Αλέιν: «Εκπληκτικός σύλλογος ο Παναθηναϊκός, μία ομάδα στην οποία κάθε αθλήτρια θα ήθελε να παίζει»

Αναλυτικά:

«Η δουλειά και η προσπάθεια ήταν κάτι που το έμαθα από μικρή», θα πει. «Από την ηλικία των 4 ετών που ξεκίνησα να ασχολούμαι με το μπάσκετ, δεν υπήρχε κάτι άλλο στο μυαλό μου, πέραν απ’ το να δουλεύω σκληρά. Κάθε μέρα, όλη μέρα! Και επειδή πολλοί άνθρωποι δεν έχουν το προνόμιο να απολαμβάνουν στη διάρκεια της ζωής τους τον καρπό των προσπαθειών τους, το γεγονός ότι σήμερα ζω το όνειρο που είχα ως παιδί, με κάνει να νιώθω ευλογημένη που έχω την ευκαιρία να κάνω αυτό που πάντα ήθελα!».

Ήταν όνειρο ζωής, λοιπόν, να βρεθείτε στην θέση στην οποία είστε σήμερα ως παίκτρια.

«Ως αθλητές είναι φυσιολογικό να ονειρευόμαστε από μικροί τις μεγάλες στιγμές μας. Ο Παναθηναϊκός είναι ένας εκπληκτικός σύλλογος, μία ομάδα στην οποία κάθε αθλήτρια θα ήθελε να παίζει, και η επιβράβευση με την κατάκτηση ατομικών τίτλων όπως της MVP ή ομαδικών, όπως το Κύπελλο Ελλάδας, είναι αυτό που ονειρεύεται κάθε μικρό κορίτσι. Ωστόσο, το όνειρό μου και η επιθυμία μου ταυτόχρονα, είναι να συνεχίζω να παίζω μπάσκετ πάντα σε υψηλό επίπεδο.

Όταν ήμουν παιδί είχα βάλει δυο στόχους. Να αγωνιστώ στο WNBA και να παίξω μπάσκετ στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Πέτυχα και τους δυο! Από ‘κει και πέρα όμως, υπήρχε και υπάρχει άλλο ένα ζητούμενο: να κερδίζεις τίτλους. Αυτό θέλουμε άλλωστε όλοι οι αθλητές και γι’ αυτό τον σκοπό προπονούμαστε σκληρά! Όχι μόνο εγώ. Όλοι και σε όλη τη διάρκεια της αθλητικής μας ζωής».

Από πού ξεκινάει η δική σας ιστορία με το μπάσκετ;

«Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για μία λίγο αστεία ιστορία την οποία μού είχε αφηγηθεί η μητέρα μου. Όταν ήμουν τριών χρόνων, μού είχε αγοράσει μία μπάλα του μπάσκετ και μία Barbie. Τα έβαλε μπροστά μου κι αφού τα κοίταξα για λίγο, πήρα την μπάλα και απομάκρυνα την κούκλα. Ο άνθρωπος λοιπόν που στην ουσία με σύστησε στο άθλημα, ήταν η μητέρα μου! Δεν είναι συναρπαστικό; Μέχρι την ηλικία των εννέα χρόνων δεν είχα παίξει σε ομάδα. Ήξερα όμως ότι θέλω να γίνω επαγγελματίας παίκτρια.

Έβλεπα τη Λίζα Λέσλι που εκείνη την περίοδο αγωνιζόταν στις Λος Άντζελες Σπαρκς και ήθελα να γίνω όπως εκείνη! Πάντα ένιωθα ότι μπορούσα να παίξω σε επαγγελματικό επίπεδο. Κι όταν άρχισα να παίζω στο High School κι αργότερα στο κολέγιο, κατάλαβα ότι είχα την ευκαιρία να πραγματοποιήσω το όνειρό μου».

