Η... καλύτερη των αντίπαλων προπονητών

Ο Ακης Μάντζιος (όπως οι Γρηγορίου, Ράσταβατς) πήγε το παιχνίδι της Κυριακής εκεί που ακριβώς ήθελε.

Ήταν προετοιμασμένος, έσυρε τον αντίπαλο στο χαντάκι και έπρεπε απλά να τον …φυσήξει για να πέσει μέσα. Αναφερόμαστε στο σημείο που όλα στο τερέν φώναζαν “Αρης”.
Ρυθμός απελπιστικά αργός που συνέφερε τον φιλοξενούμενο, μηδενική κίνηση με και χωρίς τη μπάλα από τους πράσινους που …τα είδαν όλα όταν οι Θεσσαλονικείς σκόραραν.

Η αντίδραση ήταν αναιμική για τους οικοδεσπότες που έχασαν τις καλύτερές τους ευκαιρίες από προσπάθειες του…στόπερ τους (μια κεφαλιά του Βέλεθ που μπόκαρε ο πορτιέρο και το σουτ του Ισπανού αμυντικού που απέκρουσε πάνω στη γραμμή ο Δεληζήσης στις καθυστερήσεις του ημιχρόνου).

Ο αντίπαλος κόουτς είχε κερδίσει τη μάχη της σκακιέρας στα πρώτα 45 λεπτά και στη συνέχεια οχυρώθηκε στα καρέ του ξέροντας ότι το άγχος θα έπνιγε τον αντίπαλό του.

Είχε και την τύχη με το μέρος του στα σουτ Αϊτόρ-Μακέντα, ε, δεν ήθελε πολλά πράγματα παραπάνω. Στην επανάληψη οι πράσινοι ήταν εκείνοι που χρειάζονταν φιλί της ζωής από τον προπονητή τους αλλά δε το πήραν ποτέ, αφού ο Μακέντα άργησε να πατήσει γήπεδο, ουδείς κατάλαβε την χρησιμότητα της εισόδου Σερπέζη, γιατί δεν έπαιξε λεπτό ο Εμμανουηλίδης και γιατί ο Σαβιέρ έπρεπε να παριστάνει τον επιτελικό χαφ.

Δημήτρης Στρατής