Η αθλητικογραφία της πάση θυσία ουδετερότητας

Απ’ την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2014 που κατέστη γνωστό ότι η υπόθεση της εγκληματικής οργάνωσης πήρε τον δρόμο της τακτικής δικαιοσύνης, πέρασαν αισίως 36 μέρες.

(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});

Βγάλε τις αργίες, καμιά 30αριά πρωτοσέλιδα. Βγάλε έξω τους «χρωματισμένους», απομένουν 3-4 καθημερινά ουδέτερα, τάχαμου, έντυπα κι ένα μάτσο ιστοσελίδες, με τις ίδιες ανακυκλούμενες υπογραφές, απ’ τους οποίους περιμένεις, εσύ ο φίλαθλος που ακόμη δεν έχεις υποστεί λοβοτομή, ν’ ακούσεις πώς, πότε, αυτή η συμμορία που διοχέτευε συστηματικά σφυρίγματα και διοικητικές αποφάσεις προς το συμφέρον συγκεκριμένης ομάδας, θα πληρώσει τις αμαρτίες της… Όχι στα τακτικά δικαστήρια, αυτά θ’ αργήσουν μήνες, χρόνια! Η αθλητική δικαιοσύνη, ωστόσο, λειτουργεί τάχιστα. Όταν άνοιξη του ’12 στο Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός (0-1) άρχισαν οι οπαδοί να καίνε το ΟΑΚΑ κι ο Κάκος (για 1η και τελευταία φορά) το διέκοψε, οι αθλητικοί δικαστές δεν ερεύνησαν αν τις φωτιές τις έβαλαν οπαδοί του Παναθηναϊκού ή προβοκάτορες του Ολυμπιακού, αλλά αντιθέτως επέβαλλε το μάξιμουμ των ποινών. Αφαίρεση 3+3 βαθμών (απ’ το τρέχον κι απ’ το επόμενο πρωτάθλημα), χώρια οι αγωνιστικές χωρίς θεατές. Γιατί η αθλητική δικαιοσύνη δικάζει (και καταδικάζει) με ενδείξεις: έτσι τιμώρησε η ΟΥΕΦΑ κάποτε τη Μαρσέιγ για δωροδοκία, έτσι τιμώρησε ο Ιταλός αθλητικός δικαστής τη Γιούβε με υποβιβασμό. Δεν περίμεναν την ετυμηγορία των πολιτικών δικαστηρίων… Μόνο που αυτές, οι συνήθεις διαδικασίες, είναι αποκλειστικό προνόμιο των άλλων, όχι του Ολυμπιακού. Αν πρόκειται για τον Ολυμπιακό, στον έναν μήνα και βάλε που πέρασε αφότου έγινε γνωστό πως ο πρόεδρός του είναι κεντρικό πρόσωπο στην εγκληματική οργάνωση που του «κλείδωνε» συστηματικά τα πρωταθλήματα και τα εκατομμύρια ευρώ του Τσάμπιονς Λιγκ, εμείς οι αντικειμενικοί, οι mainstream του αθλητικού τύπου, λουφάζουμε. Δεν βγάζουμε άχνα. Δεν αναρωτιόμαστε γιατί οι κ.κ. ποδοσφαιρικοί εισαγγελείς, Πετρόπουλος & Καρράς, πουλάνε τρέλα επικαλούμενοι άγνοια, αναρμοδιότητα, οτιδήποτε τέλος πάντων μπορεί να καθυστερήσει τη διαδικασία της τιμωρίας εκείνων που αποδειγμένα, το «κελάηδησαν» στα πακιστανικά τους κινητά, μεθόδευαν ορισμούς διαιτητών, παράγγελναν αποφάσεις, πλήρωναν για λογαριασμό τρίτων ομάδων! Κι ακόμη χειρότερα, είναι τα ίδια ακριβώς media, αυτά που έκαναν «σχολή» την αθλητικογραφία της πάση θυσία – ακόμη κι όταν υπάρχουν σαφέστατα θύτες και θύματα – ουδετερότητας, τα οποία σήμερα που ένας αθλητικός δικαστής επέβαλλε το έσχατο της τιμωρίας (αφαίρεση μιας νίκης που κατακτήθηκε στον αγωνιστικό χώρο) γιατί ο ιδιοκτήτης της κάθισε παρανόμως σε μια πολυθρόνα, έχουν το θράσος να ηθικολογούν κιόλας! Να υποστηρίζουν πως η απόφαση – έκτρωμα «είναι μόνο η αρχή, αλλά θέλει και συνέχεια»! Να εύχεται αυτή η τιμωρία «να βάλει τέλος στην παραγοντική αυθαιρεσία»! Οι ίδιοι που για τον Βαγγέλα δεν άκουσαν, δεν είδαν… Ουαί υμίν, κονδυλοφόροι υποκριταί…

