Να βρεθούν ρόλοι και σύστημα
Το 2020 φεύγει και ο Παναθηναϊκός κοιτά απλώς να μπει στην…εξάδα. Ο προπονητής, πλέον, έχοντας στη διάθεσή του και Βιγιαφάνιες, Αλεξανδρόπουλο καλείται να βρει σχήμα ικανό να κρατήσει την ομάδα ψηλά και να την κάνει να φτάσει μακριά και στο κύπελλο.
Φαντάζει δεδομένο πως ένας εκ των Καρλίτος, Μακέντα θα μονιμοποιηθεί στην κορυφή της επίθεσης και κανείς δεν πρόκειται να ξαναπαίξει αριστερά.
Η αλήθεια είναι πως στο κλαμπ δημιουργούσε πρόβλημα η εμμονή στο 4-4-2 καθώς στο ρόστερ υπήρχαν καθαρά εξτρέμ που ακυρώνονταν με αυτή την επιλογή.
Ο Χατζηγιοβάνης επειδή έχει ταχύτητα μπόρεσε κι έκανε τη θέση στα δεξιά δικιά του. Από την αριστερή πλευρά όμως μέχρι σήμερα δεν είχε βρεθεί λύση, μέχρι που είδαμε να συνέρχονται ο Βίγια κι ο Αϊτόρ.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τις σκέψεις του Ρουμάνου μα με δεδομένη την καθιέρωση Αλεξανδρόπουλου και την άνοδο Φακούντο, Ζαγαρίτη (που μπορούν να πάρουν ΟΛΗ την πτέρυγα) ο κόουτς έχει πια πολλά κεντρικά χαφ (μην ξεχνάμε Μπουζούκη, Αγιούμπ) συνεπώς πρέπει να σκεφτεί σχήμα που θα ταιριάζει στα πλεονεκτήματα των ποδοσφαιριστών του. Η φόρμα του Σωτήρη δίνει τη δυνατότητα σε Κουρμπέλη, Μαουρίσιο να παίξουν πιο…ξεκούραστα. Το πιο σημαντικό για μια ομάδα είναι να υπάρχει χαφ που θα μπορεί να συνδέσει άμυνα με επίθεση.
Μέχρι πρόσφατα το τριφύλλι είχε μόνο τον Κουρμπέλη και επιτελικούς. Ο Αλεξανδρόπουλος μπορεί κάλλιστα να παίξει σαν εσωτερικός μέσος, είτε ως δεύτερος χαφ που μαρκάρει λίγο πιο ψηλά από το εξάρι.
Δίνει την δυνατότητα στον Μπόλονι να χρησιμοποιεί στο κέντρο παίκτες με καλή πρώτη πάσα. Ένα σύστημα με τριάδα στον άξονα σαν εκείνη που είδαμε απέναντι στην ΑΕΚ μπορεί να δώσει ισορροπία στη μεσαία γραμμή, να προσφέρει σίγουρη κατοχή και τη δυνατότητα στους επιθετικογενείς να εκμεταλλευτούν την ποιότητά τους παίζοντας πιο ψηλά. Τα τελευταία χρόνια τα συστήματα προσαρμόζονται ανάλογα στους ποδοσφαιριστές που έχεις. Αυτό που καλείται να δώσει ένας προπονητής είναι ρόλους που οι παίκτες του θα μπορούν να τους υπερασπιστούν.
Δημήτρης Στρατής