Ο Ντάριλ Μέικον σε ακόμα ένα ντέρμπι με τους λιμανίσιους δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει –επιτέλους- μια καλή εμφάνιση, χαρίζοντας ελπίδα για βελτίωση.
Έχει ποιότητα ο Αμερικανός, την οποία μέχρι τώρα δεν είχε δείξει σε παιχνίδια που η μπάλα τσουρουφλά.
Η αλήθεια είναι πως φέτος με τους προπονητές να του ζητάνε να κουβαλήσει την ομάδα στη θέση 1 και να μοιράζεται τις εκτελέσεις με το Νεμάνια Νέντοβιτς νιώθει άβολα.
Δεν έχει πάρει μπάλες στα καλά του σημεία για να σουτάρει ή να διεισδύσει, αλλά ούτε ο ίδιος παίζει σωστά μακριά από τη μπάλα, μήτε παίρνει τις κατάλληλες θέσεις που ισοδυναμούν με έτοιμα καλάθια.
Ότι παρακολουθούμε φέτος είναι το εύλογο διάστημα προσαρμογής από ομάδες χαμηλότερου ταβανιού σε κλαμπ όπου τα πάντα υπερ-αναλύονται.
Δεν είναι εύκολο να το συνηθίσεις και το χειρότερο είναι πως δεν υπάρχουν μηχανισμοί ώστε η ομάδα να κρύψει τον αθλητή μέσω ομαδικής προόδου, απεναντίας το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός έχει τα χάλια του βγάζει στη σέντρα δικαίους και αδίκους.
Ο Ντάριλ στο – αναγνωριστικό- ντεμπούτο του σε σύλλογο τέτοιου βεληνεκούς δείχνει ότι θέλει χρόνο για να κατανοήσει που βρίσκεται, κυρίως σε επίπεδο νοοτροπίας. Σαφώς και δε μπορεί να κριθεί με αυστηρότητα.
Δημήτρης Στρατής
Widget not in any sidebars
