Μουρμούρα και προσωπικότητα!

Σε έναν σύλλογο που δεν λειτουργεί καλά τίποτα, η προσωπικότητα του Μακέντα, του Σένκεφελντ, του Βιγιαφάνιες κι η μουρμούρα Χατζηγιοβάνη, Χουανκάρ μπορούν να αποτελέσουν πρόβλημα.

Όταν όμως υπάρχει ισχυρή διοίκηση και προπονητής που ξέρει να βάζει όρια, η παρουσία ποδοσφαιριστών που μπορούν να γίνουν αρχηγοί στα αποδυτήρια είναι απαραίτητη για να ανέβεις επίπεδο.

Το αναφέρουμε με αφορμή όσα ακούστηκαν για τα αποδυτήρια κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος του ντέρμπι στο Φάληρο.

Ο Παναθηναϊκός (ΚΑΙ φέτος) βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο, προσπαθώντας να βρει τον τρόπο να ανταγωνιστεί τους παραδοσιακούς αντιπάλους.

Για να τα καταφέρει είναι απαραίτητο να διατηρεί στο ρόστερ παιδιά με εγωισμό που έχουν κατακτήσει στο παρελθόν στόχους κι έχουν παίξει μπάλα σε χώρες με καλύτερο ποδόσφαιρο.

Όλοι οι προαναφερθέντες στο γήπεδο βγάζουν την προσωπικότητά τους, πολλές φορές την ποιότητά τους αλλά ΣΗΜΕΡΑ κουβαλούν πολλές αδυναμίες, απόρροια της άθλιας δουλειάς του καλοκαιριού. Το θέμα είναι πως τους διαχειρίζεσαι γιατί για να τους κάψεις δεν είναι τόσο εύκολο.

Ας πιάσουμε τον Μακέντα π.χ. Έχει βαρύνει, δεν καλύπτει τα μέτρα που χρειάζεται όταν παίζει μπροστά, παίζει περισσότερο με το στόμα και προσφέρει μόνο όταν το παιχνίδι μπορεί να περνά από τα δικά του πόδια. Βάζοντας τον σε οποιοδήποτε σύστημα που δημιουργεί δίδυμο στην επίθεση γίνεται πρόβλημα για τον παρτενέρ του.

Ουσιαστικά τον διαλύει, καθώς δεν καλύπτει ούτε με μπάλα, ούτε χωρίς τους χώρους που χρειάζεται κι αναγκάζει τον ποδοσφαιριστή που παίζει μαζί του να καλύπτει τα κενά που αφήνει. Καλό είναι να έχεις γι αυτή την αποστολή κανένα…Χουάν Περέα, μα όταν περιμένεις από τον Καρλίτος να γίνει …νεροκουβαλητής του Κίκο κάτι έχεις δει λάθος.

Έτσι λοιπόν οι ήττες κι οι αποτυχίες συσσωρεύονται, τα νεύρα το ίδιο κι άντε μετά να δώσεις άδικο στον κόσμο που βράζει εναντίον των παικτών διαβάζοντας δεξιά κι αριστερά για μουρμούρες και τσαμπουκάδες την ώρα που η ομάδα δεν βλέπεται! Τους παίρνει όλους η μπάλα , πως να βγάλεις την ουρά σου απέξω, ακόμα κι αν έχεις δίκιο;

Δημήτρης Στρατής