Μήπως βολεύει πολύ να αποκαλούμε «κωλόπαιδο» και «προβληματικό χαρακτήρα» το Νίκο Παππά;

Πάντα διασκέδαζα με τους ανθρώπους που μιλάνε για έναν άνθρωπο που ΔΕΝ γνωρίζουν, αλλά έχουν εμπεριστατωμένη άποψη. Για το χαρακτήρα του, τη συμπεριφορά του, το ποιόν του, άποψη βασισμένη σε κάτι που διάβασαν κάπου, κάτι που τους είπε ένας φίλος «που ξέρει καλά», κάτι που πήρε τ’ αυτί τους δεξιά κι αριστερά.

Γελάω πολύ με όλη την κουβέντα που γίνεται για το Νίκο Παππά, η οποία αφορά σε οτιδήποτε άλλο πέρα από το μπάσκετ – λες και τον θέλουμε για να τον παντρέψουμε με την κόρη μας κι όχι για να τον βλέπουμε να παίζει μπάσκετ. Και κάπου εδώ, καλό είναι να σταματήσουμε την πλάκα και να συζητήσουμε σοβαρά.

[ads2]

Το Νίκο Παππά δεν έτυχε να τον γνωρίσω ποτέ. Γενικά σε όλη μου την καριέρα, από 19 ετών που ξεκίνησα να εργάζομαι στα περιοδικά, απέφευγα να «κάνω παρέα» με ανθρώπους που γνώριζα μέσω της δουλειάς, σε συνεντεύξεις ή εκδηλώσεις, σε πάρτι και διάφορα events. Όχι φυσικά επειδή είμαι μονόχνωτος και αντικοινωνικός, αλλά αφενός διότι πίστευα (και πιστεύω) ότι η σχέση μου με έναν αθλητή, ηθοποιό, τραγουδιστή ή μοντέλο που συναντούσα κάπου, τελείωνε όταν τελείωνε η συνέντευξη ή η εκδήλωση και αφετέρου διότι όταν δεν είσαι φίλος με κάποιον «επώνυμο», τότε μπορείς να γράφεις και να λες δημόσια αυτό που πιστεύεις γι’ αυτόν, χωρίς να αυτολογοκρίνεσαι και να περιορίζεσαι, επειδή στη μέση μπαίνει η φιλία. Αυτή ακριβώς η «στάση ζωής» που υιοθέτησα από τότε, μου επιτρέπει μέχρι τώρα να κρίνω έναν άνθρωπο με τον οποίον καταπιάνομαι, χωρίς κανένα «φίλτρο» ενδιάμεσα – μπορεί να κρίνω κάποιον αυστηρά ή και σκληρά, αλλά έχω προσπαθήσει να μην αδικήσω ποτέ κανέναν και αντίστοιχα να μην «στρογγυλέψω» καμία γωνία του, επειδή θα τον δω το βράδυ για ποτό και θα μου πει «ρε συ, γιατί με έσκισες στο κείμενό σου;» Κάπου εδώ κλείνει αυτή η μεγάλη αλλά νομίζω χρήσιμη παρένθεση και πάμε παρακάτω.

Ο Νίκος Παππάς κουβαλάει την ετικέτα του ταλαντούχου παίκτη παράλληλα με τη στάμπα του προβληματικού χαρακτήρα. Είχε προβλήματα με τον Πεδουλάκη στην πρώτη θητεία του «Άρτζι», με τον Τζόρτζεβιτς, με τον Τρινκιέρι και τον Κατσικάρη στην Εθνική. Δεν είχε πρόβλημα με τον Πεδουλάκη στη δεύτερη θητεία του «Άρτζι», όπως δεν είχε και κανένα πρόβλημα με τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς πέρυσι, με τον οποίον έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ στην καριέρα του με το τριφύλλι, μέχρι τον σοβαρό τραυματισμό του που τον άφησε εκτός για πολλούς μήνες.

