«Γι' αυτό είπα όχι στους Τούρκους για τον Παναθηναϊκό»

Τους λόγους για τους οποίους το καλοκαίρι επέλεξε τον Παναθηναϊκό, αποκάλυψε ο Φακούντο Σάντσες.

Αναλυτικά η συνέντευξη του Φακούντο Σάντσες στο επίσημο Match Programme του Παναθηναϊκού για ματς με τον ΠΑΣ Γιάννινα:

«Ο αγώνας του Σαββάτου είναι πολύ σημαντικός για να μπορέσουμε να συμπληρώσουμε τα ματς που προηγήθηκαν και κερδίσαμε. Η νίκη με την ΑΕΚ σίγουρα βοηθά την αυτοπεποίθησή μας, γιατί γνωρίζαμε πως πρόκειται για έναν σημαντικό αντίπαλο. Το να κερδίζεις ένα ντέρμπι, πάντα σε βοηθάει ψυχολογικά».

-Τι δεν πήγε καλά για εσάς στο ξεκίνημα της σεζόν και ο Παναθηναϊκός έμεινε αρκετά πίσω στη βαθμολογία;
«Γνωρίζουμε καλά πως στο πρώτο διάστημα της σεζόν δεν τα πήγαμε καλά. Υπήρξαν αλλαγές στο ρόστερ, ένας νέος προπονητής με νέες ιδέες. Ήταν σημαντική και η αλλαγή προπονητή που είχαμε γιατί χρειάζεται χρόνος για να προσαρμοστούμε και εμείς από τη σκέψη τους ενός σε εκείνη του άλλου. Έχουμε συναίσθηση ότι τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως θα θέλαμε. Δεν αποτελεί δικαιολογία αλλά δεν είναι εύκολο να συνθέσεις όλα τα κομμάτια ενός παζλ. Χρειάζεται χρόνος. Ελπίζω ότι θα συνεχίσουμε να βελτιωνόμαστε παιχνίδι με το παιχνίδι και πιστεύω ότι θα συλλέξουμε στο δεύτερο γύρο ακόμα περισσότερους βαθμούς για να φτάσουμε στις θέσεις που οδηγούν στα Κύπελλα Ευρώπης».

«Ο προπονητής έχει μία πιο απλή ιδέα οπότε δεν χρειαζόμαστε πολύ χρόνο για να βρούμε τον τρόπο που θέλει ο προπονητής να λειτουργήσουμε. Λόγω των χαρακτηριστικών των ποδοσφαιριστών που έχουμε γίνεται ακόμα πιο εύκολο να καταλάβουμε πως θέλει να παίξουμε. Αυτό είναι ορατό πλέον και στους αγώνες. Βλέπουμε ότι συνεχώς βελτιωνόμαστε. Είναι όμως σημαντικό να αξιοποιούμε τις ευκαιρίες για γκολ που δημιουργούμε. Αυτό μας έλειψε στους αγώνες στο ξεκίνημα της σεζόν».

-Εσύ πως αισθάνεσαι; Έχεις προσαρμοστεί στον τρόπο ζωής στην Ελλάδα και στον Παναθηναϊκό;
«Ναι. Από την ημέρα που πήρα την απόφαση να έρθω, ήξερα πως θα χρειαστώ χρόνο προσαρμογής τόσο για το καθαρό αγωνιστικό κομμάτι, όσο και για τη ζωή μου εδώ. Στους πρώτους αγώνες φάνηκε ότι χρειαζόμουν χρόνο, όμως αυτή τη στιγμή αισθάνομαι πολύ καλύτερα και σίγουρα πιο άνετα. Αυτό βοηθάει το αποτέλεσμα να είναι καλύτερο στον αγωνιστικό χώρο. Είμαι χαρούμενος και συνεχίζω να προσαρμόζομαι. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι δεν περίμενα αυτό να συμβεί τόσο γρήγορα».

-Στα τελευταία παιχνίδια σε βλέπουμε σαφώς βελτιωμένο. Τι είναι αυτό που σε έχει βοηθήσει να ανεβάσεις την απόδοσή σου;
«Δεν θα μπορούσα από την πρώτη στιγμή να δείξω αυτό ακριβώς που είμαι. Παίζοντας και όσο περνάει ο καιρός, νιώθω πιο άνετα και από την πρώτη ημέρα που ήρθα δουλεύω σκληρά για να φτάσω στο καλύτερο δυνατό επίπεδο. Να δώσω ό,τι περισσότερο μπορώ. Και χαίρομαι γιατί παιχνίδι με το παιχνίδι, αισθάνομαι καλύτερα».

