Οι συγκλονιστικές αποκαλύψεις του Καμάρα για το 1971

Σαν σήμερα πριν από 49 χρόνια ο Παναθηναϊκός στον ημιτελικό του Πρωταθλητριών κατάφερε να ανατρέψει το σε βάρος τους 4-1 από το Βελιγράδι, να νικήσει 3-0 τον Ερυθρό Αστέρα στη Λεωφόρο και να βρεθούν στον μεγάλο τελικό του «Ουέμπλεϊ».

Το τρίτο γκολ είχε πετύχει ο Αριστείδης Καμάρας,ο οποίος αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές της ιστορίας ενώ στέλνει και μήνυμα προς όλους όσοι σπεύδουν να ανακαλύψουν… σκιές στην τεράστια επιτυχία του «τριφυλλιού».

Αναλυτικά όσα είπε:

-Όλα αυτά τα χρόνια, σίγουρα έχετε συζητήσει πολλές φορές γι’ αυτή τη ρεβάνς, γι’ αυτή την πρόκριση. Ποια είναι ωστόσο, η πρώτη σκέψη που σας έρχεται στο μυαλό για τη φάση του 3-0; Ο Φυλακούρης σηκώνει το κεφάλι και σας δίνει τη μπάλα «πιάτο» στην περιοχή και…;

«Ακόμη και σήμερα, ακόμη και μετά από 49 χρόνια είναι πολύ έντονες οι αναμνήσεις. Ο μεγάλος Πούσκας είχε μία έμπνευση από τον αγώνα με τη Σλόβαν Μπρατισλάβας στη Λεωφόρο και μετά (σ.σ. 3-0 και μισή πρόκριση στους «8»), να αλλάξουμε το πλάνο μας σαν ομάδα. Πέρασε λοιπόν τον Καψή στόπερ, με λίμπερο τον Φραγκίσκο Σούρπη κι έβαλε εμένα σαν “λίμπερο” μπροστά τους. Σαν καθαρό αμυντικό χαφ κι όταν ήμασταν σε θέση άμυνας, γύριζα σαν τρίτος στόπερ.

Δεξιά μπροστά μου είχα τον Ελευθεράκη κι Αριστερά τον Δομάζο, στις πτέρυγες ήταν ο Γραμμός και ο Φυλακούρης και στην κορυφή ο Αντωνιάδης. Είχαμε δουλέψει στην προπόνηση ένα “τρικ”, με το να τραβιέται ο Αντωνιάδης στις πλευρές και να τραβάει πάνω του τους στόπερ για να δημιουργείται κενό στο χώρο μπροστά από το ημικύκλιο της μεγάλης περιοχής.

Ένα κενό το οποίο εκμεταλλευόμασταν οι χαφ και γι’ αυτό είχαμε αρχίσει να σημειώνουμε κι εμείς αρκετά γκολ. Μετά το 2-0 που πέτυχε ο Αντωνιάδης με κεφαλιά, η ένταση της ρεβάνς με τον Ερυθρό Αστέρα είχε ανέβει κατακόρυφα. Γιατί εμείς ψάχναμε το τρίτο γκολ, αλλά και οι Γιουγκοσλάβοι κυνηγούσαν το δικό τους γκολ για να σφραγίσουν την πρόκριση.

Σε μία αντεπίθεσή μας η μπάλα βγήκε μπροστά από τον πάγκο μας, εκεί που ήταν ο Πούσκας. Πηγαίνει ο Φυλακούρης, τη δίνει στον Αθανασόπουλο που είχε μπει αλλαγή κι αυτός του την επιστρέφει. Την ώρα εκείνη φωνάζω στον Αντωνιάδη “Αντώνη δεξιά” και τραβάει πάνω του και τον Πάβλοβιτς και τον Μπογκίσεβιτς.

Εγώ κάνω κίνηση στον κενό χώρο, στον αριστερό εσωτερικό διάδρομο και ακούω μέσα στον κακό χαμό που γινόταν στο γήπεδο, τη στεντόρεια φωνή του Πούσκας προς τον Φυλακούρη: “Καμάρας, Καμάρααας”. Όντως ο Τότης μου πετάει μια ψηλοκρεμαστή μπαλιά ακριβείας, λίγο έξω από την περιοχή.

Την πήρα με το δεξί και την έστρωσα και πριν σπεύσει πάνω μου ο Μπουγκίσεβιτς που είδε καθυστερημένα την κίνηση που έκανα, πρόλαβα και σούταρα με το αριστερό, με όλη μου την δύναμη. Αν δεν πήγαινε γωνία και πήγαινε πιο κεντρικά θα έπαιρνε… μέσα και τον γκολκίπερ Ντουΐκοβιτς. Τόσο δυνατό ήταν. Μετά δεν θυμάμαι και… πολλά. Έπεσαν όλοι πάνω μου και το μόνο που θυμάμαι είναι ότι δεν μπορούσα να αναπνεύσω καλά-καλά, διότι ήταν από πάνω μου στους πανηγυρισμούς όλη η ομάδα (σ.σ. γελάει)».

