Πίστωση χρόνου για την επίθεση
Πέρσι ο Παναθηναϊκός έπαιζε άμυνα για να καταφέρει να κάνει ένα σερί νικών και να επιστρέψει διεκδικητής μιας θέσης στην Ευρώπη.
Πλην, όμως, αυτό είχε ένα τίμημα και το ξέρουμε: η ομάδα συμβιβάστηκε με αυτή της την αρετή και ξέχασε άλλες εξίσου βασικές.
Το «ζω και πεθαίνω με την άμυνα» είναι ένα κλισέ: στην πραγματικότητα κανείς δεν ζει και κανείς δεν πεθαίνει, απλά όταν το παιχνίδι μιας ομάδας είναι μονοδιάστατο, όταν αυτό δεν της βγαίνει, ο διακόπτης δύσκολα γυρνά.
Το είδαμε στα πλέι-οφ όταν ο προπονητής πιεζόμενος από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα άφησε λάσκα τα λουριά, έβαλε στην 11άδα παιδιά που δεν του έκαναν μέχρι πρότινος την δουλειά (Μακέντα, Χατζηγιοβάνη, Καρλίτος, Βιγιαφάνιες) και η ομάδα πάτωσε.
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς το καλοκαίρι έλεγε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει, μίλησε για την ανάγκη δημιουργίας μιας ομάδας πιο επιθετικής, που θα ανανέωνε το ενδιαφέρον του κοινού της.
Μόνο που οι πιο καίριες μεταγραφές έγιναν λίγο πριν αρχίσει η σεζόν και τα βασικότερα επιθετικά εργαλεία της ομάδας (Λούντκβιστ, Παλάσιος, Βιτάλ) τώρα μαθαίνουν ο ένας τον άλλο και τους συμπαίκτες τους. Κάτι που σημαίνει ότι για νιοστή φορά τα τελευταία χρόνια απαιτείται πίστωση χρόνου.
Δημήτρης Στρατής