Ο Παναθηναϊκός-αν του έχει μείνει βενζίνη στο ρεζερβουάρ από την υπερπροσπάθεια της Τρίτης-μπορεί να νικήσει την Άλμπα αρκεί να θυμηθεί την άμυνά του που απενεργοποίησε τα ατού της Ρεάλ Μαδρίτης φέρνοντάς τον κοντά σε μια μεγάλη επιτυχία.
Από κάποιο σημείο και μετά…χαζέψαμε την ομαδική άμυνα των πρασίνων στην επανάληψη όταν οι οικοδεσπότες πίεσαν ασφυκτικά τους Ισπανούς προσπαθώντας να μείνουν μπροστά από τον αντίπαλο μέχρι το τέλος της επίθεσης του.
Σε βάθος χρόνου αυτό είναι που φέρνει αποτελέσματα για ομάδες με λίγο ταλέντο. Ακόμα κι αν δεν μπορεί να αποσπάσει νίκες, τουλάχιστον γίνεται …στενός κορσές στους πλουσιότερους αντιπάλους, φέρνοντάς τους στο αμήν, μην λησμονούμε πως το καλοκαίρι η δέσμευση των ανθρώπων του Παναθηναϊκού αυτό ακριβώς αφορούσε.
Με το μπάτζετ στα τάρταρα και πολλές επιλογές του ρόστερ να είναι συζητήσιμες, μονάχα με άμυνες-μπετόν και χαμηλό τέμπο στην επίθεση μπορείς να μην στραπατσαριστείς. Ο Γιώργος Βόβορας κοουτσάρει ομάδα με -σωματοδομικά- καλό μέγεθος, ψηλά κορμιά, αλλά που δεν μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να φορέσει πρωταγωνιστικό μανδύα, ατομικά μόνο ο Νεμάνια Νέντοβιτς έχει εκπαιδευτεί σε τέτοιες αποστολές.
Με τη Ρεάλ ο Παναθηναϊκός ήταν κάποια λεπτά απροσπέλαστος, παίζοντας σκληρά κι έξυπνα. Αν αυτός ο χρόνος μελλοντικά αυξηθεί τότε ο κόουτς θα έχει δημιουργήσει μια καλή παρακαταθήκη για του χρόνο.
Ωστόσο θα ήταν άδικο να μην αναφέρουμε πως οι «πινελιές» του ρούκι προπονητή στην καλύτερη (συγκριτικά με πέρσι, έτσι; ) άμυνα των πρωταθλητών κι οι προσανατολισμοί που έχει δώσει είναι εμφανείς, είναι εύκολο να το διακρίνεις συγκρίνοντας με το περσινό χάλι όπου πλην Καλάθη, Παπαπέτρου, Μήτογλου δεν προσπαθούσε κανείς άλλος να προστατέψει το καλάθι.
Δημήτρης Στρατής