-Ήταν η δικαίωση μίας συγκλονιστικής προσπάθειας και μίας σπουδαίας ποδοσφαιρικής γενιάς;

«Προσωπικά θεωρώ πως ήταν πρώτα απ’ όλα η αποκατάσταση μίας μεγάλης αδικίας. Διότι στον πρώτο ημιτελικό στο Βελιγράδι, είχαν γίνει απίστευτα πράγματα από τον Αυστριακό διαιτητή Έριχ Λινεμάγιερ. Κυριολεκτικά μας… κατέστρεψε. Σύμφωνοι, στο πρώτο γκολ υπήρχε μία ευθύνη του Οικονομόπουλου, που δεν έκανε καλό υπολογισμό και έστρωσε άθελά του τη μπάλα στον Όστοϊτς. Όμως στο 2-0 του Αστέρα η μπάλα δεν πέρασε ποτέ τη γραμμή.

Ο Σούρπης με τον Τομαρά πρόλαβαν και την έδιωξαν πριν περάσει τη γραμμή, ο β’ βοηθός έμεινε στη θέση του βλέποντας ότι το διώξιμο ήταν κανονικό και ο Λινεμάγιερ από το κέντρο του γηπέδου ποτ βρισκόταν έδειξε… γκολ. Ακόμα θυμάμαι τον Πούσκας, πιο έξαλλο από κάθε άλλη φορά, να έχει μπει μέσα στον αγωνιστικό χώρο και να τον πιάνει από το… πέτο φωνάζοντας στον Αυστριακό ρέφερι “σβάιν” (μετ. “γουρούνι”).

Στο τρίτο γκολ ο Όστοϊτς έχει κάνει εμφανέστατο φάουλ πάνω στον Ελευθεράκη, αλλά ο Λινεμάγιερ το άφησε. Μείωσα με κεφαλιά από σέντρα του Χάρη Γραμμού, που πέρασε σαν… σταματημένο πάνω στη γραμμή τον Γκλενκόφσκι, ενώ λίγα λεπτά αργότερα δεν μου έδωσε πεντακάθαρη πέναλτι, όταν πήγα να πλασάρω μετά από κεφαλιά πάσα του Φυλακούρη και ο Πάβλοβιτς που έριξε κλωτσιά στο πόδι.

Μας είχε κάνει έξω φρενών ο Αυστριακός. Και η πλάκα ποια είναι; Μετά από πολλά-πολλά χρόνια, όταν έπαιξε ο Παναθηναϊκός με την ‘Αρσεναλ στο Champions League και νικήσαμε με 1-0 με το γκολ του Καραγκούνη, είχαμε πάει ως σύνδεσμος παλαιμάχων να εκπροσωπήσουμε το κλαμπ, στο γεύμα που γίνεται πριν τα παιχνίδια. Και ποιος ήταν… παρατηρητής διαιτησίας; Ο Λινεμάγιερ!

Μου ανέβηκε το… αίμα στο κεφάλι, αλλά δεν του είπα το παραμικρό, διότι πρέπει να είμαστε απόλυτα σωστοί κι ευγενείς σε αυτές τις συνθήκες. Ο Παναθηναϊκός έχει μία άλλη μενταλιτέ και το έχει αποδείξει πολλάκις (και) στην Ευρώπη. Δεν του είπα τίποτα όλο το βράδυ, αλλά θυμόμουν κάθε λεπτομέρεια στο μυαλό μου όσων μας είχε κάνει στον πρώτο ημιτελικό με τον Αστέρα».

Η διαιτησία του πρώτου ημιτελικού με τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι, δεν ήταν το μοναδικό πράγμα που έβγαλε από τα… ρούχα του στις 14 Απριλίου 1971, ακόμα και τον (πάντα ήρεμο κι ευπρεπή) Αριστείδη Καμάρα. Υπήρχε και η απρεπής συμπεριφορά του Ατσίμοβιτς, που λίγο έλειψε να δημιουργήσει… σύρραξη, μετά το φινάλε του 4-1.

«Η αλήθεια είναι ότι έγιναν πολλά σ’ αυτό το ματς. Υπήρχαν 25.000 Έλληνες στην κερκίδα. Ήταν Μεγάλη Τετάρτη και είχε ταξιδέψει μαζί μας στο Βελιγράδι όλος ο καλλιτεχνικός κόσμος. Από Ζαμπέτα και Βλαχοπούλου, μέχρι το ζεύγος Καζάκου-Καρέζη. Όταν χάσαμε με 4-1 -με τον τρόπο που περιέγραψα ότι χάσαμε- και ήμασταν καθ’ οδόν για τη φυσούνα, που ήταν πίσω από την εστία σε μία καταπακτή, ο Ατσίμοβιτς μας έδειξε με το ένα χέρι τέσσερα δάκτυλα και με το άλλο, έκανε τη γνωστή άσεμνη χειρονομία.

