Τα παιχνίδια σαν αυτό με τη Ρεάλ έχεις έναν και μοναδικό τρόπο για να τα διεκδικήσεις: Να παίξεις μπασκετικό ξύλο, να κατεβάσεις τον αντίπαλο στους 75-80 πόντους και με τη βοήθεια του γνωστού σου περιβάλλοντος να επιδιώξεις την υπέρβαση στο επιθετικό κομμάτι.
Αυτά τα παιχνίδια δεν τα κερδίζεις με την επίθεση.
Λεφτά δεν υπάρχουν για να κάνεις προσθαφαιρέσεις, πιθανόν σε λίγες μέρες να χαιρετήσεις και τον Σέλβιν Μακ, το να ενισχυθεί ο Παναθηναϊκός σε θέσεις που πονάει δεν παίζει δεδομένης αυτής της νεφελώδους διοικητικής κατάστασης.
Λύση είναι να βελτιώσει κάποια βασικά πράγματα με τους ήδη υπάρχοντες παίκτες. Το κακό νέο για τον πρωταθλητή στην ήττα από τη Ζαλγκίρις δεν ήταν το γεγονός ότι έχασε με κάτω τα χέρια.
Το πιο προβληματικό στοιχείο ήταν ότι επί πολύ ώρα δεν είχε συγκεκριμένο πλάνο, ξεκάθαρη στόχευση για να αντιμετωπίσει ομάδα που είναι στα μέτρα του.
Στα (αναμενόμενα) πια προβλήματα με την ανυπαρξία αμυντικής συνεισφοράς προστέθηκαν τα λάθη και η μεγάλη αστοχία έξω από τα 6,75μ, με τον Ιωάννη Παπαπέτρου να είναι εκείνος που σέρνει το χορό των…τούβλων, έχοντας κυριολεκτικά …σπάσει τα καλάθια τις τελευταίες εβδομάδες.
Με τους Καστιλιάνους καλείται να μιλήσει ο αγωνιστικός εγωϊσμός σου μπας και τους κοντράρεις, μιας κι η διαφορά ποιότητας είναι μεγάλη.
Θυμηθείτε π.χ τι έγινε το καλοκαίρι με τον Νίκολας Λαπροβίτολα. Ο τρίτος γκαρντ του Παναθηναϊκού δεν θα περνούσε ούτε απ’ έξω από τα ισπανικά αποδυτήρια, την ώρα που ο αντίστοιχος της Ρεάλ είχε στοχευθεί από το προπονητικό τιμ να γίνει ο κουμανταδόρος του τριφυλλιού. Καταλαβαίνετε…
Ο Γιώργος Βόβορας δέχθηκε το καλοκαίρι να βάλει το κεφάλι του στο ντορβά παραλαμβάνοντας ομάδα «προικισμένη» με κραυγαλέες παθογένειες, η οποία θυμίζει άνθρωπο που ντύθηκε στο σκοτάδι και διάλεξε τα ρούχα του με δεμένα μάτια από τους… πάγκους της λαϊκής.
Δημήτρης Στρατής