-Έχεις γεννηθεί σε μία χώρα που έχει παράδοση στο ποδόσφαιρο. Πως είναι για ένα παιχνίδι να μεγαλώνει στην Αργεντινή και να ονειρεύεται να γίνει ποδοσφαιριστής;
«Η Αργεντινή είναι μία χώρα με μεγάλη παράδοση στο ποδόσφαιρο. Το μεγαλύτερο πάθος στη χώρα μας, είναι αυτό και το ζούμε με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Στη δική μου περίπτωση, από τα πρώτα μου βήματα είχα πίσω μου μία οικογένεια που πάντα έπαιζε ποδόσφαιρο. Από μικρό παιδί το σκεφτόμουν και το πρώτο πράγμα που πάντα ζητούσα να μου χαρίσουν, ήταν μία μπάλα. Ξεκίνησα να παίζω όταν ήμουν 5 χρονών. Από τότε δεν σταμάτησα ποτέ. Με βοήθησε πολύ η οικογένειά μου, με στήριξε σε αυτό τον δρόμο. Μεγαλώνοντας και περνώντας την περίοδο της εφηβείας το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα. Χαίρομαι που μπόρεσα να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα, να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Κάθε φορά που κάποιος πετυχαίνει έναν στόχο, θυμάται από που ξεκίνησε και αυτό είναι πολύ όμορφο. Ξεκίνησα στην ακαδημία της Κολόν Σάντα Φε και σε αυτό το σύλλογο έπαιξα και για πρώτη φορά στην πρώτη εθνική κατηγορία. Κατόπιν δεν μπόρεσα να βρω πολύ χρόνο στην Κολόν και έτσι αποφάσισα να βρω άλλον δρόμο. Δύο χρόνια έπαιξα στην Ντεφένσια στη δεύτερη κατηγορία της Αργεντινής, επέστρεψα στην πρώτη κατηγορία με τη φανέλα της Τίγκρε και από εκεί πήγα στην Εστουδιάντες. Πρόκειται για έναν μεγάλο σύλλογο στην Αργεντινή, με μεγάλη ιστορία. Όταν έφτασα εκεί προσωπικά για μένα ήταν μία μεγάλη πρόκληση. Τα κατάφερα και τα δύο πρώτα χρόνια με προπονητή τον Νέλσον, είχαμε μία πολύ καλή πορεία. Μετά ο Νέλσον έφυγε και ο σύλλογος βρέθηκε στη διαδικασία οικοδόμησης νέου γηπέδου. Στο αθλητικό κομμάτι μπήκαμε σε δύσκολες καταστάσεις και περιόδους. Χάσαμε τη σταθερότητα που είχαμε τα δύο πρώτα χρόνια. Προσωπικά για μένα τα πράγματα πήγαν καλά και συνέχισα να παίζω. Εκτιμώ την αγάπη που μου έδειξε ο κόσμος όσο ήμουν εκεί».

«Για εμάς, το παν είναι να κερδίσουμε. Όπως και αν παίξουμε, μας ενδιαφέρει η νίκη. Από τα πρώτα βήματα ένα παιδί πρέπει να μάθει να απολαμβάνει το παιχνίδι. Το περιβάλλον του δεν πρέπει να του ασκεί επιπλέον πίεση. Όταν, βέβαια, αρχίζεις και παίζεις επαγγελματικά, βρίσκεις απέναντί σου πολύ μεγάλους συλλόγους. Εκεί το αντιμετωπίζεις διαφορετικά και αυτό έχει να κάνει με τον πολιτισμό της χώρας. Το ζούμε με τρέλα! Από εκεί και έπειτα, όλα μοιάζουν σαν μία λογική διαδικασία. Όλος ο κόσμος αναγνωρίζει ότι ο Αργεντινός παίκτης έχει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Αρχικά προσαρμόζεται πολύ εύκολα στις διάφορες αλλαγές, βοηθάει ο χαρακτήρας του σε αυτό. Ο τρόπος που ζει τον ανταγωνισμό, τον κάνει ιδιαίτερο. Είχαμε την τύχη να είναι Αργεντίνοι δύο από τους σημαντικότερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, ο Μαραντόνα και ο Μέσι».

