Η ταχύτητα και το έξυπνο παιχνίδι του Σωτήρη Αλεξανδρόπουλου δίνει την δυνατότητα στον Λάζλο Μπόλονι να παίζει -όταν χρειάζεται- άμυνα χαμηλά χωρίς να γίνεται παθητικός.
Οταν κρίνεται απαραίτητο ο μικρός μαζί με τον Κουρμπέλη και λιγότερο με τον Μαουρίσιο μπορούν να πρεσάρουν ψηλά και να κάνουν και τις απαραίτητες παγίδες.
Απέναντι του οι κεντρικοί χαφ των παραδοσιακών αντιπάλων υπέφεραν. Λόγω του κακού ξεκινήματος της ομάδας που την άφησε εκτός στόχων από το Σεπτέμβρη (για νιοστή φορά τα τελευταία χρόνια) δεν το συνειδητοποιούμε αλλά η τριάδα των ανασταλτικών μέσων που διαθέτει το τριφύλλι είναι πολύ καλή για τα δεδομένα του πρωταθλήματός μας.
Εμείς τουλάχιστον δεν μπορούμε να σκεφτούμε ανάλογη τριπλέτα στη λίγκα, αβίαστα θα μπορούσε κανείς να πει κάποιος πως είναι καλύτερη κι από αυτή των Καμαρά, Εμβιλά και Μπουχαλάκη με τον πρώτο να τραβά όλα τα φώτα της δημοσιότητας μιας κι όντως είναι ποιοτικός κι ένα κέντρο μόνος του. Αυτό που μένει είναι ο Αλεξανδρόπουλος να σταθεροποιηθεί σε ρόλο πολυεργαλείου και (γιατί όχι;) δημιουργού μπροστά από δυο καθαρούς κόφτες.
Σε αυτή την περίπτωση θα του δοθεί η δυνατότητα με την ποιότητά του να αξιοποιεί την ταχύτητα των εξτρέμ. Λόγω αυτής της επιλογής περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα στη Super League η επιθετική τριάδα του Παναθηναϊκού και ειδικά οι πλαϊνοί Αϊτόρ, Χατζηγιοβάνης θα έχουν δυνατότητα να παίρνουν μπάλα πάνω στο τρέξιμό τους.
Σήμερα αν αυτοί οι παίκτες είχαν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στα τελειώματά τους θα υπήρχε σαφώς μεγαλύτερη παραγωγή. Σίγουρα η ομάδα εξαρτάται πολύ από τον Μαουρίσιο και τον Βιγιαφάνιες, στα παιχνίδια που οι Νοτιοαμερικάνοι δεν ήταν σε θέση να βοηθήσουν ο σύλλογος ήταν ανύπαρκτος επιθετικά. Σήμερα αμφότεροι νιώθουν πολύ καλύτερα έχοντας στα νώτα τους …σκούπες να κόβουν και να τους δίνουν συχνά μπάλα στα πόδια.
Δημήτρης Στρατής
