Κόφτες και ακραίοι είναι όλο το ζουμί
Τείνουμε να πιστέψουμε πως η θεαματικότητα μιας ομάδας στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν εξαρτάται από το πόση μπάλα ξέρουν οι κυνηγοί της (που έχουν πάντα ελάχιστο ελεύθερο χώρο να κινηθούν), αλλά οι κόφτες και οι ακραίοι της, ακριβώς γιατί μπορούν να κρατάνε την μπάλα παραπάνω.
Τείνουμε να πιστέψουμε πως η θεαματικότητα μιας ομάδας στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν εξαρτάται από το πόση μπάλα ξέρουν οι κυνηγοί της (που έχουν πάντα ελάχιστο ελεύθερο χώρο να κινηθούν), αλλά οι κόφτες και οι ακραίοι της, ακριβώς γιατί μπορούν να κρατάνε την μπάλα παραπάνω.
Οι δυο βασικοί κόφτες του Παναθηναϊκού στα τελευταία 45+90 λεπτά (ο Αλεξανδρόπουλος κι ο Μαουρίτσιο) δεν είναι ότι τρέχουν για όλους (ο Βραζιλιάνος σίγουρα όχι), αλλά η αλήθεια είναι πως έχουν γλυκά πόδια.
Χωρίς την ενέργεια του μικρού, με τον Δημήτρη Κουρμπέλη να μην κάνει καλό ξεκίνημα και τον πρώην παίκτη του ΠΑΟΚ να αργεί να ενσωματωθεί, ο Παναθηναϊκός υποχρεώθηκε σε πολλά ματς να γυρίζει μπάλα οριζόντια απέναντι σε κλειστές άμυνες κάτι που αμέσως τον ασχήμαινε.
Τι τον έκανε ακόμα πιο αποκρουστικό; Ότι οι δύο φορ Καρλίτος, Μακέντα εκτός από το ότι δεν είναι τόσο κινητικοί, διακρίνονται κι από το γεγονός ότι η συνεργασία με τον συμπαίκτη δεν είναι ακριβώς το φόρτε τους. Όταν συνυπάρχουν καταλήγουν στην περιοχή μαζεύοντας μαζί τους όλους τους αμυντικούς των αντιπάλων.
Αν λείπουν ακραίοι χαφ γραμμής (μπροστά από τον Φακούντο και τον Ζαγαρίτη) παρατηρείται αυτό που γινόταν στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος: μαζεύονται δέκα-δώδεκα παίκτες στα τελευταία εικοσιπέντε μέτρα κι ο μόνος τρόπος για να μπει η μπάλα στην περιοχή είναι τα γεμίσματα.
Χωρίς overlap κανείς δεν φτάνει στη γραμμή του άουτ για να γυρίσει μπάλα, οπότε για να ομορφύνει το παιχνίδι χρειάζεται ένας Βιγιαφάνιες που θα έρθει ανέτοιμος στη Λαμία να πασάρει και να σουτάρει γλυκά, κερδίζοντας τις εντυπώσεις μέσα σε…εφτά λεπτά! Μόνο που αυτό είναι ατομική ικανότητα – όχι οργανωμένη δουλειά.
Δημήτρης Στρατής