Ο επί 29 συναπτά έτη φυσικοθεραπευτής του Παναθηναϊκού, Άκης Παναγιωταράς μίλησε στη sportday.gr για το χτίσιμο της πράσινης αυτοκρατορίας από την οικογένεια Γιαννακόπουλου, αλλά και την αναπάντεχη αποχώρηση του Ομπράντοβιτς από το σύλλογο.
Αναλυτικά:
Πέρασαν 10 χρόνια από την αποχώρηση του Ζοτς. Σου φαίνεται κάτι μακρινό ή κάτι σαν να ήταν χθες;
«Το δεύτερο. Σαν να ήταν χθες. Θυμάμαι – ακόμα – την τελευταία συνάντηση μετά το ματς στο ΣΕΦ. Στο ξενοδοχείο Κάραβελ. Μιλήσαμε, αλλά δεν γνωρίζαμε κάτι. Εμείς που ζούσαμε την ομάδα, δεν είχαμε καταλάβει ότι είχε φτάσει στο τέλος της αυτός ο κύκλος. Δεν υπήρχαν για παράδειγμα, συνθήκες κόντρας ή διάφορων προβλημάτων στην ομάδα για να αντιληφθούμε ότι ο Ζοτς θα έφευγε».
Όταν έμαθες το επίσημο αντίο, τι έκανες, πως ένιωσες;
«Μιλήσαμε με τον Ζέλικο και με τον Δημήτρη (σ.σ Ιτούδη). Τότε ο κόουτς μας παρέθεσε ένα τραπέζι σε ένα εστιατόριο στην Πεντέλη. Ένα τραπέζι για όλο το σταφ. Εντάξει ήταν συγκινησιακά φορτισμένη η ατμόσφαιρα. Θυμάμαι ότι ο Μάνος (σ.σ. Παπαδόπουλος, τότε μάνατζερ του Παναθηναϊκού) είχε βάλει τα κλάματα και έφυγε από το τραπέζι. Η αλήθεια είναι ότι συζητήσαμε στο τραπέζι διάφορες στιγμές από την ομάδα. Τα όσα ζήσαμε. Ο Ζοτς ήταν ένας δικός μας άνθρωπος. Ηταν οικογένειά μας και το κλίμα ήταν εξαιρετικό».
Όταν σου λένε το όνομα Ζέλικο Ομπράντοβιτς τι σου έρχεται στο μυαλό;
«Ανθρωπος! Ξεκάθαρα! Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό. Το αναφέρω αυτό διότι όλα αυτά τα χρόνια που συνεργαστήκαμε κέρδισε το σεβασμό, αλλά όχι με τη δύναμη του πρώτου προπονητή. Κέρδισε το σεβασμό με τον σωστό τρόπο. Με φιλικό τρόπο διότι ήταν πάνω από όλα άνθρωπος και χαλαρός και εκτός δουλειάς».
Μαζί του δούλεψες όλα τα χρόνια που ήταν στον Παναθηναϊκό. Πώς ήταν η συνεργασία μαζί του;
«Όπως είναι λογικό ήταν καθημερινή η συνεργασία που είχαμε στον Παναθηναϊκό, αλλά ειλικρινά στο λέω, ποτέ μα ποτέ δεν πίεσε καταστάσεις σε θέματα τραυματισμών. Ποτέ δεν μας πίεσε στη δουλειά μας. Κάναμε την δουλειά μας στην αποκατάσταση των παικτών για όσο χρειαζόταν. Είτε γιατί είχε εμπιστοσύνη στην ομάδα είτε σε εμάς. Για παράδειγμα αν του λέγαμε ότι μπορεί ο Διαμαντίδης ή ο Μποντιρόγκα να λείψουν για 15 μέρες από τις προπονήσεις, δεν μας έλεγε κάτι. Αν η επιστροφή ερχόταν στις 10 μέρες θα ήταν ένα κέρδος. Όμως είχε εμπιστοσύνη στους παίκτες και στις ικανότητές μας».
Ο μύθος έλεγε ότι μετά από ήττες οι παίκτες έκλειναν οχτάωρα στην προπόνηση και στο βίντεο. Να φανταστώ ότι είχες αρκετή δουλειά μετά στο κομμάτι της αποθεραπείας; Σε αναζητούσαν οι παίκτες;
«Κοίταξε να δεις. Μετά από κάποιες σκληρές ήττες δεν υπήρχε τόσο θέμα στο κομμάτι της προπόνησης. Δηλαδή δεν ήταν σκληρή η προπόνηση. Οι παίκτες περνούσαν 4 ώρες στο βίντεο ώστε να δουν φάση, φάση το παιχνίδι και γινόταν το κεφάλι τους καζάνι. Η προπόνηση γινόταν όπως είχε σχεδιαστεί. Όχι για να τιμωρηθούν οι παίκτες. Ο Ζέλικο είχε άλλο τρόπο για να τους «αφυπνίσει». Τους έδειχνε ένα 4ώρο βίντεο και τον άκουγε όλο το ΟΑΚΑ. Στην προπόνηση δεν ακουγόταν κιχ. Μόνο στο ψυχολογικό κομμάτι υπήρχε η κούραση».
