Νίνης: Τα απανωτά σοκ στον Παναθηναϊκό και το ματς στο ΟΑΚΑ που δεν θα ξεχάσει

2006-07, Η ΧΡΟΝΙΑ-ΟΡΟΣΗΜΟ
Αρχίζω τη σεζόν στην ομάδα Νέων, πάλι με προπονητή τον Κώστα Ταράση. Στην ανδρική ομάδα είναι ο Χανς Μπάκε που όμως φεύγει γρήγορα και αναλαμβάνει ο Βίκτορ Μουνιόθ.

Όποτε εμείς παίζαμε στην Παιανία, τόσο ο προπονητής όσο και οι παίκτες των Ανδρών έρχονταν και μας έβλεπαν. Όπως και ο Μαλεζάνι, έτσι και ο Μουνιόθ μάς κάλεσε για προπονήσεις όταν έλειπαν οι διεθνείς.

Κάποια στιγμή, χωρίς εγώ να το ξέρω, τον Νοέμβριο με ζητάει στην αποστολή για ένα ματς Κυπέλλου, αλλά του εξηγούν πως αυτό δεν γίνεται γιατί είμαι ακόμα ερασιτέχνης, δεν έχω υπογράψει συμβόλαιο και αυτό είναι αντίθετο με την πολιτική του συλλόγου, που έκανε επαγγελματίες τους παίκτες που επέλεγε, στα 18 τους.

Παρ’ όλα αυτά, συνέχισα να καλούμαι σε προπονήσεις της αντρικής ομάδας και τον Δεκέμβριο, ο Ταράσης μάς λέει στα αποδυτήρια ότι κάποια παιδιά της ομάδας Νέων θα υπογράψουν συμβόλαιο νωρίτερα, γιατί έχουν αφήσει καλές εντυπώσεις.

Λέει δύο ονόματα, παιδιά κοντά στα 18, και μετά λέει το όνομά μου. Μένω ακίνητος! Παγώνω! Όλοι γυρνούν και με κοιτάνε γιατί είμαι ο μικρότερος. Είχα τεράστια χαρά αλλά και έκπληξη. Και, φυσικά, άγχος.

Μίλησα με τους γονείς μου, που δεν τους είχαν ειδοποιήσει. Από μένα το έμαθαν. Ο κόουτς μού είπε την άλλη μέρα να πάω με τον πατέρα μου στα γραφεία για να υπογράψω.

Αυτό έγινε 21 Δεκεμβρίου. Εκεί μου ανακοινώνουν ότι αρχίζω προπονήσεις με την πρώτη ομάδα για το επόμενο διάστημα, καθώς υπάρχουν τραυματισμοί και ο προπονητής θέλει να δουλέψει μέσα στις γιορτές.

Τότε κατάλαβα πόσο σημαντικά ήταν τα λόγια του Μουνιόθ, λίγο καιρό πριν, στα τέλη Νοεμβρίου. Με είχε κρατήσει μετά από μια προπόνηση και μου είχε πει ότι του αρέσω πολύ σαν παίκτης, ότι κάνω αυτά που θέλει στο τακτικό κομμάτι και να συνεχίσω έτσι.

Πράγματι, κάνουμε μια μίνι προετοιμασία Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά και φτάνουμε στις 6 Ιανουαρίου, παραμονή του ματς με το Αιγάλεω.

Εγώ θεωρώ ότι απλά είμαι ένας παίκτης βοηθητικός για τις προπονήσεις. Βλέπω, όμως, ότι είμαι στην αποστολή. Παθαίνω ένα ακόμα σοκ.

Ακολουθώ το πρόγραμμα της πρώτης ομάδας κανονικά. Προπόνηση, φαγητό, ξενοδοχείο, όλα. Στο δωμάτιο έμεινα μόνος μου, παίρνω ρούχα και το μεσημέρι με ειδοποιούν ότι με θέλει ο προπονητής στο γραφείο του.

Ο διάλογος, έχει περίπου ως εξής:

-Κάτσε. Πώς είσαι;

-Πολύ καλά.

