Δεν είναι ζήτημα (μόνο) χρημάτων το ποδόσφαιρο, είναι και θέμα γνώσης και οράματος.
Το 2013 στο site της «Παναθηναϊκής Συμμαχίας» είχε δημοσιευτεί ένα κείμενο με τίτλο «Στρατηγική του Παναθηναϊκού για την περίοδο 2012-15»: το περίφημο τριετές πλάνο που είχε παρουσιάσει στους δημοσιογράφους ο Γιάννης Αλαφούζος.
Ήταν τόσο ακατανόητο ώστε ακόμα κι ο ίδιος είχε σταματήσει την ανάγνωσή του για να δεχτεί ερωτήσεις!
Σε εκείνο το ηλεκτρονικό bullet, με το όραμα της «Συμμαχίας», διάβαζες τι σημαίνουν για έναν Παναθηναϊκό οι έννοιες «νίκη», «ήθος», «ειλικρίνεια», «χαρά», στο τέλος αναφέρονταν οι στόχοι της τριετίας: α) οικονομική εξυγίανση, β) ανάπτυξη των ακαδημιών, γ) αναζήτηση γηπέδου, δ) ανάπτυξη μιας νέας παναθηναϊκής γλώσσας.
Οι γενικόλογες εκθέσεις ιδεών περί αξίας της νίκης και της χαράς παρουσιάζονται ως στρατηγικό σχέδιο, σαν το μεσομακροπρόθεσμο του Αγγελου Φιλιππίδη μέχρι το τετραετές του Τζίγκερ που φυσικά δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. Χρόνια μετά ζούμε τα ίδια και τα ίδια…
Πού θα βρεθούν χρήματα, πώς θα αντιμετωπιστούν τα ελλείματα, ποιος εγγυάται ότι θα βγουν παιδιά από τις ακαδημίες, ότι θα ακολουθηθεί μια νορμάλ ποδοσφαιρική διαδικασία ή ότι θα βρεθούν ταλέντα από το εξωτερικό δεν μας εξηγούν…
Ένα σωρό κόσμος έφυγε και ήρθε, μα η άγνοια και το θολό τοπίο παραμένει. Ακόμα και στο πιο κομβικό ζήτημα του Ομίλου, τη στέγασή του δηλαδή κατάφεραν να κάνουν τον κόσμο να εκνευρίζεται, να σιχτιρίζει και να αηδιάζει. Θερμά συγχαρητήρια…
Δημήτρης Στρατής
