Στην Ελλάδα πολιτική δεν είναι η τέχνη των εφικτού, αλλά (και) των …μεταφράσεων.
Tο αποτέλεσμα της απόφασης των ποδοσφαιριστών συχνά πυκνά να «θάβουν» στους ρεπόρτερ την μεθοδολογία του προπονητή βρήκε σωρεία μεταφραστών στη δική μας περίπτωση.
Ως είθισται ο Παναθηναϊκός αποσταθεροποιήθηκε σε χρόνο dt αφού χρόνια τώρα κολυμπά στην αποτυχία και την εσωστρέφεια με αποτέλεσμα να μην έχει αναπτύξει αντισώματα. Η εγχείρηση θα μπορούσε να είχε πετύχει αν ο ασθενής δεν απεβίωνε.
Ότι κι αν γίνει με τον Λάζλο Μπόλονι από εδώ και πέρα (μην γελιόμαστε, ξένο σώμα θεωρείται ο Ρουμάνος από τους περισσότερους) ο σύλλογος θα έχει κάνει πάλι βουτιά στο άγνωστο, έτοιμος για νέα ξεκινήματα, νέα ρίσκα, νέα προπονητολογία και πολύ πιθανό νέο τεχνικό διευθυντή! Το τριφύλλι διένυσε μια μεγάλη απόσταση μέχρι να φτάσει να αισιοδοξεί για την κατάληψη της 2ης θέσης.
Αναμφίβολα αυτό αποτελεί προσωπική νίκη του κόουτς ο οποίος κατάφερε να υπερκεράσει εσωτερικές παγίδες και μειωτικές φημολογίες («είναι καλός αλλά για ομάδα που παίζει άμυνα», «καλός άνθρωπος αλλά..»), ασχέτως αν λίγους μήνες μετά έχει χάσει το λαϊκό έρεισμα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν υπάρχει ψήφος υπό όρους και προϋποθέσεις, ο οπαδός βλέπει πάντα την τελευταία εικόνα κι εκείνη του τελευταίου 20ημέρου είναι κακή. Έχει τραβήξει πολλά ο κόσμος από το 1996, δεν αδικούμε τα νεύρα και την ανυπομονησία του, όμως εδώ για μια ακόμα φορά πάμε να κάψουμε τα χλωρά μαζί με τα ξερά.
Δημήτρης Στρατής