-Είσαι χαρούμενος που είσαι στην αποστολή;

-Ναι, φυσικά.

-Ξέρεις, είναι πολύ σημαντικό που είσαι εδώ σ’ αυτή την ηλικία και έχεις αυτή την εμπειρία.

-Το ξέρω και το εκτιμώ αφάνταστα.

-Φαντάζομαι, θα ήθελες να παίξεις έστω και λίγο.

-Εννοείται! Αλλά και μόνο που είμαι εδώ μου φτάνει.

-Έχεις δουλέψει πολύ καλά πάντως. Και κάνεις αυτά που θέλω. Γι’ αυτό να ξέρεις ότι θα σε ξεκινήσω.

Νέο σοκ! Για να πω την αλήθεια, δεν το έπιασα με την πρώτη, γιατί μιλούσε αγγλικά με ισπανική προφορά και πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να το συνειδητοποιήσω.

Έχω μείνει με το χαμόγελο. Λέω από μέσα μου: «Άκουσα καλά;». Εκείνος μου ξαναλέει: «Θα σε ξεκινήσω». Ένα «οκ», ψέλλισα.

Εκείνος απτόητος συνεχίζει: «Γι’ αυτό πήγαινε ξεκουράσου. Συγκεντρώσου. Και το βράδυ, κάνε αυτό που κάνεις και στην προπόνηση χωρίς άγχος».

Βγαίνω έξω, η καρδιά μου χτυπάει με 1000 παλμούς το δευτερόλεπτο. Κλείνω την πόρτα και μένω με το χαμόγελο. Πάω στο δωμάτιό μου, προσπαθώ να κοιμηθώ, εννοείται δεν έκλεισα μάτι. Ειδοποιώ τον αδελφό μου για να έρθουν οι δικοί μου στο γήπεδο.

Αργότερα, όταν ο κόουτς ανακοίνωσε την 11άδα, όλοι γύρισαν και με κοίταξαν έκπληκτοι. Μικροί και μεγάλοι.

Πολύ κοντά μου από τους μεγάλους ήταν ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης και από τους μικρούς ο Σωτήρης Λεοντίου. Αλλά και ο Τζιόλης και ο Μάντζιος και πολλοί ακόμα. Όλοι με έπιασαν και μου μιλούσαν, ήξεραν πόσο άγχος έχω και προσπάθησαν να με βοηθήσουν.

Πριν μπούμε στο πούλμαν για να φύγουμε, το είπα στους συμπαίκτες μου στην ομάδα Νέων που θα ήταν ball boys στο γήπεδο. Σκεφτείτε ότι κι εγώ, αν δεν έπαιζα, ball boy θα ήμουν.

Φτάνοντας στο OAKA, βλέπω τον Κώστα Ταράση. Του λέω: «Κόουτς, είμαι τέρμα αγχωμένος». Εκείνος που φυσικά είχε μάθει τα νέα, μου απαντά: «Μπες και παίξε αυτό που ξέρεις και μη φοβάσαι. Δεν θα σου πει κανένας τίποτα».

Στο ντύσιμο, το ζέσταμα, σε όλη αυτή τη διαδικασία πριν από το παιχνίδι, είχα τέτοια ταχυκαρδία που δεν καταλάβαινα τίποτα. Πού είμαι, τι κάνω… τίποτα.

Ευτυχώς είχα μιλήσει ήδη στο τηλέφωνο με την ψυχολόγο της ομάδας, την Μαρία Ψυχουντάκη, η οποία με πήρε και μου έδωσε πολλές χρήσιμες συμβουλές για το πώς να διαχειριστώ την κατάσταση.

Όλα αυτά, μέχρι να αρχίσει ο αγώνας. Από τη στιγμή που σφυρίζει ο διαιτητής, απλά έπαιζα απόλυτα συγκεντρωμένος και είχα κάποια πράγματα στο μυαλό μου να κάνω, αν μου δοθεί η ευκαιρία.