Εκτός από μετρ της αποκατάστασης των παικτών ήσουν και ο άνθρωπος που κολλούσε αποκόμματα των εφημερίδων στα αποδυτήρια. Το έκανες κατόπιν έγκρισης του Ζοτς;
«Όχι, δεν τον ρωτούσα. Δεν ήταν κάτι που τον απασχολούσε. Το έκανα για να μπορέσω να ιντριγκάρω τους παίκτες στο οπαδικό κομμάτι. Εκείνον τον ένοιαζε να τους «ξυπνήσει», να τους ιντριγκάρει στο μπασκετικό κομμάτι. Καμιά φορά έβλεπε ότι κολλούσα στα αποδυτήρια κάποιο απόκομμα από εφημερίδες γελούσε και μου έλεγε «βρε τι κάνεις πάλι εδώ».
Θυμάσαι κάποιο περιστατικό από την κοινή σας πορεία με τον Ζοτς; Κάτι εξωαγωνιστικό;
«Του άρεσε να υπάρχει μουσική στο πούλμαν. Θυμάμαι όταν είμασταν στο φάιναλ φορ της Θεσσαλονίκης (σ.σ το 2000), είχαμε φύγει από το ξενοδοχείο που ήταν στο Πανόραμα. Τότε είχα μαζί μου ένα CD με πέντε τραγούδια του Νότη Σφακιανάκη. Το βάλαμε και το ακούσαμε. Μετά κερδίσαμε την Εφές στον ημιτελικό. Ετσι το βάλαμε ξανά και πριν τον τελικό. Εντέλει έγινε θεσμός. Ετσι πριν από κάθε ματς στο ΟΑΚΑ και για δύο ώρες πριν τον αγώνα, έπαιζε αυτό το CD. Όμως, μόλις πατούσε το πόδι του ο Ζοτς στα αποδυτήρια, σταμάταγε ο Νότης. Ηταν το γούρι μας».
Είχατε μιλήσει άπειρες φορές. Θυμάσαι κάποια λόγια του που σου έχουν μείνει;
«Θυμάμαι ήταν πριν από ένα σημαντικό ματς στο ΟΑΚΑ με την Μπαρτσελόνα το 2010. Ο Νίκολα Πέκοβιτς (άλλοτε Μαυροβούνιος σέντερ του Παναθηναϊκού) είχε υποστεί διάστρεμμα. Το παλεύαμε κάθε μέρα μήπως και καταφέρει να παίξει. Για 3-4 μέρες δουλεύαμε ώστε να αγωνιστεί. Όμως το πόδι του δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Ετσι πήγα στο γραφείο του και του είπα. «Κόουτς συγνώμη» και ο Ζοτς μου απαντάει. «Εγώ ευχαριστώ φιλαράκι μου για την προσπάθεια που έκανες». Αυτά τα λόγια αξίζουν περισσότερο από κάθε πριμ».
Στις 20 Μαρτίου του 2014, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς επέστρεψε για πρώτη φορά ως αντίπαλος. Πώς το έζησες και πως είδες την «μονομαχία» με τον κουμπάρο σου που ήταν προπονητής του Παναθηναϊκού (σ.σ έχει παντρέψει τον Φραγκίσκο Αλβέρτη);
«Κοίταξε να δεις αυτές οι καταστάσεις ήταν περίεργες. Είμασταν τόσα χρόνια μαζί. Ηταν κάτι το περίεργο που έζησα, αλλά και ζήσαμε όλοι. Ηταν κάτι το ανατριχιαστικό, αλλά και το πανό που είχε ο κόσμος (σ.σ «The King is back»). Όμως ο οργανισμός και ο κόσμος του Παναθηναϊκού ξέρει να ανταμείβει και να ζει τέτοιες στιγμές. Θυμήσου τα κλάματα που είχε βάλει ο Μάικ Μπατίστ όταν είχε επιστρέψει ως αντίπαλος. Πάντως με τον Ζοτς τα είπαμε ενώ όποτε ερχόταν με την Φενέρ, πήγαινα στο ξενοδοχείο να πιούμε έναν καφέ. Οσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, εντάξει είναι κάτι περίεργο για μένα. Βλέπεις δύο φίλους που έζησαν τόσα σε 13 χρόνια, αλλά όταν άρχιζε το τζάμπολ, ο καθένας έκανε την δουλειά του. Προφανώς και ήμουν με την πλευρά του «Φράγκι». Ετσι είναι ο αθλητισμός. Ειλικρινά τον ευχαριστώ πολύ που τον γνωρίζω».
Ας γυρίσουμε τον χρόνο πίσω. Πώς ήταν η πρώτη συνάντηση μαζί του το καλοκαίρι του 1999;
«Ηρθε φυσικά ως όνομα. Όμως δεν το ξέραμε. Από την πρώτη στιγμή ο Ζέλικο ήταν προσιτός, φιλικός και σε κέρδισε με τον σεβασμό και την απλότητά του. Ηταν φίλος και εκτός παρκέ έκανες εξαιρετική παρέα. Ηταν πλακατζής ενώ είχε έρθει σε μικρή ηλικία. Θα έλεγα ότι ταιριάξαμε μεταξύ μας και αυτό ήταν ένα από τα κλειδιά της επιτυχίας της ομάδας. Πάντα είχε τον τρόπο για να δέσει όλα τα γρανάζια και να μπει η ομάδα στον αυτόματο».
Πώς ήταν οι προετοιμασίες στα όρη και στα άγρια βουνά του Ζλάτιμπορ;
«Όλα ήταν ωραία! Μια χαρά! Εντάξει σε κάθε προετοιμασία οι παίκτες έχουν τις δυσκολίες τους σε σωματικά θέματα. Όμως ήταν πάντα τόσο καλό το κλίμα. Περνούσαμε καλά όλοι μας σε κάθε προετοιμασία και αυτό από μόνο του είναι σημαντικό για να γίνει σωστή δουλειά».
Widget not in any sidebars
