Γιάννη, θα σε θυμόμαστε πάντα...

Σαν σήμερα, πριν από έντεκα χρόνια, την 1η Απριλίου του 2004, άφησε την τελευταία του πνοή ένα από τα καλύτερα παιδιά των ελληνικών γηπέδων, ο Γιάννης Κυράστας.

Ήταν Πρωταπριλιά του 2004, όταν ανακοινώθηκε η είδηση που όλοι θα εύχονταν να ήταν ένα ψέμα, μια… φάρσα από αυτές που είναι συνηθισμένες να γίνονται την συγκεκριμένη ημέρα.

Δυστυχώς όμως, το ιατρικό ανακοινωθέν της Ευρωκλινικής Αθηνών δεν άφηνε περιθώρια για παρερμηνείες.

Ο Γιάννης Κυράστας, στις 5:30μ.μ. της Πέμπτης 1 Απριλίου του 2004 έφυγε από την ζωή και δεν βρίσκονταν πια κοντά μας. Όλη η ποδοσφαιρική Ελλάδα πάγωσε, ακούγοντας την είδηση του θανάτου ενός από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποδοσφαιριστές, μόλις στα 53 του χρόνια.

Και δυστυχώς δεν ήταν πρωταπριλιάτικο ψέμα. Ήταν αλήθεια…

Ο παλαίμαχος αμυντικός συμπλήρωνε σχεδόν ένα μήνα που νοσηλευόταν στην Ευρωκλινική. Πρώτη φορά μπήκε για νοσηλεία την 5 Μαρτίου του 2004, μετά από μια νύχτα έντονης δυσφορίας. Το πρώτο ιατρικό ανακοινωθέν φανέρωσε αμέσως την κρισιμότητα της κατάστασης του: “οξεία μικροβιακή επιδιδυμίτιδα, η οποία είχε εξελιχθεί σε νεκρωτική γάγγραινα της περιοχής, για την οποία χρειάσθηκε να χειρουργηθεί επειγόντως”. Διάγνωση που μεταφραζόταν σε σηψαιμία.

Σε όλη την διάρκεια της νοσηλείας του, η υγεία του Γιάννη Κυράστα παρουσίαζε μεταπτώσεις. Ο αγώνας που έδινε όμως ήταν άνισος και τελικά αποδείχτηκε αγώνας που δεν μπορούσε να κερδηθεί. Την 1 Απριλίου του 2004, ο Κυράστας έφυγε για την γειτονιά των αγγέλων…

Η καριέρα του

Ο Γιάννης Κυράστας γεννήθηκε στις 25 Οκτωβρίου του 1952. Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στις ακαδημίες του ΟΣΦΠ και σύντομα ξεχώρισε για το μεγάλο ταλέντο του και έτσι προωθήθηκε στην ανδρική ομάδα. Το ντεμπούτο του στην Α’ Εθνική έγινε στις 10 Δεκεμβρίου του 1972 απέναντι στην Καβάλα. Έκτοτε και για τα επόμενα 9 χρόνια ήταν βασικό και αναντικατάστατο στέλεχος της βασικής ενδεκάδας των Πειραιωτών, με τους οποίους κέρδισε πέντε πρωταθλήματα και τρία κύπελλα.

Η μεγάλη στροφή στην καριέρα του έγινε το καλοκαίρι του 1981. Μαζί με τον Μαϊκ Γαλάκο, παίρνει την απόφαση να αφήσει τον ΟΣΦΠ και να μεταγραφεί στον «αιώνιο» αντίπαλο Παναθηναϊκό. Μια μεταγραφή που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στις τάξεις των οπαδών των Πειραιωτών και τάραξε τα… λιμνάζοντα ύδατα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Στο «τριφύλλι» η καριέρα του Κυράστα απογειώθηκε. Ο Γιάτσεκ Γκμοχ τον πήρε από δεξί μπακ και τον καθιέρωσε ως λίμπερο, θέση στην οποία ο Κυράστας δημιούργησε σχολή στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ο Κυράστας τίμησε την «πράσινη» φανέλα για πέντε χρόνια. Στέφθηκε δύο φορές πρωταθλητής και τρεις κυπελλούχος, ενώ ήταν στέλεχος της ομάδας του «τριφυλλιού» που έφτασε στους «4» του κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1985. Ο Κυράστας είχε σημαντική παρουσία και στην Εθνική Ελλάδας. Από τις 15 Νοεμβρίου 1974 έως τις 19 Μαΐου 1985 αγωνίστηκε με την φανέλα με το εθνόσημο σε 46 αγώνες. Έδωσε το παρόν στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1980, στο οποίο η Ελλάδα κέρδισε τις εντυπώσεις αλλά όχι τους βαθμούς.

Η ποδοσφαιρική του καριέρα ολοκληρώθηκε στις 8 Νοεμβρίου του 1986, στην εντός έδρας νίκη του Παναθηναϊκού επί του Άρη με 2-0. Στην συνέχεια δεν εγκατέλειψε το ποδόσφαιρο, αλλά επέλεξε να συνεχίσει την προσφορά του από το πόστο του προπονητή. Δούλεψε κατά σειρά σε Εθνικό Ελληνορώσων, Μεσολόγγι, Προοδευτική, Εθνικό Πειραιώς, Πανηλειακό, Πανιώνιο, Παναθηναϊκό, Ηρακλή και έκλεισε την καριέρα του μετά την δεύτερη θητεία του στον Παναθηναϊκό, απογοητευμένος από τις καταστάσεις που επικρατούσαν στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ως προπονητής

Οι δύο προπονητικές θητείες του το «τριφύλλι» ήταν πολύ καλές. Στην πρώτη, την σεζόν 1999-2000, ο Παναθηναϊκός παρουσίασε μια από τις καλύτερες ομάδες της ιστορίας του και έχασε το πρωτάθλημα λόγω… εξωγενών παραγόντων. Κατά γενική ομολογία όμως, έπαιξαν εξαιρετικό ποδόσφαιρο. Η δεύτερη, την σεζόν 2001-02, ο Κυράστας έβαλε τις βάσεις για την πορεία του Παναθηναϊκού στους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ, όπου αποκλείστηκε από την Μπαρτσελόνα.

Σήμερα, συμπληρώνονται έντεκα χρόνια από τον θάνατο του Κυράστα. Και δυστυχώς όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, την Πρωταπριλιά, όλοι ευχόμαστε ο θάνατος του να ήταν ένα ψέμα.

Γιάννη, θα σε θυμόμαστε πάντα…