Είχα ανεμελιά και μηδενική αίσθηση κινδύνου και μου έβγαιναν όλα. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, δεν θυμάμαι αυτό το πρώτο μου ματς λεπτό προς λεπτό. Θυμάμαι μόνο κάποια χαρακτηριστικές στιγμές και κινήσεις που έκανα στον αγώνα.

Και συνομιλίες με τους συμπαίκτες μου -όπως ο Νασίφ Μόρις που έπαιζε πίσω μου- οι οποίοι με ενθάρρυναν όταν έκανα κάποιο λάθος.

Οι αντίπαλοι παίκτες του Αιγάλεω, μπορώ να πω ότι με αγνόησαν. Στα επόμενα ματς, ναι, ένιωσα ότι κάποιοι αντίπαλοι προσπάθησαν να μου σπάσουν τον τσαμπουκά, όπως λέμε, να με τρομάξουν.

Στο πρώτο παιχνίδι όμως όχι, γιατί κανείς δεν ήξερε ποιος είμαι. Ούτε «ξύλο» έφαγα,ούτε τίποτα.

Το ματς τελείωσε, κερδίσαμε, πάμε στα αποδυτήρια, ο προπονητής έδωσε συγχαρητήρια σε όλους και δεν στάθηκε προσωπικά ούτε σε μένα ούτε σε κάποιον άλλο.

Ήμουν πολύ χαρούμενος φυσικά αλλά δεν είχα καταλάβει και πολλά πράγματα. Στην πραγματικότητα, ένιωθα ακόμα ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής.

Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πόσο μεγάλο ήταν αυτό που είχε γίνει. Βγαίνω έξω, βλέπω μια ντουζίνα δημοσιογράφους και κάμερες να με περιμένουν και φυσιολογικά ένιωσα αμήχανα.

Δεν το είχα ξαναζήσει και προσπαθούσα να το διαχειριστώ και να απαντήσω όσο πιο απλά γίνεται. Κάποια στιγμή, αργότερα, μιλάω και με τους δικούς μου, αλλά πάντα ως οικογένεια κρατούσαμε χαμηλούς τόνους. Ήταν πολύ χαρούμενοι φυσικά.

Δέχτηκα και πάρα πολλά μηνύματα στο κινητό. Παλιοί φίλοι, συμπαίκτες, συμμαθητές. Πλέον, σου μιλάνε όλοι. Ακόμα κι αυτοί που δεν σου μιλούσαν, σου μιλάνε.

Όλα αυτά έγιναν ξαφνικά και όλα τα διαχειρίστηκα μόνος μου. Οικογένεια, κολλητοί, φίλοι ή ευρύτερο περιβάλλον δεν υπήρχαν. Εννοώ ότι δεν υπήρχε η δυνατότητα να είναι κοντά μου. Οι φίλοι εκτός ομάδας, το έμαθαν αφού έπαιξα.

ΤΕΝ ΚΑΤΕ ΚΑΙ ΠΟΛΥΜΕΤΟΧΙΚΟΤΗΤΑ
Το καλοκαίρι κάνω λίγες μέρες διακοπές και παίζω με την Εθνική Νέων και τη γενιά των 88άρηδων και 89άρηδων και πάλι στο Ευρωπαϊκό, με συμπαίκτες όπως ο Σάββας Γκέντσογλου και ο Κυριάκος Παπαδόπουλος.

Επιστρέφοντας, ο Παναθηναϊκός έχει μπει σε μια νέα εποχή: πολυμετοχικότητα, χρήμα, Τεν Κάτε.

Έχω συμπαίκτη τον σπουδαίο Ζιλμπέρτο Σίλβα. Μιλάμε για τον αρχηγό της εθνικής Βραζιλίας το επόμενο καλοκαίρι στο Confederations Cup, που το κατέκτησαν κιόλας. Ένας εκπληκτικός άνθρωπος, πολύ προσιτός, πολύ απλός. Σου μιλούσε, σου έδινε συμβουλές και ο τόνος της φωνής του ήταν πάντα το ίδιο ήρεμος.