Ας τα δούμε λοιπόν λίγο αναλυτικά: με τον Πεδουλάκη «πλακώθηκαν», αλλά τα βρήκαν φέτος και ο Παππάς ήταν πολύ καλός σε σχεδόν ολόκληρη σειρά των τελικών. Ο Τζόρτζεβιτς ήταν τόσο ακριβοδίκαιος, που δεν πήρε στην Εθνική Σερβίας τον Κούζμιτς, τον ίδιο Κούζμιτς που «φόρτωσε» στον Παναθηναϊκό ως δεύτερο σέντερ. Για Τρινκιέρι και Κατσικάρη δεν χρειάζεται να μιλήσω εγώ – μιλάνε οι αποτυχίες τους με την Εθνική τα τρία τελευταία χρόνια…

Άρα, για ποιο λόγο εστιάζουμε στο Νίκο Παππά και τον «προβληματικό του χαρακτήρα», ειδικά από τη στιγμή που δεν στέκει το επιχείρημα «δεν μπορεί να φταίνε ΟΛΟΙ οι άλλοι, θα φταίει σίγουρα ο παίκτης»; Ναι, μπορεί να είναι «δύσκολο παιδί», να μιλάει παραπάνω απ’ ό,τι θα έπρεπε ή απ’ ό,τι αρέσει σε κάποιους. Ναι, ήθελε παλιότερα να έχει ρόλο στην Εθνική και να μην είναι η τελευταία τρύπα του ζουρνά – από πότε είναι κακό όμως να έχεις φιλοδοξίες, να πιστεύεις στον εαυτό σου και να θέλεις να σε υπολογίζουν; Και επίσης, από πότε όλα τα παραπάνω, δικαιολογούν ή δικαιώνουν τον Φώτη Κατσικάρη, που δεν τον κάλεσε καν φέτος στην προεπιλογή, σε ένα δύσκολο καλοκαίρι χωρίς Σπανούλη, χωρίς Ζήση, με τον Σλούκα πονεμένο, όπου πήρε τον Ντόρσεϊ και τον Αθηναίου (και μιλάω μόνο για τα γκαρντ, ας μην συζητήσουμε ποιούς πήρε και ποιους έκοψε από την προεπιλογή γενικώς, για τον Μπράμο που είναι εκτός, για τον Κώστα παπανικολάου που έχει «διαρκείας» στην Εθνική άσχετα με την αγωνιστική του κατάσταση και άλλα τέτοια ωραία…)

Να πούμε ότι ο Νίκος Παππάς μπορεί να έχει αδικήσει τον εαυτό του; Να το πούμε. Να πούμε ότι θα μπορούσε ή θα έπρεπε να μιλάει λιγότερο και να παίζει περισσότερο; Ότι κινδυνεύει να είναι ένας ακόμα ταλαντούχος παίκτης που δεν έκανε την καριέρα που μας «υποσχέθηκε», όπως συνέβη π.χ. Με τον Παναγιώτη Λιαδέλη και τον Γιώργο Διαμαντόπουλο; Ας τα πούμε όλα αυτά και άλλα τόσα, αλλά χωρίς ούτε να τον σταυρώνουμε, ούτε να βγάζουμε το ψυχολογικό του προφίλ από την ασφάλεια του καναπέ μας, χωρίς να γνωρίζουμε πρόσωπα και πράγματα.

Και σε τελική ανάλυση, ο τυπάκος που γράφει στα social media στον Μποχωρίδη, μετά την κατάκτηση του κυπέλλου (όπου ήταν εκτός 12άδας) «Λευτέρη, πάρε ένα μετάλλιο και για μένα ή που γράφει κάτω από το διαγωνισμό «γίνε ο 13ος παίκτης της Εθνικής και ταξίδεψε στο Τορίνο» το φοβερό «ισχύει και για μένα ο διαγωνισμός», δεν μπορεί, πρέπει να είναι ωραίος τύπος…

koolnews.gr

Διάβασε όλα τα νέα για το μπάσκετ του Παναθηναϊκού

Συνδεθείτε στην ομάδα του Newspao.gr στο Viber