Καλό είναι να το θυμόμαστε πριν πέσουμε να «φάμε» κάθε Ιωαννίδη και Χατζηγιοβάνη

Προ ημερών μελαγχολήσαμε με την επέτειο του 3-1 επί της Γιούβε το 2000 που συνέπεσε με την κατήφεια μετά το 1-3 από τον ΠΑΟΚ!

Κάθε ανάμνηση του παρελθόντος πονάει κρίνοντας που βρίσκεται σήμερα η ομάδα, ωστόσο μια προσεκτική ματιά στα περασμένα έτη δείχνει πράγματα που πρέπει να βασιστείς μπας και ανακάμψεις στο μέλλον.

Εκείνη η πρόκριση στην επόμενη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ με πρωταγωνιστές τους…Γκουμομπασινάδες αποδεικνύει πως ο σύλλογος παραμένει χρόνια τώρα μια μοναδική θερμοκοιτίδα ποδοσφαιριστών. Ένα περιβάλλον εντός του οποίου ανά περιόδους γεννιούνται μονάδες σχεδόν μαγικά. Ακόμα και στα χειρότερά σου η φουρνιά του 2018 κατάφερε στο πι και φι να σβήσει το -6 της ντροπής και μέσα σε 15 μέρες να γεμίσει το Στάδιο κόντρα σε αντι-εμπορικούς αντιπάλους.

Η διοίκηση είχε κατά καιρούς κάκιστες σχέσεις με τους οπαδούς της ομάδας ακόμα και για πράγματα που μαρτυρούσαν πρόοδο, όπως π.χ την ανάδειξη των παιδιών του φυτωρίου – τομέας που για χρόνια όλη Ελλάδα σε ζήλευε.

Οι οπαδοί δεν ήθελαν αυτό το μοντέλο γιατί στο μάτι τους δικαιολογούσε την απροθυμία της διοίκησης να κάνει δαπανηρές μεταγραφές. Η γκρίνια για τις απώλειες πρωταθλημάτων ανάγκασε κάποια στιγμή την διοίκηση να φέρει ακριβούς παίκτες –μόνο που ελάχιστοι φτούρησαν.

Πάντα ο Παναθηναϊκός όποτε διακρινόταν είχε ισχυρή βάση γηγενών και παιδιά από τα σπλάχνα του. Καλό είναι να το θυμόμαστε πριν πέσουμε να «φάμε» κάθε Ιωαννίδη και Χατζηγιοβάνη.

Δημήτρης Στρατής