Στην ομάδα ήρθαν ακόμα ο Κλέιτον, ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος και άλλοι πολλοί.

Η πρώτη μου εντύπωση για τον Χενκ Τεν Κάτε είναι πως έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που δεν χαρίζει. Θα βρει χίλια-δυο πράγματα, αν θέλει να σου μπει στο ρουθούνι.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι είχα φάει μια κόκκινη κάρτα στην Εθνική Νέων και μου το χτυπούσε για έξι μήνες…

Ιδιαίτερη προσωπικότητα, μια με νεύρα, μια με χαμόγελο. Όπως ξυπνούσε. Όμως μας έκανε πολύ καλή και δυνατή προπόνηση.

Ήταν και ο Γιάννης Αναστασίου τότε στην ομάδα και δουλεύαμε στα ολλανδικά πρότυπα. Αισθάνθηκα ότι λειτουργούσαμε όλοι καλύτερα.

Εγώ, πάλι λόγω Εθνικής, δεν έχω κάνει το βασικό στάδιο προετοιμασίας. Επιστρέφω και προσπαθώ να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα.

Ο προπονητής μού έχει πει ότι θα παίζω κάποιες φορές σαν 10άρι και άλλες στα δεξιά. Στη μια περίπτωση έπρεπε να κρατάω τη θέση μου, να προσέχω τις μπαλιές μου, να βλέπω γήπεδο, στην άλλη να έχω το ξεπέταγμαστο χώρο πριν από τον αμυντικό, τα σπριντ.

Αρχίζουν τα ματς με τα προκριματικά του Champions League και συμμετέχω. Ο κόουτς μού μιλά πολύ, με πιστεύει και με δική του εντολή, μπαίνω στους πέντε αρχηγούς.

Στο πρόσωπό μου βλέπει τον εκπρόσωπο της νέας γενιάς. Ένιωσα την ευθύνη που είχα από την πρώτη στιγμή. Υπογράφω και ένα νέο συμβόλαιο με τη νέα διοίκηση και ένιωθα όλοι να με αντιμετωπίζουν διαφορετικά.

Ήταν μια σεζόν που και ο προπονητής δοκίμαζε πρόσωπα, γιατί η ομάδα είχε κάνε πολλές μεταγραφές. Εγώ στην Ελλάδα έπαιζα συνέχεια, αλλά στα ευρωπαϊκά παιχνίδια όχι.

Είχα και κάποια μικροπροβλήματα τραυματισμών επειδή δεν είχα κάνει προετοιμασία και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσα να ακολουθήσω στο 100% τα διπλά παιχνίδια μέσα στην εβδομάδα.

Είναι η σεζόν που κλείνω τα 18 μου χρόνια και φεύγω από εσωτερικός στις εγκαταστάσεις της Παιανίας. Παίρνω δίπλωμα οδήγησης και ψάχνω σπίτι για να μείνω μόνος μου, κοντά σε κάποιο συμπαίκτη μου για παρέα και ασφάλεια.

Βγαίνοντας πλέον έξω από ένα προστατευμένο περιβάλλον, αισθάνομαι την πίεση του κόσμου, αλλά και της ομάδας, καθώς με τα χρήματα που έχουν μπει οι απαιτήσεις της διοίκησης είναι πολύ υψηλές.

Είναι μια γλυκόπικρη σεζόν. Πάμε καλά στην Ευρώπη, αλλά όχι στην Ελλάδα. Προσωπικά, νιώθω ότι κάτι μου λείπει. Μπαίνω και βγαίνω στην 11άδα και είμαι αποφασισμένος να τα δώσω όλα για να παίζω συνέχεια.

Νιώθω ότι έχω κι άλλα να δώσω. Έχω πει μέσα μου ότι δεν πρέπει να κάνω το ίδιο λάθος για τρίτο καλοκαίρι και να χάσω την βασική προετοιμασία με τον Παναθηναϊκό.