Ε, δεν άντεξα, με το που πάτησα το πρώτο σκαλί, γύρισα και του έριξα ένα ξεγυριστό σκαμπίλι, με όλη μου τη δύναμη, που τον πήραν τα αίματα. Έπεσαν πάνω μου τότε καμιά δεκαριά άτομα. Με χτυπούσε από πάνω μου κι ένας με μία ομπρέλα και με… γλίτωσε ο Πούσκας που μπήκε μπροστά και “κοκάλωσαν” όλοι οι Γιουγκοσλάβοι όταν τον είδαν. Έφαγα 3-4 ξυλιές, αλλά τουλάχιστον έβγαλα το άχτι μου για όσα είχαν γίνει σ’ αυτό το ματς. Στη δε ρεβάνς, ο Ατσίμοβιτς με κοιτούσε με… μισό μάτι από μακριά».

-Τι σας είπε ο Πούσκας πριν τη ρεβάνς της Λεωφόρου;

«Είχε πάντα έναν τρόπο να σου ανεβάζει το ηθικό και την ψυχολογία. Μας είπε ότι δεν έχετε τίποτα να φοβηθείτε, αν παίξετε όπως παίξατε στο πρώτο ματς. Στον πρώτο ημιτελικό ήταν τρομερά εκνευρισμένος. Πρέπει να κατέβασε όλο το… ουγγρικό υβρεολόγιο από το γήπεδο μέχρι το ξενοδοχείο. Έβριζε όλη την ώρα. Σε όλη τη διαδρομή μέσα από τα δόντια του.

Όταν ανέβηκε ωστόσο στο δωμάτιό του και μετά κατέβηκε να μας μιλήσει, ήταν πολύ ήρεμος και σίγουρος. Μας τόνωσε το ηθικό και μας έλεγε ότι μπορεί να “γυρίσει” αυτό το παιχνίδι. Κι εμείς το πιστεύαμε. Είχαμε τρομερό θυμό και θέλαμε να πάρουμε το αίμα μας πίσω. Στο δε γήπεδο, γινόταν απίστευτος χαμός.

Παντού σε όλη τη διαδρομή είχαν γράψει πανό με το σκορ 3-0, ενώ στις κερκίδες είχαν φέρει οι αθεόφοβοι μέχρι και… σειρήνες πολέμου, που είχαν ξεμείνει σε κάτι εργοστάσια από την Κατοχή! Οι παίκτες του Αστέρα είχαν μαζευτεί μπροστά από τη Θύρα 11 και ήταν τρομερά φοβισμένοι και τρακαρισμένοι από την εικόνα που αντίκριζαν. Εδώ κι εμείς χρειαστήκαμε περίπου δέκα λεπτά για να “μπούμε” στο ματς».

-Υπάρχουν ορισμένοι που προσπάθησαν επί χρόνια να «υποβαθμίσουν» αυτή την πρόκριση, κάνοντας λόγο για «μιλημένα» παιχνίδια κ.ο.κ.

«Θα μου επιτρέψετε να πω ότι όλα αυτά είναι ανοησίες και απίστευτες κακοήθειες. Για όλα “μίλησε” η προσπάθειά μας μέσα στο γήπεδο. Και θα αποκαλύψω και κάτι άλλο, που δεν το ξέρει πολύς κόσμος. Περίπου ένα χρόνο μετά, κατά την καλοκαιρινή προετοιμασία, κάναμε περιοδεία στην Ισπανία λόγω του Πούσκας και παίξαμε σε ένα τουρνουά που διοργάνωσε η Μάλαγα.

Νικήσαμε 2-1 την τότε πρωταθλήτρια Ισπανίας Βαλένθια, που είχε προπονητή τον σπουδαίο Ντι Στέφανο, παλιόφιλο του Πούσκας από τα χρόνια που μεγαλουργούσαν στη Ρεάλ Μαδρίτης. Χάσαμε 1-0 από τη Μάλαγα και φέραμε ισοπαλία 1-1 με τον Ερυθρό Αστέρα.

Εκεί λοιπόν μιλήσαμε πολλοί από εμάς με τους παίκτες του Αστέρα και μας έλεγαν ότι “και σε εμάς έγραψαν διάφορες αηδίες οι εφημερίδες”. Θυμάμαι τον Κάρασι να λέει στον Σούρπη “αν είναι έτσι, θα πήγαινα να βάλω εγώ το σκορ στο τέλος έχοντας περάσει όλη την ομάδα ή θα πήγαινε ο Φιλίποβιτς να σκοράρει στο τελευταίο πεντάλεπτο; (σ.σ. η κεφαλιά του έφυγε… χιλιοστά άουτ).

Αυτά είναι βλακείες!”. Ο δε Όστοϊτς που μας είχε βάλει τα τρία γκολ στον πρώτο ημιτελικό στο Βελιγράδι, έλεγε πως “όλα είναι κουταμάρες. Το μοναδικό πρόβλημά μας, ήταν πως την παραμονή του αγώνα ήρθαν μηχανάκια έξω από το ξενοδοχείο μας κι έκαναν θόρυβο ενώ κοιμόμασταν. Αλλά κι αυτά τα έδιωξε η αστυνομία μετά από λίγο”. Εγώ απλά θα πω προς όλους όσοι θέλουν να υποβαθμίσουν την επιτυχία μας το 1971, πως… όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια».