Προσωπικά πιστεύουμε (όχι ότι δεν μας αρέσουν) τα μεγάλα μπάτζετ κι οι “γκλαμουριές” πολλές φορές αποπροσανατολίζουν.
Ο Παναθηναϊκός μπαίνει στην Ευρωλίγκα με το κεφάλι και τη… μύτη χαμηλά, όμως τούτο διόλου σημαίνει πως ομάδες με λίγα χρήματα, σωστό προγραμματισμό και πολλή δουλειά δεν μπορούν να παράξουν καλά αποτελέσματα.
Η προσπάθεια επιστροφής στα ψηλά ξεκινά με ένα ταπεινό κόουτς, νέο, ταλαντούχο που “γράφει” ωραία στην κάμερα, μην το γελάτε καθόλου το τελευταίο. Π.χ ο Αργύρης Πεδουλάκης απέκτησε haters ΚΑΙ γιατί δεν το είχε ΚΑΘΟΛΟΥ με την εικόνα, χώρια τα ξεσπάσματα και τα…περιστεριώτικα αγγλικά του.
Όσες φορές ο Βόβορας κοουτσάρισε την ομάδα, τόσο στο πρωτάθλημα όσο και στην Ευρωλίγκα το performance των πρασίνων, οι νίκες τους και μια “αντρίκεια” ήττα στη Ρωσία από την ΤΣΣΚΑ ανέβασαν το status του, έτσι το καλοκαίρι έλαβε το χρίσμα. Ο ΠΑΟ στα παιχνίδια που κουμανταρίστηκε από τον Βόβορα έδειχνε να έχει συνέχεια,να αναπτύσσεται και να βελτιώνεται παίζοντας με συγκεκριμένο στυλ, πολύ γνωστό σε εμάς, με αρχές από τις οποίες δε παρέκκλινε (πάει να πει “τρεχάτε ποδαράκια μου στην άμυνα”) ποτέ.
Ο Βόβορας ήταν παρών την διετία 2013-2014 όταν ο ΠΑΟ στελέχωσε το ρόστερ του με παίκτες εργάτες,σκληροτράχηλους και πειθαρχημένους, αποτελώντας την ομάδα που αναλογικά με το ταλέντο της παρήγαγε το καλύτερο αποτέλεσμα στο γήπεδο σε όλη την Ευρώπη. Αν θυμάστε τότε το δυναμικό του κλαμπ (πλην του Δημήτρη Διαμαντίδη), η στελέχωση αφορούσε παιδιά που δεν πολυξεχώριζαν μεταξύ τους και δένονταν με το σωματείο με οικονομικά συμβόλαια.
Σήμερα η ιστορία συνεχίζεται υπό άλλο πρίσμα και προοπτικές. Πλέον leader τύπου Καλάθη, Διαμαντίδη δεν υφίσταται μα η τεχνογνωσία των “τοτέμ” (Αλβέρτη, 3-D), η καπατσοσύνη του κόουτς (που ελπίζουμε να μην “ζαλιστεί” από το βάρος της αποστολής), οι μετρημένες και καλά φιλτραρισμένες επιλογές στο μεταγραφικό παζάρι, θα αποτελέσουν τα πιό ισχυρά όπλα της ομάδας στα παιχνίδια της Euroleague.
Mαντεύουμε ότι φέτος θα δούμε σύνολο που θα πλησιάζει τις αρχές εκείνου της διετίας 2013-2014, που θα ζει και θα πεθαίνει από την άμυνα του, που θα είναι physical, με συνεχείς επαφές, θα κατεβάζει τον ρυθμό και θα πηγαίνει σε ματς 60-70 κατοχών, αποδίδοντας “πονηρό” μπάσκετ.
Δημήτρης Στρατής