Βοηθά και το γεγονός ότι δεν έχω υποχρεώσεις με Εθνικές ομάδες, ξεκουράζομαι δύο εβδομάδες και αποφασίζω με τους ανθρώπους που τότε είναι δίπλα μου, τον μάνατζερ μου και τον Γιώργο Παθιακάκη που είναι κοντά μου και τον συμβουλεύομαι, να πάω στο αθλητικό κέντρο του Άκη Ζήκου στο Μονακό, το οποίο ειδικεύεται σε προετοιμασία, ενδυνάμωση αλλά και αποκατάσταση ποδοσφαιριστών.

Είναι καθαρά δική μου επιλογή να δουλέψω το σώμα μου. Εκεί κάνω φουλ προπόνηση πρωί-απόγευμα για δεκαπέντε μέρες. Γνωρίζω τον Ράφα Μάρκες της Μπαρτσελόνα, τον Ζιουλί, τον Βιεϊρά και άλλους πολλούς, κυρίως παίκτες από το γαλλικό πρωτάθλημα.

Επιστρέφω και επιτέλους θα μπω στις υποχρεώσεις του Παναθηναϊκού από την αρχή.

2009-10: ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΣΕΖΟΝ
Έχει μείνει στην ομάδα ο Τεν Κάτε κι έρχονται ο Τζιμπρίλ Σισέ, ο Κώστας Κατσουράνης και ο Σεμπάστιαν Λέτο να προστεθούν σε ένα κορμό που έχει ήδη προσωπικότητες όπως ο Καραγκούνης και ο Σαλπιγγίδης.

Είμαστε μια ομάδα πάρα πολύ καλή, με πολύ συναγωνισμό στις προπονήσεις. Εγώ αισθάνομαι «παλιός» και μεγαλύτερος από την ηλικία μου, αν και μόλις 19 ετών, καθώς είμαι ήδη τρία χρόνια στην πρώτη ομάδα.

Τρία χρόνια όμως που το κάθε ένα ήταν τόσο διαφορετικό από το άλλο… Φουρνιές παικτών πήγαιναν κι έρχονταν, άλλοι προπονητές, άλλες φιλοσοφίες.

Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα να αρχίζουμε όλοι από μια βάση, έχοντας για δεύτερη σεζόν Τεν Κάτε και Αναστασίου. Μπαίνω πολύ δυνατά στην προετοιμασία, αγωνιζόμενος πάλι πότε δεξιά και πότε σαν 10άρι.

Στο κέντρο είχα να παλέψω για μια θέση με Καραγκούνη, Κατσουράνη, Ζιλμπέρτο, Σιμάο και στα άκρα ήταν ο Λέτο και ο Σάλπι. Φοβεροί παίκτες όλοι. Δεν ήξερα καν αν θα παίζω!

Στην πορεία, προσπάθησα μέσα από τα φιλικά να δείξω ποιος είμαι, αλλά και στις προπονήσεις πήγαινα πολύ καλά. Άρχισα να νιώθω ότι με γουστάρει πολύ ο Σισέ, γιατί είδε ότι μπορώ να του πασάρω και να τον τροφοδοτήσω.

Ο Τζιμπρίλ ήταν σταρ. Ό,τι και να έκανε εντός και εκτός γηπέδου, τραβούσε τα βλέμματα. Ήταν όμως παράλληλα και ένας φοβερός χαρακτήρας. Μιλούσε σε όλους, έκανε παρέα με όλους, δεν είχε ίχνος βεντετισμού όταν ήταν μαζί μας.

Σε μένα μιλούσε συνέχεια και κάναμε παρέα εντός και εκτός γηπέδου. Με έπαιρνε τηλέφωνο, μου έστελνε μηνύματα, ακόμα και τώρα έχουμε επαφή.

Μέσα στο παιχνίδι, του πήρε λίγο χρόνο να ανοιχτεί, να προσαρμοστεί, να τον μάθουμε, να μας μάθει. Μόλις το βρήκε, πώς να κινείται και πού να παίρνει τη μπάλα, προσαρμόστηκε απόλυτα, βγάζοντας τον πολύ καλό του εαυτό. Ξέρω καλά ότι ένιωθε την πίεση να βάλει γκολ.

