Δεν έκαναν τα αυτονόητα

Πριν καν τελειώσει το παιχνίδι με την Καμπάλα, την Πέμπτη το βράδυ στην Λεωφόρο και ο Παναθηναϊκός γράψει αν όχι την πιο μαύρη, μία από τις πιο μαύρες σελίδες, στην ευρωπαϊκή του ιστορία, ο πρώτος υπεύθυνος είχε ήδη βρεθεί στο πρόσωπο του Γιάννη Αναστασίου.

Ο προπονητής του «τριφυλλιού» έγινε αποδέκτης του μεγαλύτερου μέρους των ευθυνών για το γεγονός οτι οι «πράσινοι» ολοκλήρωσαν πρόωρα τις ευρωπαϊκές του υποχρεώσεις εφέτος, προκαλώντας οικονομικό, αγωνιστικό και ψυχολογικό κραχ στην ομάδα.

Εν μέρει αυτό να είναι δίκαιο, καθώς ο «Ολλανδός» αποτελεί μία από τις λίγες περιπτώσεις προπονητών που απολαμβάνουν μερίδιο στις επιτυχίες του Παναθηναϊκού στα 2,5 χρόνια που βρίσκεται στον πάγκο του «τριφυλλιού».

Έγινε την πρώτη σεζόν με την κατάκτηση του Κυπέλλου και τον θρίαμβο στο Καραϊσκάκη, έγινε και την δεύτερη όταν παρουσιάστηκε διαβασμένος σχεδόν σε όλα τα ντέρμπι, κρατώντας τους «πράσινους» μέσα στην μάχη για την κατάκτηση του τίτλου κόντρα σε όλους και σε όλα, μέχρι και την αφαίρεση βαθμών που προκάλεσε την ψυχολογική κατάρρευση της ομάδας.

Άρα, από την στιγμή που αναγνωρίζεται η συμβολή του στις νίκες, δεν γίνεται να είναι αμέτοχος στις ήττες ή στις ισοπαλίες, όπως στην προκειμένη περίπτωση, που έχουν ως αποτέλεσμα τον αποκλεισμό από μία ομάδα του Αζαρμπαϊτζάν. Και ειδικά όταν εδώ και 2,5 χρόνια βλέπουμε τα ίδια λάθη να επαναλαμβάνονται…

Αυτή όμως είναι η μία ανάγνωση… Γιατί υπάρχει και η άλλη. Αυτή που λέει οτι όταν είσαι ο Παναθηναϊκός και ειδικά ο εφετινός, δεν χρειάζεσαι τις οδηγίες του προπονητή σου για να περάσεις έναν τέτοιο αντίπαλο. Χρειάζεται απλά να κάνεις τα βασικά και να μην αυτοκτονήσεις…

Οι «πράσινοι» όμως, παρά την διάθεση και το πάθος που έδειξαν, έκαναν κάποια παιδαριώδη λάθη, τα οποία δεν χρειάζεται κάποιος προπονητής να σου εξηγήσει πως πρέπει να τα αποφύγεις…

1. Δεν γίνεται, στην φάση του πρώτου γκολ, η μπάλα να πηγαίνει προς τον Ντάνιελ Πράνιτς και ο Κροάτης να μένει καρφωμένος στο έδαφος, με αποτέλεσμα ο Ντοντό να πιάσει την κεφαλιά και να ανοίξει το σκορ.

2. Δεν γίνεται να είσαι ο κεντρικός αμυντικός πάνω στον οποίο έχει χτιστεί η ανασταλτική λειτουργία της ομάδας σου και παρασυρόμενος από το πάθος σου να βγαίνεις εκτός περιοχής για να μαρκάρεις και να αφήνεις τον παρτενέρ σου μόνο του με δύο αντιπάλους. Όπως έγινε δηλαδή στην φάση του δεύτερου γκολ, με τον Στάθη Ταυλαρίδη να βγαίνει αριστερά και τον Σέρχιο Σάντσεθ να μην ξέρει ποιον να πρωτομαρκάρει.

3. Δεν γίνεται για ακόμη ένα παιχνίδι να αναλώνεσαι σε αλλεπάλληλες σέντρες από τα άκρα, την ώρα που βλέπεις πως οι αντίπαλοι, εύκολα ή δύσκολα, τις «καθαρίζουν». Και αν για τα τελευταία λεπτά υπάρχει δικαιολογία της πίεσης του χρόνου, για το προηγούμενο διάστημα δεν υπάρχει. Πόσω μάλλον από τη στιγμή που η Καμπάλα έδειχνε να έχει πρόβλημα όταν οι «πράσινοι» έπαιζαν με κάτω την μπάλα από τον άξονα…

Αυτά τα τρία λάθη να μην έκαναν οι «πράσινοι» το βράδυ της Πέμπτης και όλα θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά… Να έλειπαν δηλαδή οι ατομικές αδράνειες, να υπήρχε συγκέντρωση στην ανασταλτική λειτουργία και η επιθετική ανάπτυξη να γινόταν με ορθόδοξο και όχι ανορθόδοξο τρόπο…

Ειδικά για τα δύο πρώτα, δεν χρειάζονται οι εντολές του προπονητή για να γίνουν και για το τρίτο είναι απλή λογική…