Μην «καεί» ο Μπόλονι

Το 2011 ο Λάζλο Μπόλονι πίστεψε ότι με τον ΠΑΟΚ θα μπορούσε να κάνει πρωταθλητισμό με πράξεις κι όχι με λόγια καλοκαιρινά – πράγμα που στη Θεσσαλονίκη συνηθίζεται.

Επιχείρησε να του δώσει στιβαρότητα που του έλειπε, λίγους μήνες πριν η οικογένεια Σαββίδη εμπλακεί με το κλαμπ, να τον επιβάλει μεταξύ των μεγάλων ως αγωνιστικά ισότιμο συνομιλητή.

Δεν πήρε άριστα κι ο λόγος είχε να κάνει κυρίως με το ότι σχετικά γρήγορα απογοητεύτηκε από τους διοικούντες: οι παράγοντες στον ΠΑΟΚ ήταν περισσότεροι από τους ποδοσφαιριστές.

Όχι ακριβώς το καλύτερο -για τον Μπόλονι- περιβάλλον. Δεδομένου του …αλαφουζικού δεδικασμένου όπου ο μεγαλομέτοχος ενθάρρυνε απευθείας ή…πλαγίως (μέσω πράξεων 100% αντι-ποδοσφαιρικών) τον Αναστασίου, τον Στραματσόνι, τον Ουζουνίδη, τον Δώνη να γίνουν τα πάντα (προπονητές, τεχνικοί διευθυντές ακόμα και …πρόεδροι) ελπίζουμε ο Μπόλονι να μην καταλάβει ότι η πρόσληψή του έγινε περισσότερο για να αποτελέσει το αλεξικέραυνο ενόψει των καταιγίδων που πλησιάζουν για μια ακόμα σεζόν.

Θυμόμαστε μια συνέντευξή του στα “Σπορ του Βορρά”, έλεγε με παράπονο πως η δική του δουλειά ήταν η προπόνηση, η οργάνωση και τα γραφεία δεν τον ενδιέφεραν -όμως το κακό είχε γίνει. Σήμερα αυτοί που τον έφεραν στο τριφύλλι είδαν σε αυτόν την “ασπίδα” για να κρυφτούν πίσω του. Θα δούμε πόσο διάστημα θα περάσει μέχρι να το ανακαλύψει.

Κάποτε στον Παναθηναϊκό έφτανε ένας καλός προπονητής, ένας παθιασμένος με το ποδόσφαιρο άνθρωπος, για να φτιάξει μια ομάδα της προκοπής, διαλέγοντας σωστά παίκτες. Σήμερα όμως οι συγκεντρωτισμοί δεν αποδίδουν: καμιά ομάδα δεν μπορεί να στηρίζεται σε έναν προπονητή – χρειάζεται έναν μηχανισμό αποτελούμενο από ανθρώπους που μπορούν (και) τον κόουτς να τον βοηθήσουν ποικιλοτρόπως. Εδώ στο Κορωπί δεν υπάρχει ομάδα σκάουτινγκ, τι παραπάνω χρειάζεται να προσθέσουμε…

Δημήτρης Στρατής