Μία συμβουλή στον Ζαγαρίτη

Η επιλογή του Παναθηναϊκού έχει πολλά καλά. Πρώτα απ’ όλα θα ζήσει σε μια ωραία πόλη και θα τη χαρεί, γιατί οι παίκτες του Ομίλου αντιμετωπίζονται ως βασιλιάδες.

Επειτα, θα δουλέψει με έναν προπονητή, όπως ο Λάζλο Μπόλονι, που θα τον βοηθήσει να βελτιώσει πολύ το επιθετικό του παιχνίδι -πράγμα που έχει ανάγκη. Υπάρχουν όμως και τα κακά νέα.

Το κοινό της ομάδας είναι πάρα πολύ απαιτητικό και δεν θα τον υποδεχτεί με ενθουσιασμό αν κάποια στιγμή …αράξει και δεν αποδίδει όπως πρέπει: οι οπαδοί έχουν όλα τα κουσούρια εκείνων που στα πέτρινα χρόνια της ομάδας τους πιστεύουν ότι υποστηρίζουν ένα σύνολο πολύ μεγαλύτερο από αυτό που πραγματικά είναι.

Νοσταλγούν παίκτες όπως ο Μινχ και ο Καπουράνης (για να γράψουμε δύο που αγωνίστηκαν στη θέση του Βασίλη), έχουν ελάχιστη υπομονή (ακόμα κι ο Καρλίτος που ήρθε πέρσι μετά Βαϊων και κλάδων ζορίζεται πολύ να τους κερδίσει), θέλουν οι ξένοι πραγματικά να κάνουν τη διαφορά.

Ο Ζαγαρίτης για να κερδίσει τη θέση πρέπει να κάνει πολλά παραπάνω από όσα κάνει σήμερα. Αν του δίναμε μια συμβουλή, θα του λέγαμε να νιώσει όπως όταν προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα, δηλαδή να έχει την ίδια θέληση και το ίδιο πείσμα. Αν νιώθει φτασμένος με 2-3 καλά ματς τότε θα αρχίσουν τα δύσκολα…