Κανείς δε σώθηκε από τα σφυρίγματα...

Aν ήμασταν σε μια… νορμάλ σεζόν, ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε μετά το ντέρμπι -αν κι εφόσον αισθανόταν αδικημένος- να κινηθεί αρμοδίως: να σήκωνε μεγαλύτερο θόρυβο για την μη αποβολή του Μπουχαλάκη (τι πάει να πει ήταν στο τέλος του ματς; Ο Παναθηναϊκός πίεζε στο β΄ ημίχρονο) και φυσικά για τα καραγκιοζιλίκια κατά του προπονητή του από τα ζαβά που βρέθηκαν στην εξέδρα.

Aν ήμασταν σε μια… νορμάλ σεζόν, ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε μετά το ντέρμπι -αν κι εφόσον αισθανόταν αδικημένος- να κινηθεί αρμοδίως: να σήκωνε μεγαλύτερο θόρυβο για την μη αποβολή του Μπουχαλάκη (τι πάει να πει ήταν στο τέλος του ματς; Ο Παναθηναϊκός πίεζε στο β΄ ημίχρονο) και φυσικά για τα καραγκιοζιλίκια κατά του προπονητή του από τα ζαβά που βρέθηκαν στην εξέδρα.

Να κάνει δηλαδή όλα αυτά που κάνουν οι ομάδες στην Ελλάδα για να πάρουν κάνα κουκούτσι στο επόμενο ματς. Αλλά σε μια …κανονική χρονιά ο Παναθηναϊκός δεν θα είχε 2 νίκες σε εννιά ματς, θα διέθετε μια δυνατή ομάδα και μια κανονική διοίκηση κι όλη η συζήτηση θα ήταν διαφορετική.

Τώρα τα δεδομένα είναι άλλα και σε αυτά πρέπει να ξέρεις να προσαρμόζεσαι. Όταν στόχος είναι η συμμετοχή στα πλέι οφ (!) κάθε αναφορά σε διαιτητές είναι καταστροφική.

Το να κάνεις φασαρία μπας και σου δώσουν κάτι, είναι κουταμάρα: πρώτον, γιατί η φασαρία δημιουργεί μια γενικότερη ηττοπάθεια – βάζει π.χ. στο μυαλό των ποδοσφαιριστών ότι έχουν γίνει στόχος και αυτό τους δίνει άλλοθι για τα χειρότερα τα οποία συνήθως ακολουθούν, το έχουμε μάθει το έργο τέλεια από το 1996.

Δεύτερον, ακόμα κι αν βρεθούν διαιτητές που επηρεασμένοι από τον θόρυβο κάτι σου δώσουν, αυτό δεν σου φτάνει σχεδόν ποτέ: κανείς ποτέ δεν σώθηκε από σφυρίγματα, ενώ αντιθέτως πολλοί έπεσαν.

Δημήτρης Στρατής