-Με αφορμή αυτή σου τη φράση, πως είναι το κλίμα που εκλαμβάνεις από την πατρίδα σου μετά τον θάνατο του Μαραντόνα;
«Εγώ δεν μπόρεσα να δω στην εποχή μου τον Μαραντόνα. Έχω δει μόνο βίντεο ή εικόνες που μου έδειξαν. Περισσότερο έζησαν αυτές τις εποχές οι πατεράδες μας ή οι παππούδες μας. Αυτοί μετέφεραν σε εμάς ποιος ήταν ο Μαραντόνα. Ένας πολύ σπουδαίος ποδοσφαιριστής με μία πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα. Κέρδισε την αγάπη και μπόρεσε να προσφέρει στην Αργεντινή κάτι που πολύ λίγες φορές είχε κερδίσει. Ζήσαμε νομίζω και εμείς στην Αργεντινή, αυτό που έζησε όλος ο κόσμος την ημέρα του θανάτου του. Η κηδεία του ήταν ένα γεγονός που έμεινε χαραγμένο στη μνήμη όλων».

-Μέσα στο γήπεδο είσαι πολύ δυναμικός. Πως εσύ το αντιλαμβάνεσαι αυτό;
«Είναι διαφορετικό το ποδόσφαιρο εδώ σε σχέση με την Αργεντινή. Εκεί επιτρέπεται περισσότερο η επαφή, να παίξουμε πιο δυνατά. Εδώ οι διαιτητές δεν επιτρέπουν στους ποδοσφαιριστές να παίξουν δυνατά. Εγώ είχα συνηθίσει σε κάτι διαφορετικό, αλλά από τις κίτρινες κάρτες που έχω δεχθεί, καταλαβαίνω πως τα πράγματα είναι αλλιώς. Πρέπει όμως να προσαρμοστώ στη νέα κατάσταση και να αρχίσω να προσέχω. Πρέπει να σας πω, μάλιστα, πως στην Αργεντινή όλα τα χρόνια που έπαιξα ποδόσφαιρο, ποτέ δεν έχασα αγώνα λόγω καρτών. Είναι ένα θέμα στο οποίο πρέπει να βελτιωθώ».

-Είσαι και εκτός γηπέδου έτσι δυναμικός;
«Εξωγηπεδικά είμαι ακριβώς το αντίθετο. Είμαι ήσυχος, ήρεμος και μου αρέσει να μένω σπίτι. Όταν όμως ξεκινάει ο ανταγωνισμός εντός γηπέδου, είναι όπως όταν ανάβει μία σπίθα. Τότε το ζεις, σίγουρα, διαφορετικά».

-Πάμε στο story της μετακίνησής σου στον Παναθηναϊκό. Πότε έμαθες για το ενδιαφέρον που υπήρξε για σένα από τον Τσάβι Ρόκα και πότε πήρες την απόφαση να απαντήσεις θετικά στην πρόταση που σου έγινε;
«Το συμβόλαιό μου με την Εστουδιάντες είχε ολοκληρωθεί και στην Αργεντινή ήμασταν σε καραντίνα. Είχα αρκετές προτάσεις όμως για μένα προτεραιότητα αποτελούσε να φύγω από την πατρίδα μου, να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό. Έμαθα για το ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού και πέρασαν από τότε περίπου δύο εβδομάδες χωρίς να έχω κάτι νεότερο. Μου ήρθε μία πρόταση από την Τουρκία και είχαν όλα σχεδόν οριστικοποιηθεί. Ήμουν έτοιμος να ταξιδέψω στην Τουρκία για να ολοκληρωθεί το deal. Εκείνη τη στιγμή επανεμφανίστηκε η προοπτική του Παναθηναϊκού. Δεν το σκέφτηκα δεύτερη στιγμή, ο Παναθηναϊκός είναι γνωστός σε όλο τον κόσμο. Τον γνωρίζουμε πολύ καλά στην Αργεντινή. Αποτέλεσε την πρόκληση που έψαχνα και ήθελα να αντιμετωπίσω. Έκανα λίγο πίσω, μάλιστα, στο οικονομικό προκειμένου να έρθω στον Παναθηναϊκό».

