Μας άρεσε στο Αλκαζάρ ο Χουανκάρ. Κοντρολαρισμένος παίκτης, με ταχύτητα, σιγουριά, παίζει με ψηλά το κεφάλι και μόλις έρθει “στα ίσα του” θα φανεί περισσότερο χρήσιμος.
Ο τύπος είναι ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα του πόσο μεγάλη είναι η δεξαμενή των Ισπανών παικτών, απʼ όπου αντλούν το υλικό τους οι ομάδες της χώρας.
Παίκτης καθαρά βγαλμένος από την μαδριλένικη παραγωγική διαδικασία, που σου δίνει την εντύπωση πως όταν αρχίσει να παράγει δεν σταματά για κανένα λόγο. Είμαστε πεπεισμένοι πως αν βρει σταδιακά τα πατήματα, τη σέντρα, το σουτ του και φτιάξει την ψυχολογία του θα αναζητούμε κουβάδες με κρύο νερό για να βάζει μέσα το αριστερό του πόδι. Στο Αλκαζάρ (παρότι είχε μήνες να αγωνιστεί) έβγαλε αυτοπεποίθηση παίκτη κλάσης, διάβασε τις φάσεις, όντας σχεδόν αλάνθαστος.
Θα περιμένουμε να δούμε αν αμυντικά αποδειχθεί πιο αξιόπιστος από τον Ινσούα, ειδάλλως επιθετικά τον Αργεντινό τον έχει 100%! Μεγάλο του όπλο το “βύθισμα” στην αντίπαλη περιοχή κι η εμπιστοσύνη που τρέφει στα δυνατά του πόδια αλλά κι η ευκολία να κερδίζει φάουλ. Ψηλό κορμί, γυμνασμένος (εντάξει, όχι σαν τον Ινσούα και το Νάνο, αλλά δεν τον …παίρνει κι ο αέρας), στο 4-3-3 σου δείχνει ότι μπορεί να πάρει άνετα όλη την αριστερή πλευρά.
Στο σημερινό προηγμένο αθλητικά και στη σωματοδομή ποδόσφαιρο, τέτοιοι τύποι είναι το λάδι σε καλοκουρδισμένες μηχανές, αποτελούμενες από γρανάζια που λειτουργούν στην εντέλεια. Το θέμα είναι να αρχίσει να αποδίδει ο Παναθηναϊκός γιατί αν το κλαμπ έφερνε το “διπλό” από τη Λάρισα, σήμερα όλα τα βλέμματα θα ήταν στραμμένα στον Ισπανό με το θετικό ντεμπούτο.
Το ισπανικό ποδόσφαιρο έχει ταυτότητα, τεράστια ποιότητα και βάθος παικτών κι αποτελεί σχολή αλλά στον Παναθηναϊκό αδικείται από την αδυναμία οργάνωσης – διοίκησης και τα οικονομικά ζητήματα που προκύπτουν κάθε τρεις και λίγο. Πόσο καλύτερα θα ήταν όλα στην ομάδα με ένα διαφορετικό “περιτύλιγμα”;
Δημήτρης Στρατής
