Ο Παναθηναϊκός των δύο τελευταίων χρόνων είχε χτιστεί εντελώς λάθος.
Μπορεί οι Έλληνες να βρήκαν πεδίο δράσης για να λάμψουν (ο Παπαγιάννης, ο Μήτογλου και ο Παπαπέτρου), από την άλλη όμως, υπήρχε τέτοιο αλαλούμ στη θέση του πλέι μέικερ που δεν άφηνε διαθέσιμο χώρο για φόργουορντ και σέντερ ώστε να αλληλεπιδράσουν και να σηκώσουν ψηλότερα το κλαμπ, με συνέπεια η ομάδα να γίνει ανέκδοτο στην Ευρώπη και φέτος να έχει χάσει τον μπούσουλα από τις σερί ήττες που έχει υποστεί από τον (για δεκαετίες) πελάτη της. Αυτά γίνονται όταν το πιο σημαντικό σημείο του παζλ λείπει.
Το σύγχρονο μπάσκετ το ελέγχουν οι γκαρντ, ομάδα χωρίς βαρβάτο backcourt δεν μπορεί να πάει μακριά. Πόσο μάλλον ο «φτωχός» Παναθηναϊκός που εδώ και δύο χρόνια αγωνίζεται με τα ελάχιστα δυνατά γκαρντ κι αναγκάζεται να μετατρέψει Σαντ-Ρος και Παπαπέτρου (!) σε play maker για να τα βγάλει πέρα.
Όταν ο σύλλογος ανταγωνιζόταν το Λαύριο κα τον Προμηθέα δεν υπήρξε θέμα, μα φέτος επέστρεψαν από την Α2 οι άλλοι και το πράγμα δυσκόλεψε, ειδικά από τη στιγμή που ο αντίπαλος πάγκος φρόντισε να θωρακιστεί με την παρουσία Σλούκα-Ουόκαπ.
Τρίτη σεζόν με κομβικά λάθη σε καίριες θέσεις δεν συγχωρείται ακόμα κι αν υπάρχει οικονομική στενότητα. Τόσοι καλοί πλέι-μέικερ κυκλοφορούν στον πλανήτη, δεν είναι ανάγκη να σκάσεις ένα σωρό λεφτά για να τον υπογράψεις.
Δημήτρης Στρατής
Widget not in any sidebars
