Ο Γιώργος Αφρουδάκης με γραπτή του δήλωση ανακοίνωσε το τέλος της καριέρας του, επισημαίνοντας ότι θα αγωνιστεί για λίγα παιχνίδια με το σκουφάκι του Απόλλωνα.
Η ώρα για το τέλος μιας σπουδαίας καριέρας έφτασε. Τα τελευταία χρόνια η σκέψη στο μυαλό του Γιώργου Αφρουδάκη πέρασε αρκετές φορές, αλλά τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να την κάνει πράξη.
[ads2]
Τα κατορθώματά του!
Ο Γιώργος Αφρουδάκης έμαθε το πόλο στη μεγάλη της Βουλιαγμένης σχολή. Γεννηθείς το 1976, άρχισε να παίζει από μικρός (συνέβη με πολλά παιδιά που μεγάλωσαν στην ευρύτερη περιοχή της Βουλιαγμένης), αγάπησε τη θέση του φουνταριστού και έφτασε στο ανώτερο αγωνιστικό επίπεδο.
Τα νούμερα της καριέρας του πραγματικά κόβουν την ανάσα. Με την Εθνική ομάδα μέτρησε περισσότερες από 400 συμμετοχές (445) και περισσότερα από 500 γκολ (548).
Επαιξε σε πέντε Ολυμπιάδες (1996, 2000, 2004, 2008, 2012), όπως και ο μεγάλος Γιώργος Μαυρωτάς, σε 6 παγκόσμια πρωταθλήματα και σε 8 ευρωπαϊκά. Ολα αυτά σε επίπεδο ανδρών, άλλωστε από νεαρή ηλικία έγινε μέλος της πρώτης ομάδας.
Τα γκολ στην Α1 κατηγορία του πόλο έχουν φτάσει τον πολύ μεγάλο αριθμό 1670 (με Βουλιαγμένη, Πανιώνιο, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό), που του δίνουν τη θέση του πρώτου σκόρερ όλων των εποχών.
Στους τίτλους της συλλογικής καριέρας του ξεχωρίζει η κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων του 1997 με τη Βουλιαγμένη, με μια ομάδα που είχε μόνο Έλληνες αθλητές, στη συντριπτική πλειοψηφία τους γηγενείς.. Έχει ακόμα 6 πρωταθλήματα Ελλάδας, 6 Κύπελλα ενώ έχει αναδειχθεί πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος 7 φορές.
Με την Εθνική η κορυφαία στιγμή του είναι αναμφισβήτητα το χάλκινο μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2005 κόντρα στην Κροατία (το οποίο, μάλιστα, ήρθε με δικό του γκολ στο τέλος του αγώνα). Εχει επίσης πάρει ένα αργυρό στο FINA CUP το 1997 αλλά και ένα αργυρό στο Παγκόσμιο Νέων το 1995.
Στα ευρωπαϊκά Κύπελλα, τέλος, έχει πετύχει συνολικά 264 γκολ.
Με μία λυτή του ανακοίνωση ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών στην ελληνική υδατοσφαίριση, ο άνθρωπος που επί 21 χρόνια φόρεσε και τίμησε το σκουφάκι της Εθνικής ομάδας έκανε γνωστή την απόφαση του να αποσυρθεί.
Μια απόφαση που τυπικά θα πραγματοποιηθεί σε λίγους μήνες και αφού φορέσει για μερικές φορές το σκουφάκι του Απόλλωνα.
Οι στιγμές είναι η περιουσία μου: “Με λένε Γιώργο Αφρουδάκη και σε λίγους μήνες γίνομαι σαράντα χρόνων. Έδωσα στο πόλο τα πάντα για τριάντα χρόνια. Από δέκα ετών στις πισίνες, με 25 χρόνια παρουσίας στην Α1 και 21 χρόνια στην Εθνική ομάδα, πάντα παρών, πάντα συνεπής. Η απόφαση να πω αντίο στο άθλημα στο οποίο έχω αφιερώσει τη ζωή μου είναι η πιο δύσκολη που έχω πάρει ποτέ.
