Αν το ποδόσφαιρο ήταν ένα σπορ στο οποίο οι σωστές πάσες έδιναν τη νίκη, τότε ο Παναθηναϊκός στο β΄ ημίχρονο του ντέρμπι θα έκανε την ανατροπή και θα έφευγε από το γήπεδο νικητής.
Αλλά στο ποδόσφαιρο μετράνε τα γκολ και γι’ αυτό δεν αποκλείεται η ομάδα να έχει φέτος μεγάλους πονοκεφάλους.
Κυρίως γιατί εδώ και καιρό κοντράρει την κοινή ποδοσφαιρική λογική. Με το τριφύλλι συμβαίνει το εξής απλό: έχοντας πλέον όλοι πειστεί ότι δεν έχει τρεξίματα και καθαρό μυαλό, κανείς δεν προσπαθεί απέναντί του να παίξει καλύτερα, όλοι παιδεύονται να σε φρενάρουν και να κερδίσουν ή τουλάχιστον να μην ηττηθούν.
Κανείς δεν προσπαθεί καν να πάρει από τους πράσινους την μπάλα: μονάχα ο αιώνιος το προσπάθησε και για 30 λεπτά δεν μπορούσες ούτε να δεις που ήταν η σέντρα.
Το γεγονός ότι το 90% των αντιπάλων σου αφήνει μπάλα δεν σημαίνει ότι σου επιτρέπουν να την κάνεις ό,τι θέλεις. Οι πράσινοι το καλοκαίρι φτιάχτηκαν κυρίως για να διασκεδάζουν το κοινό τους. Πολλοί μπαλαδόροι, κάμποσες “σαϊτες” στα πλάγια, δυο φορ με καλό όνομα για τα ελληνικά δεδομένα.
Αυτά και…πάπαλα! Μηδενική προπονητική παρέμβαση από τον Ντάνι Πογιάτος, καμία δουλειά στη φυσική κατάσταση, αυτοσχεδιασμός στο φουλ, δύο φορ στο τερέν, ένας αμυντικός χαφ, αχταρμάς κανονικός από σύνολο που δεν ήξερε να παίρνει το πλάτος του γηπέδου, να βγάζει στην επίθεση τους ακραίους αμυντικούς, με τα στόπερ να παίζουν στη σέντρα και να είναι έκθετοι σε κάθε κόντρα. Χωρίς αναπνοές και προπονητική κατεύθυνση έχτιζες στην άμμο και τώρα τρέχεις και δεν φτάνεις όντας τέρμα αγχωμένος!
Δημήτρης Στρατής
