Δύο μαχητές στον πάγκο του Παναθηναϊκού
Όταν μια ομάδα βρίσκεται στο… ναδίρ, χρειάζεται την ώθηση που θα την επαναφέρει στην επιφάνεια και ο Σωτήρης Μανωλόπουλος με τον Άρη Λυκογιάννη στο πλευρό του, καλούνται να δώσουν τη δική τους «μάχη», με στόχο να αφήσουν και εκείνοι τη «σφραγίδα» τους στον Παναθηναϊκό.
(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});
Η πίεση του χρόνου, αλλά και των αποτελεσμάτων υποχρεώνει αμφότερους να βρουν τάχιστα κώδικα επικοινωνίας προκειμένου να οδηγήσουν τον Παναθηναϊκό στα πλέι οφ και στη διεκδίκηση ενός ακόμη πρωταθλήματος. Πόσο δύσκολο είναι αυτό; Θα φανεί. Πάντως, αν και δεν έχουν συνεργαστεί ποτέ στο παρελθόν έχουν κοινά στοιχεία.
«Κανείς πάνω από την ομάδα»
Ο Σωτήρης Μανωλόπουλος ρίχνει μεγάλο βάρος στην ομαδικότητα και στο μαχητικό πνεύμα. Αρέσκεται στο να στοχεύει στις αδυναμίες του αντιπάλου, είναι λάτρης της πιεστικής άμυνας (όπως και ο Λυκογιάννης), ενώ έχοντας θητεύσει ως αρχηγός σε μια ομάδα… Αμερικάνων, έχει την εμπειρία και την ευχέρεια να επικοινωνεί με τους ξένους παίκτες, κάτι το οποίο είναι κομβικό, καθώς θα πρέπει να εντάξει τους Κούπερ και Μόργκαν άμεσα, στο ροτέισον της ομάδας.
Δεν θα «επιτεθεί» ποτέ στον παίκτη άνθρωπο, αλλά στην ενέργειά του. Αν ο παίκτης παίζει 200% σωματικά και πνευματικά για την ομάδα, αν είναι team player και αγωνιστής θα του συγχωρήσει οποιοδήποτε λάθος και θα του δώσει και δεύτερη ευκαιρία, αρκεί να του το επιτρέπει η εξέλιξη του αγώνα. Δεν τον ενδιαφέρει αν ο παίκτης χάσει και ένα και δύο σουτ ή κάνει λάθος πάσα. Αν όμως αντιληφθεί ότι θα βάλει τον εαυτό του πάνω από την ομάδα ή ότι δεν έχει προσπαθήσει τότε αυτό δεν το συγχωρεί.
Δυναμικός… αλλά δίκαιος
Ο Άρης Λυκογιάννης είναι ένας…. φωνακλάς (όπως τον είχε χαρακτηρίσει και ο Ομπράντοβιτς, στα χρόνια του Σπόρτιγκ, όταν ο ένας έμπαινε και ο άλλος έβγαινε από το ιστορικό κλειστό τη διετία ’02-’04). Δυναμικός, μαχητής, δεν συγχωρεί τον… αδιάφορο παίκτη. Ο Άρης Λυκογιάννης είναι ένας προπονητής που δίνει προτεραιότητα στην άμυνα ενώ, εν αντιθέσει με το στιλ του φετινού Παναθηναϊκού, αρέσκεται σε set παιχνίδι με πολλές πάσες. Δίνει μεγάλη βάση σε αυτό που λένε οι ειδικοί… spacing, δηλαδή οι αποστάσεις μεταξύ των παικτών, με σκοπό την ισορροπία σε άμυνα και επίθεση.
Καρότο και μαστίγιο
Παρά την φήμη του… φωνακλά, είναι ένας άνθρωπος ο οποίος διατηρεί εξαιρετικές σχέσεις με τους περισσότερους παίκτες με τους οποίους έχει συνεργαστεί. Μπορεί κατά τη διάρκεια της προπόνησης ή του αγώνα να υπάρξει ένταση ή μικροπαρεξηγήσεις, όμως όλα τελειώνουν με την ολοκλήρωση των υποχρεώσεων τους. Όσο «επιθετικός» μπορεί να φανεί κατά τη διάρκεια των υποχρεώσεων, τόσο φιλικός είναι μόλις τελειώσουν όλα. Πάντα θα μιλήσει με τους παίκτες και τους δίνει χώρο να του συζητήσουν κάποιο πρόβλημα που ενδεχομένως αντιμετωπίζουν. Απαιτεί από τους παίκτες του να είναι έτοιμοι πνευματικά σε κάθε ματς. Δεν θα συγχωρήσει τη χαλάρωση.
Ο Λυκογιάννης δίνει και αυτός (όπως και οι νέοι παίκτες) τη δική του μάχη με το χρόνο, γεγονός που επισκιάζει τα πάντα. Υπάρχει κώδικας επικοινωνίας μεταξύ των δύο ανδρών, σαφέστατα, από κει και πέρα οι μέρες μετράνε αντίστροφα…
Κοινοί παρανομαστές…
Οι δύο άνδρες έχουν ομοιότητες αλλά και διαφορές. Η άμυνα και το passing game στην επίθεση με στόχο την έξτρα πάσα, είναι κοινό στοιχείο, ενώ παράλληλα υπάρχει σεβασμός στο στυλ του ενός προς εκείνο του άλλου. Ο Μανωλόπουλος σε αυτές τις πρώτες μέρες που συνεργάζεται με τον Λυκογιάννη, του έχει δώσει τον χώρο για να βάλει και εκείνος τις δικές του… πινελιές.
Υπάρχει συντονισμός και πριν από κάθε προπόνηση, γίνονται τα μίτινγκ στα οποία τίθενται όλα επί τάπητος. Και οι δύο προπονητές ποντάρουν πολλά στο κομμάτι της άμυνας και αυτό αν μη τι άλλο, είναι ένα θετικό στοιχείο αφετηρίας της κοινής συνεργασίας τους. Και οι δύο είναι πεισματάρηδες και δεν τα παρατάνε ποτέ, ενώ ο Λυκογιάννης διακρίνεται και για την υπομονή του. Η αδιαφορία τους «σκοτώνει» και είναι κάτι που αμφότεροι δεν συγχωρούν σε έναν παίκτη.
Παλεύοντας με τον χρόνο
Σε κάθε περίπτωση, Μανωλόπουλος και Λυκογιάννης καλούνται να οδηγήσουν ένα roaler coaster που τρέχει με πολύ μεγάλη ταχύτητα, με σκοπό το… τιμόνι να μην παρεκκλίνει της πορείας του. Ο Παναθηναϊκός είτε βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, είτε όχι, είτε είναι το φαβορί είτε όχι, θα δώσει και την τελευταία ρανίδα του αίματος του… για να πάρει άλλο ένα πρωτάθλημα. Κόντρα σε όλα τα προβλήματα, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, το DNA του συλλόγου είναι να παλεύει μέχρις εσχάτων, έχοντας πλέον δύο μαχητές στον πάγκο του. Το άγχος δεν είναι στην πλευρά του «εξάστερου», αλλά σε αυτή του Ολυμπιακού…
(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});