Αύριο ξεκινούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο και η τελευταία φορά που δεν παρέλασα στην Τελετή Έναρξης ήταν το 1992 στη Βαρκελώνη. Πάντα με γέμιζε με ικανοποίηση η σκέψη πως η ταυτότητά μου γράφει πάνω “Αθλητής”. Με αυτό το αντίο νοιώθω τώρα σαν να μην έχω ταυτότητα.
Το ταξίδι μου στον αθλητισμό ήταν πολύ μακρύ, με ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές που τις κρατάω όλες στο μυαλό μου. Τώρα που το ταξίδι έφτασε στο τέλος του, αυτές οι στιγμές είναι η περιουσία μου. Δεν θα είχα αυτήν την περιουσία χωρίς να έχω πάντα πίσω μου τους γονείς μου, συνοδοιπόρους τα δύο αδέρφια μου και στήριγμα τη γυναίκα μου η οποία έζησε στο πλάι μου σχεδόν όλη την αθλητική μου σταδιοδρομία.
Γι’αυτήν την περιουσία οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες τις ομάδες που με εμπιστεύθηκαν και πάνω απ’όλα στη Βουλιαγμένη, στην ομάδα απ’την οποία ξεκίνησα την καριέρα μου. Οι άνθρωποί της που με υποδέχθηκαν τότε ως παιδί, εκτός από καλό αθλητή, με έκαναν και καλύτερο άνθρωπο.
Γι’αυτην την περιουσία οφείλω ευγνωμοσύνη σε όλους τους προπονητές αυτής της πορείας, σε συλλόγους και εθνική ομάδα, και σε όλους όσοι συνεργάστηκαν μαζί μου (παράγοντες, γιατρούς, διαιτητές, δημοσιογράφους).
Γι’αυτήν την περιουσία ευχαριστώ τους αναρίθμητους συμπαίκτες που είχα αυτά τα τριάντα χρόνια και μαζί τους έζησα όλες αυτές τις στιγμές. Θα ήθελα να με θυμούνται περισσότερο ως έναν εξαιρετικό συμπαίκτη παρά ως έναν καλό πολίστα.
Έχω ακούσει πολλούς μεγάλους αθλητές να λένε πως δεν περίμεναν ποτέ πως θα ζήσουν όλες αυτές τις στιγμές που τους χάρισε ο αθλητισμός. Η τρέλα που είχα από παιδί με τον αθλητισμό με έκανε να έχω πάντα στο μυαλό μου πως θα τα ζήσω όλα αυτά. Είχα την πίστη πως θα συμβούν και γι’αυτό έδωσα ο,τι είχα για να φροντίσω πως θα συμβούν.
Θα είμαι πάντα κοντά στο άθλημα που αγάπησα, θα προσπαθήσω να το βοηθήσω με όσες δυνάμεις έχω. Δεν θα το κάνω από επιλογή, αλλά γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
Η ταυτότητα δεν θα γράφει πια “Αθλητής”, αλλά θα παραμείνω ερωτευμένος με τον αθλητισμό.
ΥΓ: Το να επιλέγεις το τέλος είναι ευλογία. Με την Εθνική ομάδα δεν κατάφερα να έχω το κλείσιμο που θα ήθελα, με ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του 2012. Σε συλλογικό επίπεδο, όμως, θα κλείσω την καριέρα μου όπως το σχεδίαζα από μικρός.
Θα φορέσω για λίγα παιχνίδια το σκουφάκι του Απόλλωνα. Της αγαπημένης μου ομάδας, εκείνης που μου κόλλησε το μικρόβιο του αθλητισμού στα πρώτα παιδικά μου χρόνια, στα σκαλιά της Ριζούπολης”.
Θα είσαι ένας από εμάς Γιώργαρε!
Καλή τύχη!
