Το δικό μας MVP θα το δίναμε στον Γάλλο που μας εξέπληξε, γιατί τον Σλούκα και τον Ναν τους ξέραμε ότι είναι ηγέτες και μπορούν να κουβαλήσουν τους συμπαίκτες τους, δεν μας απόρησαν τα κατορθώματά τους. Ο Ματίας ,όμως, ο “σέντερ Γιούροκαπ” που διαβάζαμε επί μήνες, μας ξετρέλανε.
Σε αντίθεση π.χ με τον Ολυμπιακό ή την Ρεάλ που στηρίχθηκαν σε πιο πολυπρόσωπη παρουσία μεγάλων κορμιών (Ταβάρες, Πουαριέ, Φαλ, Πετρούσεφ, Μιλουτίνοφ), ο πρωταθλητής είχε μεγαλύτερο επιθετικό ρεπερτόριο από τον αθλητή τους, οι πράσινοι βασίστηκαν πολύ στο Σλούκας-Λεσόρ, με τον αντίπαλο να δυσκολεύεται να ματσάρει το θηρίο από την Μαρτινίκα.
Η βελτίωση του στο επιθετικό κομμάτι όσο περνούσε ο καιρός γινόταν αξιοσημείωτη, το ίδιο κι η αξιοπιστία του, με τις τεχνικές του προδιαγραφές να ξεπερνούν την άνοιξη κάθε προσδοκία, στο Βερολίνο έβαζε και τις βολές! Ο Ματίας έγινε με το σπαθί του ο βασικός πυλώνας της επίθεσης του πρωταθλητή κάνοντας με επιτυχία πράγματα πάνω κι από τις δυνατότητές του! Ή μήπως όχι; Ο παραλληλισμός , πάντως, με τους θρύλους του κλαμπ στη θέση 5, μπορεί να μοιάζει αδόκιμος προς το παρόν, αλλά ο Λεσόρ έπιασε τέτοια στάνταρντ απόδοσης που τα λες εξωπραγματικά. Αρα μια θέση στους Μεγάλους του Παναθηναϊκού ήδη του ανήκει!