Δεν είναι η 1η φορά που μια νίκη – και μάλιστα τέτοια νίκη, ιδιαίτερων συνθηκών – η οποία κατακτήθηκε στον αγωνιστικό χώρο αφαιρείται από εκείνους που την κατέκτησαν. Η νίκη της Καλαμαριάς κάποτε επί του Ολυμπιακού ήταν ακόμη μεγαλύτερο κατόρθωμα. Υπήρχε, ωστόσο, και μια παράβαση (η συμμετοχή ποδοσφαιριστή που δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής) η οποία πραγματικά αλλοίωνε, πολύ ή λίγο, τους όρους του παιχνιδιού: άσχετα αν τότε η πραγματική παρανομία ήταν της ΕΠΟ (δηλαδή του Γκαγκάτση), η οποία εξέδωσε δελτίο σ’ έναν ποδοσφαιριστή που έχοντας ήδη κάνει 2 μεταγραφές εκείνη τη σεζόν δεν είχε δικαίωμα να παίξει σε 3η. Γιατί τότε ο Βάλνερ πραγματικά δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής… Αντίθετα, ο Παναθηναϊκός δεν χρησιμοποίησε τιμωρημένο, δεν έκανε μεταγραφές με χρήματα που χρωστάει αλλού. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος επέδειξε, πράγματι, παραβατική συμπεριφορά, αρνούμενος κατ’ επανάληψη να συμμορφωθεί σε ποινές – άδικες ή δίκαιες είναι το λιγότερο, άσχετα αν ομόλογοί του απλώνουν τα μεσαία δάχτυλα κι αθωώνονται – ωστόσο η παράβασή του δεν επηρέασε το αγωνιστικό αποτέλεσμα. Απλώς, οι αθλητικές αρχές του τα είχαν μαζέψει πολλά και τον εκδικήθηκαν με τον πιο σκληρό τρόπο. Μόνο που η συγκεκριμένη ποινή δεν στρέφεται πρωτίστως κατά του Δημητράκη, αλλά κατά του Παναθηναϊκού. Οι μπασκετικοί σχολιαστές, άλλοι γιατί έτσι κι αλλιώς τις (όποιες) καριέρες του τις έχτισαν στην αρχή της «μη θέσης», άλλοι γιατί με τον (συγκρουσιακό) Δημητράκη έχουν προηγούμενα, έκριναν το γεγονός ως περίπου φυσιολογικό (εκείνος που το τερμάτισε ήταν ο Τσόρι Μαγουλάς, που προσπέρασε το αν η τιμωρία είναι δίκαιη ή άδικη κι έθεσε το ερώτημα αν ο Ολυμπιακός πρέπει ν’ αντιμετωπίσει τον ΠΑΟΚ με βασική σύνθεση ή με το εφηβικό). Προσπερνώντας, ωστόσο, όλοι τους τις βασικότερες αρχές της δικαιοσύνης. Πως η ποινή δεν επιβάλλεται για εκδίκηση, αλλά για σωφρονισμό. Και πως η ποινή επιβάλλεται να είναι ανάλογη της διαπραχθείσας παράβασης. Και, κυρίως, πως το αγωνιστικό σκέλος της ομάδας «Παναθηναϊκός» δεν φέρει ευθύνη για τη στάση ενός προσώπου. Ακόμη και του ιδιοκτήτη της. Ακόμη κι αν με το γράμμα του νόμου η ποινή είναι ακριβής. Γιατί ακριβώς το πνεύμα του νόμου υπερισχύει του γράμματος…

Σε αντίθεση με τον Βαγγέλα και το σύστημα ΕΠΟ που μόνο στα δικά του 4 χρόνια εξασφάλισαν περισσότερα από 100 εκατομμύρια ευρώ στην ΠΑΕ Ολυμπιακός, ο Δημητράκης απ’ την πολυθρόνα του στα VIP’s του ΟΑΚΑ δεν έστησε διαιτητή, ούτε έκλεψε τις βολές του Σπανούλη. Κι από τα στιγμή που με την επιδοκιμασία τους όλοι αυτοί των αθλητικών media νομιμοποίησαν μια τόσο ακραία ποινή, ας γνωρίζουν πως αναλαμβάνουν και τη σχετική ευθύνη, αν τυχόν από την πλευρά Δημητράκη ακολουθήσουν (που θα ακολουθήσουν) αναλόγως ακραίες συμπεριφορές…

ΠΗΓΗ: greenblogger13.wordpress.com

(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});