Το 1998 ο Γιώργος Σιγάλας είχε πάει να παίξει μπάσκετ στην Αρμάνι Μιλάνο.
Παρατηρούσαμε στενά την πρόοδό του εκείνα τα χρόνια μέσα από το περιοδικό Τρίποντο, ανέκαθεν τον θεωρούσαμε απίστευτα υπερτιμημένο, χώρια ότι το όνομά του εμπλεκόταν μεταγραφικά με τον Παναθηναϊκό κάθε καλοκαίρι.
Στα πρώτα του ματς ο παίκτης δεν ήταν καλός κι οι Ιταλοί δημοσιογράφοι ρώτησαν τον κόουτς Καζαλίνι αν μετάνιωσε για την επιλογή του. Ο προπονητής απάντησε ότι κάθε ομάδα πρέπει να έχει υποχρεωτικά τουλάχιστον έναν Ελληνα μπασκετμπολίστα στις τάξεις της! «Είναι πρώτος στις προπονήσεις και τεράστιος μαχητής. Κυρίως δεν θέλει να χάνει», είπε.
Θυμηθήκαμε αυτό το story βλέποντας το ντέρμπι με την ΑΕΚ. Πέρα από σχέδια, τακτικές, φόρμα,πάθος, υπάρχει το εξής απλό: οι Ελληνες παίκτες του Παναθηναϊκού …έφαγαν το γήπεδο κι άφησαν στο τερέν όλο τους το είναι, αρνούμενοι να φύγουν από το γήπεδο ακόμα κι αν στα τελευταία λεπτά χώλαιναν (Κουρμπέλης). Όχι τυχαία, αυτή ήταν η τελική διαφορά στο σκορ.
Οι γηγενείς του τριφυλλιού είναι καλύτεροι και περισσότεροι από τους αντίστοιχους της ΑΕΚ που για να καλύψει το χάντικαπ καλείται στο μέλλον να βρει κι άλλους πρωταγωνιστές πλην του Πέτρου Μάνταλου, του μοναδικού που μπορεί να κάνει την διαφορά.
Σε αντίθεση με Χατζηγιοβάνη, Αλεξανδρόπουλο, Ζαγαρίτη δεν νομίζουμε ότι ο Μπακάκης, ο Σβαρνάς, ο Τσιντώτας, ο Βασιλαντωνόπουλος έχουν ανάλογο ταβάνι, θεωρούμε δύσκολο από οποιονδήποτε προπονητή να τους ανεβάσει από το 5-6 στο 8.
Εδώ και χρόνια ο Παναθηναϊκός άλλαξε σελίδα, έχασε τους πολυμετοχικούς και τα χρήματά τους, αλλά στις τάξεις του διατήρησε Ελληνες παίκτες που ξέρουν τι είναι τα ντέρμπι και πώς αυτά παίζονται.
Όχι τυχαία η ομάδα παρότι βιώνει τις χειρότερες μέρες τις ιστορίας της, με αστείο μπάτζετ κι ανύπαρκτους στόχους στα μεγάλα παιχνίδια είναι ΠΑΝΤΑ ανταγωνιστική σε σημείο να εικάζεις πως αν ήταν άλλος στη θέση της θα είχε βαρέσει διάλυση με τόσα δεινά.
Δημήτρης Στρατής