-Τι είναι αυτό που άκουγες όντας παιδί στην Αργεντινή για τον Παναθηναϊκό;
«Ακριβώς όπως έχουμε στην Αργεντινή το Μπόκα Τζούνιορς – Ρίβερ Πλέιτ, ξέρουμε ότι στην Ελλάδα υπάρχει το Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός. Ο Παναθηναϊκός γνωρίζουμε πως είναι ένας σύλλογος με μεγάλη ιστορία, που έχει αγωνιστεί στα Κύπελλα Ευρώπης και έχει διακριθεί. Έπαιξαν επίσης εδώ παίκτες από την Αργεντινή που τα κατάφεραν πολύ καλά. Όπως ο Ρότσα, ο Μπορέλι που εγώ τον είχα ως βοηθό προπονητή στη Σάντα Φε, ο Λέτο και άλλοι. Μου αρέσει να παρακολουθώ τους Αργεντινούς που παίζουν στο εξωτερικό και να βλέπω τις επιδόσεις τους».

-Μίλησες με τον Μπορέλι πριν πάρεις την απόφαση να έρθεις στον Παναθηναϊκό;
«Όχι. Μίλησα όμως με άλλους παίκτες που έχουν έρθει στην Ευρώπη και μου είπαν τα καλύτερα για τον σύλλογο. Δεν υπήρχε όμως λόγος να μιλήσω με πολλούς, ήταν σαφής η πρόθεσή μου να έρθω. Να αφήσω την πρόταση της Τουρκίας και να έρθω στην Ελλάδα και στον Παναθηναϊκό».

-Αναφέρθηκες πριν στο αιώνιο ντέρμπι. Υπάρχει στο μυαλό σου η σκέψη να ζήσεις ένα τέτοιο ντέρμπι με κόσμο;
«Περιμένω αυτή τη στιγμή, να γυρίσουν οι φίλαθλοι στο γήπεδο. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Χωρίς αυτούς στις εξέδρες, τίποτα δεν είναι άδειο. Το συγκεκριμένο ντέρμπι, είναι ένα ματς που δεν ξεχνάς ποτέ. Σημαίνει πολλά για εμάς και για τους φιλάθλους. Βιώνεις τόσα πολλά τις ημέρες πριν αλλά και την ημέρα του αγώνα. Όταν έρθει η ώρα να αποσυρθείς από το ποδόσφαιρο, αυτές είναι οι αναμνήσεις που μένουν».

-Το ματς με τον ΠΑΣ θα γίνει στο γήπεδο της Λεωφόρου. Γνωρίζεις για την ιστορία αυτού του γηπέδου;
«Το ίδιο το γήπεδο το έχω δει σε φωτογραφίες. Αλλά ο Βιγιαφάνιες μου έχει εξηγήσει τι σημαίνει αυτό το γήπεδο αλλά και πως είναι να παίζεις σε αυτό το γήπεδο. Το μόνο που θα μας λείψει είναι οι φίλαθλοι στις εξέδρες».

-Εκτός ποδοσφαίρου με τι άλλο σου αρέσει να ασχολείσαι;
«Με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Παρακολουθώ MotoGP γιατί μου αρέσουν πολύ οι μοτοσυκλέτες αλλά και Formoula 1».

-Κλείνοντας, θα μας μιλήσεις για το πάθος σου για τις μοτοσυκλέτες;
«Είναι και αυτό κάτι που βίωσα από πολύ μικρή ηλικία. Θα έλεγα ότι είναι δύο από τα οικογενειακά πάθη που έζησα από μικρό παιδί. Συγχρόνων με το ποδόσφαιρο, οι μηχανές και τα αυτοκίνητα αποτέλεσαν ένα άθλημα που ακολουθούμε οικογενειακά. Ο πατέρας μου είναι μηχανικός, οπότε πέραν της βασικής του εργασίας το χόμπι του ήταν οι μηχανές. Από οκτώ χρονών, είχα ένα μικρό μηχανάκι και μεγαλώνοντας εγώ, μεγάλωναν και οι μηχανές που είχα στην κατοχή μου. Μεγάλωσα, λοιπόν, με μία μπάλα και μία μηχανή. Από μικρός θυμάμαι ότι ξυπνούσα με τον πατέρα μου χαράματα για να δούμε αγώνες μηχανοκίνητου αθλητισμού. Όλα αυτά, με συνοδεύουν μέχρι και σήμερα».