Όλη η ομάδα είχε πολύ καλά παιδιά και ακόμα και ο Λέτο που στον περισσότερο κόσμο φαινόταν απρόσιτος ή ιδιόρρυθμος, είχε τα κουμπιά του. Απίστευτο ταλέντο, απορούσες που δεν παίζει στη Μπαρτσελόνα! Τόση μπάλα είχε μέσα του. Είχε όμως και αυτό το αργεντίνικο ταμπεραμέντο, που μπορούσε να τσαντιστεί από τη μια στιγμή στην άλλη.

Εγώ νιώθω, από τα πρώτα παιχνίδια, ότι είμαι ένας άλλος Σωτήρης. Είμαι έτοιμος για όλα, με απίστευτη ενέργεια, καλύτερα ακόμα και από την πρώτη μου χρονιά στην ομάδα. Πετάω.

Παίζω ένα 90λεπτο και νιώθω ότι μπορώ να συνεχίσω κι άλλο στον ίδιο ρυθμό. Νομίζω ότι αυτή ήταν η καλύτερή μου σεζόν με διαφορά. Είναι η χρονιά που τα θυμάμαι όλα τόσο μα τόσο έντονα.

Έχω τις περισσότερες συμμετοχές στο ελληνικό πρωτάθλημα από όλους τους συμπαίκτες μου. Έπαιζα δεξιά ή πίσω από τον επιθετικό. Το είχα βρει.

Ο Τεν Κάτε με αποθέωνε. Πηγαίνουμε στην έδρα της Ατλέτικο Μαδρίτης. Με βάζει βασικό. Δεν παίζουμε καλά, πάμε για αποκλεισμό από τους ομίλους του Champions League.

Στο ημίχρονο λέει στα αποδυτήρια: «Αν μπορούσα, θα σας άλλαζα όλους και θα κρατούσα τον Νίνη». Θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί, με τόσους καταξιωμένους παίκτες δίπλα μου.

Στο ελληνικό πρωτάθλημα, από την πρώτη στιγμή είμαστε όλοι μια γροθιά και το κλίμα είναι: «Πάμε να πάρουμε το πρωτάθλημα». Ήταν πιο έντονη η επιθυμία μας από ποτέ. Βλέπαμε κάθε παιχνίδι σαν τελικό. Ζούσαμε παθιασμένα την κάθε στιγμή.

Στα αποδυτήρια είχαμε τόσο σπουδαίες προσωπικότητες που ο ένας ανέβαζε τον άλλο. Ίσως αυτό μου έχει μείνει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο χαραγμένο στη μνήμη. Ακόμα κι αν ένα παιχνίδι ήταν στο 70ο λεπτό στο 0-0, είχαμε πίστη ότι θα το πάρουμε.

Μπαίνω αλλαγή στην πρεμιέρα κι από κει και μετά παίζω βασικός. Θυμάμαι όλα τα ματς. Θυμάμαι ένα στη Λιβαδειά που έπρεπε να νικήσουμε πάση θυσία. Όλο το γήπεδο ήταν γεμάτο από οπαδούς μας και είχαμε τρομερό άγχος μέχρι να σκοράρουμε.

Η ομάδα πάει πολύ καλά για ένα τρίμηνο και μετά έρχεται ένα πολύ άσχημο αποτέλεσμα στο «Καραϊσκάκης». Πολύ κακή διαχείριση από όλους μας και πολύ κακή εμφάνιση.

Ο Ολλανδός απολύεται κι έρχεται ο Νίκος Νιόπλιας. Ο Τεν Κάτε ήταν κι αυτός, όπως και οι περισσότεροι παίκτες της ομάδας, μια πολύ έντονη προσωπικότητα και θεωρώ ότι κάπου χάθηκε η ισορροπία στα αποδυτήρια.

