Στην χαμένη ευκαιρία του Δημήτρη Εμμανουηλίδη στο «Βικελίδης» σηκώσαμε τα χέρια ψηλά, πολύ θα θέλαμε το σλάλομ του ανάμεσα στα μπακ του Άρη να του έδιναν το δεύτερο συνεχόμενο τέρμα του αλλά θα έχει κι άλλες ευκαιρίες να μας κάνει να τον χειροκροτήσουμε.
Ο μικρός -που πέρσι συμπεριλήφθηκε από την ΟΥΕΦΑ στα 50 wonderkids της ηπείρου μας- είναι πολυτέλεια κι οι πολυτέλειες ανήκουν μόνο στις μεγάλες ομάδες – στις άλλες δεν επιτρέπονται.
Οι κανονικές ομάδες χρειάζονται τρεχαλατζήδες που καταθέτουν ψυχή, μαχητές που δαγκώνουν, σκόρερ που παίζουν για το γκολ γιατί αυτή είναι η τίμια δουλειά τους.
Ο μπόμπιρας δεν είναι ότι απλώς δουλεύει: δημιουργεί, παράγει, ομορφαίνει τις βραδιές μας με στιγμές που αυτόν περιμένεις αλλά χρειάζεται να δείξεις υπομονή.
Αν τις πρόσφερε σε κάθε ματς δεν θα ήταν ο Εμμανουηλίδης αλλά κάποιος άλλος.
Ίσως σημαντικότερος, ίσως περισσότερο αποδοτικός, αλλά όχι τόσο αξιολάτρευτα ιδιαίτερος, κάνοντάς μας να συγκινούμαστε σε κάθε του ωραία προσπάθεια αφού ξέρουμε ότι ο φύλακας-άγγελος του τον παρακολουθεί από ψηλά και χαίρεται με τα κατορθώματά του.
Δημήτρης Στρατής
