Να μάθει να κερδίζει

Ο Παναθηναϊκός μάχεται τον ίδιο του τον εαυτό, αυτόν προσπαθεί πρωτίστως να ξεπεράσει, δευτερευόντως τους αντιπάλους του.

Λείπει δραματικά από το Κορωπί η τεχνογνωσία της νίκης σε αντίθεση π.χ με το μπασκετικό τμήμα που από το 1996 εκμεταλλευόταν την εμπειρία και το μέταλλό του. Δεν υπάρχει σημαντικότερο ατού για μια ομάδα σε ματς do or die να λειτουργεί και να τα αντιμετωπίζει ως μια ακόμα μέρα στη δουλειά,απόσταγμα παραστάσεων και backround.

Στην ΠΑΕ έβλεπαν ότι δεν υπήρχε καμιά άλλη ομάδα στον κόσμο, σε οποιοδήποτε σπορ, που να της ταίριαζε καλύτερα ο χαρακτηρισμός ”ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΝΙΚΗΤΗΣ” κι αντί να παραδειγματιστούν προτιμούσαν να τραβούν δρόμούς που ήταν φανερό ότι δεν οδηγούσαν πουθενά. Στο μέταλλο και την ψυχολογία “πατούσε” συνεχώς ο μπασκετικός Παναθηναϊκός για να καθαρίζει, αυτό ψάχνουν να βρουν και στο ποδόσφαιρο αλλά με τακτικές που δεν συνάδουν με τη λογική.

Κακά τα ψέματα με βάση το πως άρχισε η σεζόν και με γνώμονα τις υπάρχουσες συνθήκες στο ποδόσφαιρό μας, οι πιθανότητες θεαματικής ανάκαμψης (άμεσα κι όχι σε βάθος χρόνου) δεν είναι με το μέρος του Παναθηναϊκού.

Υστερεί σε παραστάσεις αφού το 99% του ρόστερ δεν είναι “παιγμένο” σε καταστάσεις απαιτήσεων, επιπλέον είναι “μείον” και σε κουμάντο. Η ισχνή παρουσία των βεντετών δεν εξασφαλίζουν στον προπονητή ότι η ομάδα θα επιβάλλει το δικό της ρυθμό και θα παίξει το ματς στο “δικό της τερέν”, εκεί που θέλει να ΜΑΘΕΙ να κερδίζει. Ανάμεσα σε εκ διαμέτρου αντίθετα αγωνιστικά στυλ, διδαχές, μαθήματα και ασκήσεις χημείας, η επιβολή του τέμπο είναι το χαρακτηριστικό που γέρνει πλάστιγγα. Ποιο τέμπο όμως να επιβάλλεις όταν βλέπεις τους παίκτες να μην μπορούν να πάρουν τα πόδια τους στο β΄ ημίχρονο;

Δημήτρης Στρατής