Πώς είναι η πρώτη εμπειρία της συμμετοχής σας στο ελληνικό πρωτάθλημα και ποια είναι η άποψή σας γι’ αυτό;

«Παίζοντας για πρώτη φορά στην Ελλάδα διαπιστώνω ότι διαθέτει ένα καλό πρωτάθλημα όπου οι ομάδες παλεύουν σκληρά και η κάθε μία προσπαθεί να αποδώσει το καλύτερο. Προσωπικά παίζω για την καλύτερη ομάδα και το γεγονός ότι έχω τη δυνατότητα να ανταγωνίζομαι άλλες ομάδες με ταλέντο, είναι αρκετά διασκεδαστικό για μένα. Έχοντας παίξει στη Ρωσία, όπου το πρωτάθλημα της χώρας είναι ένα από τα πιο δυνατά στα οποία έχω αγωνιστεί στην Ευρώπη με τα παιχνίδια να βασίζονται κυρίως στο physical game, κάτι ανάλογο, στον τρόπο παιχνιδιού, είδα και στην Ελλάδα. Κυρίως στους αγώνες με τον Ολυμπιακό και τις Εσπερίδες».

Τι είναι αυτό που αγαπάτε περισσότερο στο άθλημα;

«Τι είναι που αυτό αγαπώ στο μπάσκετ; Το ίδιο το άθλημα! Τον ανταγωνισμό! Το πιο αγαπημένο κομμάτι, όμως, είναι οι άνθρωποι που γνωρίζω. Οι σχέσεις και ο σύνδεσμος που δημιουργείται μαζί τους. Είμαι από τις Η.Π.Α., επομένως το γεγονός ότι αυτόν τον χρόνο είχα τη δυνατότητα να έρθω στην Ελλάδα και να γνωρίσω ανθρώπους που είναι μεν διαφορετικοί στην καταγωγή αλλά ίδιοι με εμένα, είναι το πιο συναρπαστικό! Έχω παίξει στο Ισραήλ, τη Ρωσία, την Πολωνία, και σε κάθε χώρα αισθάνομαι ότι υπάρχει μια λίστα ανθρώπων με τους οποίους βρισκόμαστε στην ίδια σελίδα.

Αν και πιστεύουμε, για τον κόσμο στον οποίον ζούμε, ότι είναι μεγάλος, κάτι το οποίο ισχύει γιατί υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι στη Γη, όλοι είμαστε παρόμοιοι. Θέλουμε τα ίδια πράγματα. Να ζούμε τη ζωή μας, να είμαστε ευτυχισμένοι και να κυνηγούμε τα πράγματα που μας κάνουν χαρούμενους. Το έχω διαπιστώσει στο ταξίδι που έχω κάνει μέχρι σήμερα στη ζωή μου. Το βλέπω κι εδώ στον Παναθηναϊκό όπου βρίσκομαι. Οι συμπαίκτριές μου είναι πραγματικά υπέροχες! Με ποιοτικό χαρακτήρα, κάτι που κάνει το μπάσκετ ακόμα πιο διασκεδαστικό!».

Οι καλές σχέσεις που αναπτύσσονται σε μια ομάδα σίγουρα βοηθούν έναν αθλητή να διασκεδάζει περισσότερο με αυτό που κάνει. Ποιο είναι όμως αυτό που απολαμβάνετε εσείς στο μπάσκετ; Η ομάδα; Οι φίλαθλοι; Η πραγματοποίηση ενός στόχου;

«Καλή ερώτηση! Θα έλεγα πρώτα την ομάδα γιατί κάθε μέρα είμαστε εδώ στην προπόνηση έχοντας ως στόχο να βάζουμε την προσπάθεια και τη δουλειά μας, και στο τέλος να τη δείξουμε μέσα στο γήπεδο και στους φιλάθλους μας. Όταν βγαίνω στο παρκέ με την ομάδα μου, είναι μία από τις στιγμές που αισθάνομαι καλά γιατί ξέρω ότι έχει προηγηθεί μία εβδομάδα σκληρής δουλειάς, προπόνησης και ανταγωνισμού και πλέον έχει έρθει η στιγμή όπου θα πρέπει να δείξεις όλα αυτά τα στοιχεία μέσα στο γήπεδο. Μέσα απ’ τον ανταγωνισμό με άλλες ομάδες και παίκτριες μπορείς να δεις αθλήτριες με διαφορετικές δυνατότητες από τις δικές σου, ποια είναι τα πλεονεκτήματά τους, να ανακαλύπτεις και να μαθαίνεις τα δικά σου αδύναμα σημεία και να προσπαθείς να βελτιωθείς για να παρουσιαστείς καλύτερος στο επόμενο παιχνίδι. Για μένα το μπάσκετ είναι ένα συνεχές μάθημα μέσα από το οποίο προσπαθώ να μεγαλώνω ως άνθρωπος και ως παίκτρια».