Υπήρχαν νεύρα και κόντρες όταν δεν πήγαινε κάτι όπως το θέλαμε και κάπως έπρεπε να εκτονωθεί όλο αυτό, χωρίς αυτό να σημαίνει πως τον «έφαγε» κάποιος παίκτης. Προσωπικά, στεναχωρήθηκα, γιατί πλέον με εμπιστευόταν απόλυτα.

Από την άλλη, τον Νίκο Νιόπλια τον ξέρω από τις Εθνικές ομάδες και έχω μεγάλη χαρά που ήρθε αυτός τελικά. Ξέρω ότι θα έχω ακόμα καλύτερη αντιμετώπιση και ρόλο και αυτό φαίνεται από το πρώτο κιόλας παιχνίδι με τον Ηρακλή. Παίζω και σκοράρω. Αλλάζει συνολικά η ψυχολογία της ομάδας.

Ο κόουτς τα πάει πολύ καλά με τους παίκτες και όλα τα μεγάλα ονόματα. Είναι σε συνεχή επαφή μαζί τους και παίρνει το μάξιμουμ από όλους.

Από κει και μετά, η ομάδα ήταν σε συνεχή ανοδική πορεία, πήραμε ψυχολογία και τα θετικά αποτελέσματα διαδέχονταν το ένα το άλλο, αν εξαιρέσουμε μια κοιλιά τον Φεβρουάριο, που ήρθε πριν και μετά τον πρώτο αγώνα με τη Ρόμα που νικήσαμε.

Με αντίπαλο τον Ντε Ρόσι, κόντρα στην Ρόμα, στο ΟΑΚΑ / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, ένα παιχνίδι με την Καβάλα, μπαίνω αλλαγή, πάω να σώσω μια μπάλα, την παίρνουν οι αντίπαλοι βγαίνουν στην κόντρα και σκοράρουν. Είμαι χάλια φυσικά, αλλά ο κόουτς μπαίνει στα αποδυτήρια και μου λέει: «Μην νιώθεις άσχημα, τελείωσε. Πάμε παρακάτω. Δεν θα το σκέφτεσαι καν. Όλοι κάναμε λάθη σήμερα».

Ακολουθεί η ρεβάνς στη Ρώμη, στους «32» του Europa League, που νομίζω ακόμα τη θυμούνται όλοι. Έχουμε φύγει δύο μέρες νωρίτερα, λόγω απεργίας στα αεροδρόμια, κι έχουμε πολύ καλή ψυχολογία γιατί έχουμε στο πλευρό μας και πολύ κόσμο, περίπου 7-8 χιλιάδες φιλάθλους.

Δεν περιμένω να είμαι βασικός, αλλά ο Γιώργος Καραγκούνης έχει πυρετό, Ζιλμπέρτο και Λέτο μένουν στον πάγκο και ξεκινάω. Ακόμα μου λένε ότι είναι το καλύτερό μου ματς εκείνη τη χρονιά. Δεν ξέρω, ίσως.

Έχω πιάσει και σε άλλους αγώνες ανάλογη απόδοση, αλλά σίγουρα μετρά η σημασία του αγώνα και η φανέλα του αντιπάλου. Ένα ευρωπαϊκό νοκ-άουτ, μια πολύ δύσκολη αναμέτρηση.

Ο τρόπος με τον οποίο έρχεται η νίκη-πρόκριση είναι εξωπραγματικός. Βάζουμε τρία γκολ σε έξι λεπτά! Είναι τόσο έντονες οι στιγμές, που ακόμα το θυμάμαι και ανατριχιάζω από τις αντιδράσεις του κόσμου μας.

Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο, ούτε στο Champions League.Το πάθος, η ένταση, η αύρα που μας μετέφεραν ήταν κάτι το εκπληκτικό. Είμαστε πίσω στο σκορ με 1-0, κερδίσω πέναλτι, το εκτελεί ο Σισέ και ισοφαρίζουμε.

