Παναθηναϊκός: Το μεγαλύτερο πρόβλημα...

Το σωστό αμυντικό πλάνο δε φτάνει από μόνο του ώστε να μπεις στο χορτάρι σε ένα ματς σαν του Βικελίδης (όπου ο Άρης…τσουρουφλιζόταν για πόντους) και να πιάσεις καλό επίπεδο αποτελεσματικότητας.

Χρειάζεται απόλυτη συγκέντρωση και καθαρό μυαλό. Στον Παναθηναϊκό τέτοια πράγματα είναι είδος εν ανεπαρκεία αφού συν τις άλλοις του λείπουν ισχυρές περσόνες εντός κι εκτός γηπέδου που θα εμπνεύσουν και θα παρασύρουν τους υπολοίπους.

Έβλεπες στο ματς τον Βέλεθ, τον Πούγγουρα, τον Διούδη με …κομμένα πρόσωπα επειδή ο γηπεδούχος σκόραρε στην πρώτη του κατεβασιά, το ίδιο έγινε και στα Γιάννενα.

Απουσιάζει αυτή τη στιγμή (από τη στιγμή που είναι off και Κουρμπέλης-Σένκεφελντ) ένας ηγέτης που θα μεταδώσει ψυχολογικό υπόβαθρο, που θα σε ωθήσει να ορίσεις με τη γλώσσα του σώματος, την αποφασιστικότητα, τα αντανακλαστικά, την ένταση μέσα στο πλαίσιο του οποίου θα κριθεί ο νικητής, πατώντας χορτάρι νταηλίδικα, επικοινωνώντας προς όλες τις κατευθύνσεις “απόψε σας νικάω γιατί απλά είμαι ο Παναθηναϊκός”.

Ο τρόπος που οι γηπεδούχοι διεκδικούσαν μπάλες και εκατοστά χώρου στο χορτάρι μακριά από τη μπάλα ουσιαστικά τους έφερνε πάντα ένα βήμα μπροστά από τον φιλοξενούμενο, οι περισσότεροι παίκτες του Γιοβάνοβιτς μετά το 1-0 φόρεσαν το προσωπείο του “τι κάνουμε εμείς εδώ τώρα” ώστε να παραχθεί ακόμα ένα κακό αμυντικό αποτέλεσμα και να έρθει άλλη μια ήττα.

Δημήτρης Στρατής