Ως άνθρωπος έχετε βρεθεί μπροστά σε μεγάλες προκλήσεις και έχει χρειαστεί να αντιμετωπίσετε δύσκολες καταστάσεις. Όπως αυτή πρόσφατα στο Ισραήλ απ’ όπου χρειάστηκε να φύγετε λόγω των πολεμικών συρράξεων.

«Ναι. Πράγματι. Η αρχή της εφετινής αγωνιστικής περιόδου με βρήκε στη Ράμλα. Πήγα στη χώρα στις 19 Σεπτεμβρίου και περίπου δυόμιση εβδομάδες αργότερα, ξεκίνησε ο πόλεμος. Η παρουσία μου σε μια χώρα εν μέσω πολέμου είναι ό,τι πιο τρομακτικό μού έχει συμβεί. Ακόμα πιο τρομακτικό ήταν το γεγονός ότι βρισκόμουν πολύ μακριά από τη δική μου χώρα. Και ήταν τρομακτικό όχι μόνο για μένα, αλλά επίσης για την οικογένεια και τους φίλους μου. Μέχρι να φύγω, ήταν πολύ ανήσυχοι. Ευτυχώς εκείνες τις στιγμές είχαμε η μία την άλλη. Και πάλι όμως ήταν πολύ τρομακτικό. Ευχαριστώ τον Θεό που φύγαμε από εκεί ασφαλείς. Κι εγώ και οι συμπαίκτριες μου».

Η αναφορά σας στον Θεό κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Ένα από τα στοιχεία που αναφέρονται σε δημοσιεύματα της χώρας σας και αφορούν στη ζωή σας, είναι η πίστη σας στον Θεό και πόσο πολύ βοήθησε αυτή να αντιμετωπίσετε τις δύσκολες στιγμές.

«Η πίστη είναι θεμέλιο της ζωής μου. Η μητέρα μου με μεγάλωσε στην εκκλησία. Είμαι πολύ δυνατή στις πεποιθήσεις μου και στην πίστη μου που είναι ο οδηγός μου σ’ όλη τη ζωή μου. Είναι αυτό με το οποίο μεγάλωσα και εκείνο που με διαμόρφωσε ως άνθρωπο. Αγαπώ τον Κύριο και ό,τι έχω σήμερα στη ζωή μου, το οφείλω στον Θεό».

Η μητέρα σας, σάς ανέφερε συχνά και μία φράση από τη Βίβλο: «Η ανησυχία δεν πρόκειται να προσθέσει μία επιπλέον μέρα στη ζωή σου».

«Ναι. Δεν μπορείς να ανησυχείς για τα πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις. Εκείνο που μπορώ να ελέγξω είναι η καθημερινή μου παρουσία. Να πηγαίνω στην προπόνηση, να είμαι μια καλή συμπαίκτρια κι ένας καλός άνθρωπος που θα δουλεύει πολύ σκληρά. Δεν μπορώ να ελέγξω κάτι άλλο πέραν από αυτά. Ήταν κάτι που μου έλεγε η μητέρα μου από μικρή. Να είμαι συγκεντρωμένη σε όσα μπορώ να ελέγχω. Να διοχετεύω όλη μου την ενέργεια σ’ αυτά και τα υπόλοιπα να τα αφήνω στο Θεό».

Εκτός όμως από την πίστη, είστε κι εσείς ένας δυνατός άνθρωπος.

«Είμαι ένας δυνατός και ανθεκτικός άνθρωπος. Αυτό το οφείλω κατά κύριο λόγο στη μητέρα μου. Γεννήθηκε στο Τρινιντάντ και Τομπάγκο και μετανάστευσε στις Η.Π.Α.. Έπρεπε να δουλέψει πολύ σκληρά για να φτάσει εδώ που είναι σήμερα. Όταν ήμασταν παιδιά, δούλευε σε δύο, κάποιες φορές και σε τρεις, δουλειές για να φέρει σ’ εμένα και την αδερφή μου το φαγητό στο τραπέζι μας. Βλέποντας το εργασιακό ήθος και την σκληρή προσπάθειά της, έμαθα πως αν εργάζομαι σκληρά, αν κυνηγάω αυτό που θέλω κι αν προσπαθώ, τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο να πραγματοποιήσω τους στόχους μου! Αυτό άλλωστε έκανε κι εκείνη. Κι αυτό θα είναι πάντα το παράδειγμά μου!».