Το …πόρισμα βγήκε ήδη για Μποχωρίδη, Μπεντίλ, Όγκαστ, ανίκανοι να διαχειριστούν το βάρος της φανέλας σύμφωνα με τους προπονητές των social.
Δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι τυχόν αλλαγές παικτών (λέμε τώρα…) για να πλησιάσει η στελέχωση την αρτιότητα (στα μυαλά όσων είναι κολλημένοι ΜΟΝΟ με τις νίκες) θα μπορούσαν να γυρίσουν τούμπα την αγωνιστική εικόνα.
Το είδαμε με την Εφές, το ξανάδαμε στην Ισπανία οι πράσινοι έριξαν ταχύτητα όσο το χρονόμετρο άγγιζε τον μηδενισμό κι η Βαλένθια (των απουσιών) πέρασε από πάνω τους, νικώντας με χαρακτηριστική ευκολία.
Ούτε η ΤΣΣΚΑ, η Μπάρτσα και η Εφές δεν το κατάφεραν αυτό. Ακόμα και στην υποθετική περίπτωση να αγόραζες πλέι μέικερ και ψηλό ως αντι-Παπαγιάννη ΧΘΕΣ δεν είναι βέβαιο ότι ο Παναθηναϊκός θα έπιανε το maximum των δυνατοτήτων του με γνώμονα αυτά που έχουμε δει μέχρι τώρα.
Ο λόγος είναι απλός και ταυτίζεται με ένα ερώτημα. Μπορεί ο κόουτς να χρησιμοποιήσει σωστά παίκτες των οποίων το αγωνιστικό στυλ έχει ο ίδιος (κατά κάποιο τρόπο) απορρίψει; Π.χ ο Σέλβιν Μακ ήρθε (υποτίθεται) για να αναλάβει το κουμάντο, τον βλέπουμε να εκτελεί περίφημα, αλλά το κατέβασμα μπάλας δεν φεύγει από τα χέρια του Σαντ Ρος ούτε με προεδρικό διάταγμα!
Γνωρίζει ο κόουτς πως να εντάξει δεξιότητες πρόσθετων παικτών στο συνολικό παιχνίδι ανοίγοντας τη γκάμα των δικών του επιλογών; Πάμε πάλι στη βάση του προβλήματος. Ποιο είναι το αγωνιστικό όραμα του γι αυτόν τον Παναθηναϊκό;
Το καλοκαίρι ο προπονητής είπε ότι θέλει να φτιάξει σύνολο με αίμα που θα βράζει, όχι μια cool, ταλαντούχα ομάδα καλών προδιαγραφών. Θέλει παίκτες που μπορούν να βάλουν φωτιά στο παρκέ ηλεκτρίζοντας το γήπεδο (όχι ίσως με το ταλέντο αλλά με την ένταση τους), να μετατρέψουν τα μετόπισθεν σε πεδίο μάχης, να συνεργαστούν, να αναδείξουν τον συμπαίκτη.
Που καταλήγουμε; Ότι ο Βόβορας ζητά με τον τρόπο του χρόνο (που δεν υπάρχει) για να πλάσει την ομάδα όπως την γουστάρει. Οι συνεχόμενες φυτιλιές για την επάρκεια των αθλητών του αποπροσανατολίζει, ο άνθρωπος θα ζήσει ή θα πεθάνει με το πλάνο που έχει ήδη στο κεφάλι του, ας μην τον ζαλίζουμε με παραινέσεις τύπου …φέρε εκείνον, υπέγραψε τον άλλο, διώξε τον δείνα, ήδη τραβά αρκετά προσπαθώντας να συνηθίσει την ιδέα ότι είναι head coach του μεγαλύτερου αθλητικού μύθου που ανέδειξε η χώρα.
Το coaching έχει και φορμάρισμα, όσο πιο έμπειρος είσαι, τόσο πιο εύκολα μπορείς να πιάσεις βάση, ανεξάρτητα από το ταλέντο και έπειτα να πας πιο μακριά ανάλογα με την ικανότητα σου. Εμπειρία όμως δεν υπάρχει, άρα…βλέποντας και κάνοντας!
Δημήτρης Στρατής