Λίγο μετά, κι ενώ παίζω σε μια άγνωστη για μένα θέση, έξω αριστερά, και τα πάω καλά χάρη στις οδηγίες του προπονητή που μου έχει ζητήσει να κλίνω προς τα μέσα, καταφέρνω να σκοράρω.

Είχαμε όλοι εντολή να σουτάρουμε, βρήκα ένα κενό, έκανα ένα βήμα και σούταρα. Δεν το σκέφτηκα καν. Εκπληκτικό συναίσθημα να βλέπεις τη μπάλα στα δίχτυα. Γυρίζω δίπλα μου, είναι ο Κατσούρ, βλέπω όλους στον πάγκο να πετάγονται, ο Τζιμπρίλ τρέχει, ο κόσμος σε ντελίριο, βγάζοντας ένα τρομερό ήχο. Εκπληκτικό! Αξέχαστο!

Και πριν πάμε στο ημίχρονο, δίνω μια ασίστ στον Σισέ που πετυχαίνει και τρίτο γκολ. Κλείνει το 45λεπτο εξωπραγματικά. Μπαίνουμε στα αποδυτήρια και δεν έχω συνειδητοποιήσει τι έχει γίνει. Είναι τόσο ψηλά η αδρεναλίνη που δεν μπορείς να κάτσεις να σκεφτείς τίποτα.

Επιπλέον, έχεις ένα ημίχρονο ακόμα, παίζεις μια πρόκριση, ξέρεις ότι θα βγεις στο χορτάρι και η Ρόμα θα προσπαθήσει να σε «πνίξει».

Εγώ προσωπικά δεν σκεφτόμουν τίποτα. Μόνο να τελειώσει το παιχνίδι. Να το διαχειριστούμε όπως πρέπει. Γύρω στο 70ο λεπτό βγαίνω αλλαγή.

Αυτή η πρόκριση, ακόμα κι αν δεν καταφέραμε να περάσουμε και το επόμενο εμπόδιο, της βελγικής Σταντάρ, και να πάμε στα προημιτελικά, μας έδωσε τρομερή ώθηση για το πρωτάθλημα.

Ίσως και αυτό να θέλαμε περισσότερο από όλα κι έτσι χάσαμε μια ακόμα πρόκριση και μια ευκαιρία για μια εκπληκτική ευρωπαϊκή πορεία. Νομίζω θα φτάναμε τουλάχιστον στα ημιτελικά με τη φόρα που είχαμε.

Πλέον, επικεντρωθήκαμε στο πρωτάθλημα και ήρθαν έτσι τα πράγματα που θα μπορούσαμε να το κατακτήσουμε μαθηματικά στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ.

Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί το Στάδιο τόσο ασφυκτικά γεμάτο, με τόσο κόσμο. Ογδόντα χιλιάδες άνθρωποι στις κερκίδες, στα σκαλιά, παντού. Δυστυχώς, η μπάλα δεν μας έκανε το χατίρι. Δεν έμπαινε μέσα με τίποτα.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά οι αντίπαλοι με μια ευκαιρία πήραν και τη νίκη. Μας πόνεσε πολύ αυτό το παιχνίδι, μας χάλασε κι εμάς και τον κόσμο. Ευτυχώς ήρθε η νίκη στον επόμενο αγώνα και πανηγυρίσαμε ένα τίτλο μετά από έξι χρόνια.

Φοβερές στιγμές: το τελευταίο παιχνίδι, η φιέστα, όλα εκπληκτικά, σε συνδυασμό και με τον τελικό του Κυπέλλου που κάναμε το νταμπλ. Τρέλα, πανηγύρια, όλα αξέχαστα!

Προσωπικά, αισθανόμουν ότι έχω δώσει τα πάντα κι συνέβαλα ουσιαστικά στην επιτυχία του πρωταθλήματος και του κυπέλλου. Πολύ ευτυχισμένος. Τα θυμάμαι όλα σαν να έγιναν χθες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ «ΣΩΤΗΡΗΣ ΝΙΝΗΣ: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ» ΣΤΟ ATHLETESTORIES.GR