O Oλυμπιακός και το Μεξικό!
(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});
Σα να διαβάζεις ότι άνθρωπος δάγκωσε σκύλο. Η είδηση ότι η ΠΑΕ Ολυμπιακός καταγγέλει στην UEFA τον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ κινείται μεταξύ Σπίλμπεργκ και του απίθανου, του εξωπραγματικού.
Κι έτσι κάνει επίδειξη δύναμης. Μοιράζει πχ, χθες non paper ότι θα καταγγείλει τις άλλες ελληνικές ομαδες για συκοφαντική δυσφήμιση. Το ότι σύρθηκε επί μήνες και θα σέρνεται επί χρόνια στα δικαστήρια με αλλεπάλληλες κατηγορίες για κακουργηματικές πράξεις φαίνεται πως δεν έβαλε μυαλό σε κανέναν.
Κι ίσως δεν θα είχε καμία σημασία να σπαταληθεί έστω και μια λέξη στο ζήτημα της καταγγελίας του Ολυμπιακού αν αυτή η κίνηση δεν επιβεβαίωνε πως το αυτί τους δεν έχει ιδρώσει. Ο Μαρινάκης εδώ και ένα μήνα είναι πράγματι εξαφανισμένος από το προσκήνιο όπως ακριβώς τον διέταξε ο ανακριτής να κάνει. Alt, control, delete. Προφανώς και έχει ανάμιξη, δίνει εντολές αλλά αποστασιοποιημένα από τη δημοσιότητα.
Πήρε μάλιστα μια απόφαση που, για όποιο λόγο κι αν έγινε, την θεωρώ σπουδαία και αποτελεί παράδειγμα. Οι τιμές των διαρκείας σε αυτή τη χώρα πρέπει να έχουν ταβάνι το κοστολόγιο που όρισε η ΠΑΕ Ολυμπιακός. Κι όμως του Ολυμπιακού, αναλογικά πάντα, είναι οι φθηνότερες, οι πιο εναρμονισμένες στην εποχή και στο ποδόσφαιρο που έχουμε.
Κι ο Ολυμπιακός εισπράττει τα οφέλη καθώς σε ένα καλοκαίρι όπου ο κόσμος του είναι παγωμένος από τα μεταγραφικά και όσα προηγήθηκαν με την εγκληματική οργάνωση, βλέπει τα διαρκείας να έχουν σταθερά ανοδική τάση.
Η δύναμη ενός μεγάλου συλλόγου είναι ο κόσμος του κι ο Μαρινάκης συνειδητοποίησε ότι ενδεχομένως να είναι πιο αποτελεσματικό για αυτό που θέλει να πετύχει, αντί να φέρει έναν ακόμα ποδοσφαιριστή να συσπειρώσει το κοινό του φέρνοντας το μαζικά στο γήπεδο.
Η άλλη δύναμη των αληθινά μεγάλων είναι η αναγνώριση του λάθους τους. Όταν έγραφα ότι ο Μαρινάκης οφείλει μια συγνώμη προφανώς και δεν περίμενα να βγει να το πράξει δημόσια. Ήταν ουτοπικό να το πιστέψει κάποιος.
Επιτρέποντας όμως στους υπαλλήλους του να συνεχίζουν να προκαλούν το κοινό αίσθημα, μοιράζοντας non paper – που εγκαλούν όσους τόσα χρονια έχαναν νίκες, ιδρώτα, χρήματα και δόξα από ένα σάπιο σύστημα που όλη η Ελλάδα γνωρίζει τι συμφέροντες εξυπηρετούσε – στέλνει προφανώς κι ένα μήνυμα για όσα θα συμβούν και τη φετινή σεζόν. Με μια ΕΠΟ απόλυτα ελεγχόμενη, μια ΚΕΔ σε απόλυτη συνέχεια με τα πεπραγμένα των προηγούμενων ετών και τους ποδοσφαιρικούς εισαγγελείς και τις αρμόδιες πειθαρχικές επιτροπές να… χορεύουν σαν να μην υπήρξε ποτέ παρέμβαση εισαγγελέα και επιβολή περιοριστικών όρων.
Αλλά όλα αυτά θα έχουμε χρόνο για να τα αναλύσουμε.
Αληθινά γενναία πράξη όμως είναι αυτή που έκαναν στο Μεξικό. Όταν η Εθνική τους ομάδα απέκλεισε προχθές τους φτωχούς Παναμέζους από τον ημιτελικό του Gold Cup με ένα πέναλτι-ντροπή, οι Μεξικάνοι έκαναν το αδιανόητο. Αφού πρώτα κέρδισαν στην παράταση (με το πέναλτι ισοφάρισαν 1-1 τον Παναμά που έπαιζε με δέκα παικτες), δίδαξαν ποδοσφαιρικό πολιτισμό.
Δεν ειρωνεύτηκαν τους αντιπάλους τους. Δεν τους κάλεσαν να βρουν τον ράφτη του Παναμά επειδή τους… έσκισαν στο 90. Ούτε τους είπαν “να είχατε καλύτερους παικτες, να είχατε βάλει δυο γκολ για να κερδίζετε και τους διαιτητές”.
Θα μπορούσε ο Πουλίδο να φανεί χρήσιμος αν κάποιος του ζητούσε να μεταφράσει όσα έγραψαν τα μεξικανικά ΜΜΕ. Η μεξικάνικη εφημερίδα “Diario Record” ζήτησε στο εξώφυλλο συγνώμη από τον Παναμά για το πέναλτι που τους στέρησε μια σπάνια επιτυχία. “Το απόλυτο σκάνδαλο. Άκαρδη κλοπή του Παναμά στο Φινάλε με πέναλτι-εφεύρεση”. Κι οι Παναμέζοι δεν καταγγέλθηκαν επειδή σήκωσαν μέσα στα αποδυτήρια πανό που γράφει “CONACAF κλέφτες”.
(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});