Αν κάτι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον Οντέτ Κάτας είναι ότι με το πράο και μειλίχιο ύφος του (παρότι δεν χαμογελά ποτέ) βρήκε τον τρόπο να χαλαρώσει τους παίκτες πάνω που οι τελευταίοι είχαν «τρελαθεί» επί Γιώργου Βόβορα βλέποντας να μην τους βγαίνει το παραμικρό στο γήπεδο.
Ο Ισραηλινός υπήρξε παικταράς στη νιότη του και γνωρίζει την ψυχολογία των αποδυτηρίων, έχει ήδη «πλευρίσει» τον Μάριο Χεζόνια, διατηρεί πολύ καλή σχέση με το Νέντοβιτς, υμνεί όπου σταθεί κι όπου βρεθεί τον αρχηγό του, ενώ επί των ημερών του κάνει ματσάρες ο Ουάιτ, «ξύπνησαν» κι οι Μπεντίλ Όγκαστ.
Ας σταθούμε όμως στις βεντέτες. Τα ποσά που ξοδεύονται κάθε καλοκαίρι έχουν ως αποτέλεσμα οι μεγάλοι παίκτες να έχουν διαρκώς μεγαλύτερο λόγο στις αποφάσεις των διοικήσεων: ήταν αδύνατον ο Παναθηναϊκός στη μετά Ομπράντοβιτς εποχή να έπαιρνε κόουτς χωρίς να πάρει τη γνώμη του Διαμαντίδη, ενώ προπονητές σαν τον Αργύρη Πεδουλάκη, όταν συγκρούονται με βεντέτες συχνά σπάνε τα μούτρα τους, θα θυμάστε την ιστορία με την διαλυμένη τζαμαρία και το στραπατσαρισμένο χέρι του Μάικ Τζέημς.
Οι δογματικοί κι οι υπέροχοι ξεροκέφαλοι που ήταν στη μόδα πριν δεκαετίες (τύπου Γιάννη Ιωαννίδη) σήμερα θα θεωρούνταν τουλάχιστον γραφικοί.
Ο Κάτας ακόμα έχει δείξει μικρό δείγμα, δεν ξέρουμε αν αποτελεί συνώνυμο της πρωτοπορίας, αλλά σήμερα μια χαρά τα πάει διαχειριζόμενος ομάδα άλλου, με όπλο την πειθώ και τον cool χαρακτήρα του. Χρειάζεται κι αυτός…
Δημήτρης Στρατής
