίσιον), ανεξαρτήτως του συστήματος που επιλέγει και δίνει τεράστια σημασία στις στατικές φάσεις (φάουλ, κόρνερ) επιθετικές και αμυντικές, κάνοντας φροντιστήριο επί ώρες στο Κορωπί και δουλεύοντας διάφορες κομπίνες.
Οι δομικές αλλαγές που επιχειρεί συγκριτικά με το πρόσφατο παρελθόν αφορούν στα μέτρα της ομάδας στο γήπεδο, στον τρόπο ανάπτυξης, στις στημένες φάσεις, στην εκμάθηση και εφαρμογή περισσότερων συστημάτων, αλλά και στο μικρό και ευέλικτο ρόστερ, με δύο παίκτες ανά θέση.
Σε επίπεδο συστημάτων είναι σαφές ότι ο Στραματσόνι δεν είναι δογματικός. Ο περίφημος ρόμβος του Αναστασίου δοκιμάστηκε επίσης, ενταγμένος βέβαια στα ποδοσφαιρικά του “θέλω” που αναλύσαμε παραπάνω, όχι όμως και το. 4-2-2-2 που μπήκε μια για πάντα στο συρτάρι. Οι δοκιμές του ξεκίνησαν με 4-4-2 στην ευθεία και συνεχίστηκαν με 4-3-2-1, 4-2-3-1 και 4-3-3, με το τελευταίο να φαίνεται πως έχει αποκτήσει ένα προβάδισμα για να αποτελέσει τον “οδηγό” της ομάδας μέσα στο 2016.
Σε επίπεδο προσώπων, δεν υπήρξαν κοσμογονικές αλλαγές σε σχέση με τα δεδομένα της ομάδας στο ξεκίνημα της φετινής σεζόν. Οι παίκτες που έχασαν το βασικό τους ρόλο στην ομάδα ή πήραν λιγότερες ευκαιρίες είναι κατά βάση τρεις: ο Στάθης Ταυλαρίδης, ο Ρόμπιν Λουντ και ο Τάσος Λαγός. Για τον τελευταίο μάλιστα αυτό συνέβη εξαιτίας της πλήρους ενσωμάτωσης του Μάικλ Εσιέν στην ομάδα. Οι Ατζαγκούν και Νίνης αντιμετωπίζονται επίσης ως έχοντες μικρότερο ρόλο στην ομάδα, αν και η αξιοποίησή τους μοιάζει να γίνεται με παρόμοιο με το πρόσφατο παρελθόν τρόπο, ενώ οι παίκτες που μπήκαν πιο ενεργά στην 11άδα είναι ο Εσιέν και (λιγότερο) οι Καλτσάς και Πέτριτς. Οι υπόλοιποι βρίσκονται πάνω-κάτω στην ίδια αφετηρία με το ξεκίνημα της σεζόν.
Αυτό που αποτελεί το μεγάλο “αγκάθι” για τον Στραματσόνι και τον Παναθηναϊκό αφορά στην αλλαγή της νοοτροπίας ή αν προτιμάτε της ψυχολογίας των παικτών της ομάδας, οι οποίοι εξακολουθούν να “λυγίζουν” στην πλειονότητα των αγώνων που το ματς “στραβώνει”, όπως ακριβώς συνέβαινε επί των ημερών του Αναστασίου. Το ίδιο ισχύει και με τη διαφορά στην αγωνιστική εικόνα του Παναθηναϊκού στα εντός και στα εκτός έδρας παιχνίδια του. Μακριά από τη Λεωφόρο το Τριφύλλι είναι άλλη ομάδα προς το χειρότερο και ασφαλώς θα πρέπει ο Ιταλός τεχνικός να βρει άμεσα το γιατρικό για να επέλθει η απαιτούμενη ισορροπία.
Sdna.gr
