Μας άρεσε που στην αρχή της σεζόν βλέπαμε το πρόγραμμα, κυκλώναμε τα ντέρμπι που αργούσαν και καταλήγαμε στο συμπέρασμα ότι μέχρι τότε ο Παναθηναϊκός θα ήταν ψηλά στη βαθμολογία.
Που να φανταζόμασταν ότι θα έπρεπε να περιμένουμε μέχρι τον… Δεκέμβρη για να δούμε το πρώτο ΓΕΜΑΤΟ παιχνίδι της ομάδας (κι αυτό για 75 λεπτά).
Άλλες σκέψεις τρέφαμε για ένα σύνολο που ποιοτικά είναι σαφώς αναβαθμισμένο από την πιτσιρικαρία που διαχειρίστηκε επί μια διετία ο Γιώργος Δώνης.
Δεν το συζητάμε ότι ο Λάζλο Μπόλονι έχει απείρως περισσότερες λύσεις στα χέρια του από τους προκατόχους του. Έχουν ωριμάσει παίκτες όπως ο Διούδης, ο Χατζηγιοβάνης, ο Κουρμπέλης ενώ άλλοι όπως ο Βιγιαφάνιες και ο Μαουρίσιο διανύουν καλό φεγγάρι.
Κι όμως μέχρι πρότινος οι δυσκολίες που η ομάδα είχε έμοιαζαν τεράστιες σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού. Τόσο καιρό βλέπαμε μια ομάδα άνευρη και καθόλου ηλεκτρισμένη ακόμα και στα ματς που κέρδιζε (Λαμία, Απόλλων).
Ο Παναθηναϊκός έμοιαζε λίγο σαν την εθνική και τον ΠΑΟΚ του Φερνάντο Σάντος, ομάδες οργανωμένες αλλά και κάπως φοβιτσιάρες, μεθοδικές, με παίκτες με προσωπικότητα, αλλά χωρίς το πάθος και την ενέργεια που απαιτούν οι αγώνες.
Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού δεν ήταν η έλλειψη τακτικής: τακτική είχε. Π.χ στο Καραϊσκάκη έκανε ένα καλό τακτικό παιχνίδι στο β΄ μέρος προσέχοντας να μη δεχτεί γκολ και πιέζοντας πολύ για να φέρει τον αγώνα στα ίσα.
Επίσης ακόμα και μετά τις ελάχιστες νίκες που πραγματοποίησε δεν υπήρχε τίποτα στο τέλος του 90λεπτου να κρατήσεις από τον Παναθηναϊκό: στα ντέρμπι που προηγήθηκαν τουλάχιστον είδαμε την ικανότητά του να στέκεται στο γήπεδο σαν ίσος προς ίσο απέναντι στον πολυδιαφημισμένο ανταγωνισμό.
ΕΠΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟ ΜΠΟΛΟΝΙ:
Δημήτρης Στρατής
